Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Αυξάνεται ο αριθμός των νεκρών αμάχων στη Γάζα


Δύο αδελφούλες, ηλικίας τεσσάρων και 11 ετών, σκοτώθηκαν στην Μπέιτ Λαχίγια, στα βόρεια της Πόλης της Γάζας όταν ισραηλινός πύραυλος έπληξε το κάρο που τις μετέφερε, ανακοίνωσε ο επικεφαλής της Υπηρεσίας Πρώτων Βοηθειών Μοάουια Αμπου Χασανέιν.

Αλλοι επτά παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν σήμερα όταν ισραηλινό μαχητικό F16 βομβάρδισε το σπίτι ενός διοικητή της Χαμάς στην ίδια πόλη.

Τουλάχιστον δέκα άνθρωποι σκοτώθηκαν στο τελευταίο κύμα των ισραηλινών βομβαρδισμών, ανεβάζοντας έτσι τον αριθμό των νεκρών παλαιστινίων από την έναρξη της επιχείρησης "Συμπαγές Μολύβι" στους 360 και εκείνον των τραυματιών στους 1.700.

Μεταξύ των νεκρών είναι και ένας φύλακας σε σχολείο διοικούμενο από τα Ηνωμένα Εθνη, στη νότια Λωρίδα της Γάζας και συγκεκριμένα στην πόλη Χαν Γιούνις, ο οποίος σκοτώθηκε από βλήμα που είχε στόχο το διπλανό αστυνομικό τμήμα.

«Σταματήστε τον πόλεμο στη Γάζα!»

«Σταματήστε τον πόλεμο στη Γάζα!», «Βόμβες αντί πολιτικής λύσης», «Άσκοπες και απορριπτέες οι βόμβες» με αυτούς τους τίτλους σχολιάζει ο ευρωπαϊκός τύπος την ισραηλινή επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας.

Εδώ θα το δείτε σε fullscreen


Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

Αυτές τις γιορτινές μέρες...


Οι αναρτήσεις μου είναι αφιερωμένες στον καινούριο χρόνο. Αυτές τις γιορτινές μέρες έχω περισσότερο χρόνο για να γράψω αναρτήσεις.

Κλικ με το ποντίκι στα ελαφάκια και το Αη Βασίλη.
Εδώ θα βρείτε το παιχνίδι σε fullscreen

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2008

2009


Μια ανάρπαστη καταιγίδα αντιλαικών μέτρων, σκανδάλων, φόρων, εξωστρακισμών αλλά και Αγιοβασιλιάτικων δώρων!
Βοηθήστε τον σύντροφο Βασίλη να τα αποφύγει αλλά και να τα πάρει πίσω τα δώρα, να τα βάλει ξανά στο έλκηθρο και να αγωνιστεί ενταντίον των τρελών δεξιών σκίουρων. Μην αγγίξετε τα θραύσματα των ΜΑΤ που πέφτουν.
Χρησιμοποιήστε τά "βέλη"- κλειδιά για να πάρετε τα δώρα. Εμφανίζεται ο "χώρος" - κλειδί να ρίχνει χιονόμπαλες!
Εδώ θα βρείτε το παιχνίδι σε fullscreen

Preview Παίξε με τα βελάκια. Με esc φεύγεις. Αν σ' αρέσει άφησε σχόλιο.


Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

ΚΡΕΜΑΛΑ

Εδώ θα βρείτε το παιχνίδι σε fullscreen

Preview Παίξε με το ποντίκι. Με esc φεύγεις. Αν σ' αρέσει άφησε σχόλιο.


Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Καλή χρονιά

Εύχομαι:
Χρόνια πολλά υγεία και ειρήνη στη γη.
Στους "Χριστίνα","Vad","Theogr τον κηπουρό", "jk" "ATHENA", "venceremos", "krypteia" εύχομαι υγεία και χαρά.

Εδώ θα το βρείτε σε fullscreen

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

Jingle Bells

Εδώ θα το βρείτε σε fullscreen

Preview Με το ποντίκι σταμάτα.









Το απόγευμα της Παρασκευής 19 Δεκεμβρίου, βγαίνοντας μια βόλτα ως τον «Παυσίλυπο», άρχισαν οι ουρανοί να σκουραίνουν στο γνώριμο γι’ αυτούς χρώμα του χειμώνα. Τα σύννεφα πύκνωσαν στέλνοντας προς εμάς τους Κολινδρινούς ιθαγενείς τις πρώτες τους σταγόνες. Τη μια γινόταν πιο δυνατές και πιο πυκνές την άλλη σαν χιόνι. Κι όλες μαζί κατέληγαν σ’ εμάς τους ανυποψίαστους που τρέχαμε κοντά πιο κοντά όσο γίνεται στην Καφετερία του Γιάννη, μέσα στο τζάκι αν ήταν δυνατόν να μπούμε σαν γνήσιοι Κολινδρινοί. Με τα σακάκια μας να ποτισμένα ως το κόκαλο και τα αφτιά μας σίδερο από το βαρδάρη. Δεν άργησε βέβαια να βρεθεί τραπέζι. Ήρθε και η ζεστή σοκολάτα και ώρα με την ώρα στέγνωνε και το νερό...
Περί ανέμων και υδάτων η κουβέντα και όλο και κάποια υπενθύμιση για τη γενικότητα της καθημερινότητας. Και να που ξαφνικά η σοκολάτα έγινε κρύα και η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη... Έφταιγε εκείνη η άτιμη η κουβέντα που πετάχτηκε στα ξαφνικά, όπως όλα στο ξαφνικό και στο τυχαίο στη ζωή και στη σκέψη σου, μπορεί να στ’ αλλάξει όλα. «Τι να γίνονται με τη βροχή αυτή ρε παιδιά, κι εκείνοι οι έρμοι συντοπίτες μας, που ο χρόνος τους έβγαλε έξω απ’ τη ζωή τους;» Κι εκεί που η παρέα απολάμβανε την άπλα του καναπέ και χάζευε τις ζωγραφιές των ουρανών, ήρθαν στη σκέψη οι παππούδες μας, που βλέπουμε καθημερινά να περνάν για το ΚΑΠΗ. Συνηθίζει το μάτι το άτιμο στο καθημερινό θέαμα και κάνει το μυαλό να ξεχνά. Μα, τώρα η υπενθύμιση, μ’ αφορμή την ξαφνική κακοκαιρία, χτύπησε κάποιες χορδές της παρέας.
Μια ολιγόλεπτη παύση στη συζήτηση κι ένα αλληλοκοίταγμα στα μάτια, λες και είχαμε καταλήξει όλοι στο ίδιο συμπέρασμα, αλλά δεν τολμούσαμε να το βγάλουμε απ’ τα χείλη μας.
«Η αλήθεια είναι πάνω απ’ τη συμπόνια», όπως έλεγε: ο Γκόργκι.
Ξαναγυρίσαμε την κουβέντα στα πεζά και καθημερινά. Επίτηδες για να δούμε αν μπορούμε να ξεχάσουμε. Αλλά η άτιμη η βροχή, όλο και δυνάμωνε κι όλο και κρύωναν οι καρδιές απ την προηγούμενη υπενθύμιση του φίλου… Δελτίο ειδήσεων: Αλέξης. Επεισόδια στην Αθήνα χημικά από τα Ματ εναντίον των μαθητών, έκαψαν το ψεύτικο δέντρο της πλατείας συντάγματος, δαρμένοι μαθητές, πλημμύρισαν οι δρόμοι, άστεγοι συνάνθρωποί μας, χωριά και πόλεις αποκλείστηκαν, η κρατική μηχανή έσπευσε προς βοήθεια... Ήρθαμε στα... ίσια μας και πάλι, μια απ’ τα ίδια σκεφτήκαμε. Οι δυνατοί έκαναν πάλι τη δουλειά τους. Ο πόλεμος τη δική του και... Jingle Bells Διαφήμιση… Δελτίο ειδήσεων: 28 δις δόθηκαν στις φτωχές τράπεζες, σκάνδαλο 900.000.000 ευρώ με το βατόπ(ε)αιδο. Όπως θα λέγε και κάποιος άνεργος: Η φτώχεια θέλει καλοπέραση... Jingle Bells Διαφήμιση. Δελτίο ειδήσεων διεθνή… Οι βασιλικές ιπποδρομίες του Άσκοτ γίνονται μια φορά το χρόνο και αποτελούν μια κατ’ εξοχήν εκδήλωση της «καλής κοινωνίας» της Μεγάλης Βρετανίας. Και μπορεί, βέβαια, την προσοχή των φωτορεπόρτερ. να τραβούν οι όχι λίγες εκκεντρικές όσο και κακόγουστες εμφανίσεις των κυριών της βρετανικής αριστοκρατίας αλλά το δικό μας ενδιαφέρον τράβηξαν κάποια νούμερα. Μέσα στις τέσσερις μέρες των ιπποδρομιών παίχτηκαν σε στοιχήματα 100 εκατομμύρια λίρες (περίπου 150,000,000 ευρώ) και καταναλώθηκαν 20.000 μπουκάλια σαμπάνιας, 75.000 μπουκάλια κρασιού, 2.4 τόνοι καπνιστού σολομού, 6.000 αστακοί και 4.5 τόνοι φράουλας. Δελτίο ειδήσεων: Απόπειρα δολοφονίας 16άχρονου μαθητή. Προσπαθούν να υποτάξουν τη νέα γενιά που έχει βγει στους δρόμους... Δεν τους περνάει, παρ’ όλα αυτά. Jingle Bells Διαφήμιση. Το μήνυμα των Χριστουγέννων: βοηθάτε αλλήλους. Κι εμείς καλοπερνάμε με το τζάκι μας και τα στολίδια μας, ενώ παιδιά ζητιανεύουν στους δρόμους! Κόντρα στη μόδα θέλω να σα μιλήσω για τα ανθρώπινα τραύματα. Για τα πονεμένα πόδια, τα χέρια, για όλου του κόσμου τις αναπηρίες, θέλω να σας πω. Να πάμε σ’ ένα μακρύ ταξίδι μέσα στις καρδιές των σακατεμένων και των φτωχών. Εκεί που δεν ακούγεται τίποτα. Εκεί που βασιλεύει η σιωπή της αποδοχής! Εκεί που καταγράφεται άριστα ο πολιτισμός μας! Στην Εγνατία ας πούμε για παράδειγμα! Εκεί που η αξιοπρέπεια δεν βρίσκει χώρο να ξαπλώσει. Εκεί που τα πεζοδρόμια είναι καταλυμένα από την απελπισία! Εκεί που η προσωπικότητα δεν έχει κανένα νόημα. Να σας γνωρίσω τη γυναίκα, που ξαπλώνει στο πεζοδρόμιο της Ερμού και ζητιανεύει αγκαλιά με το μωρό της! Αυτή τη γυναίκα που από πάνω της περνάνε όλοι οι βιαστικοί της οικουμένης. Όλοι εμείς που τρέχουμε πάνω από τα πτώματα, προσπαθώντας μη λερώσουμε τα παπούτσια μας. Χαμογελώντας κουτοπόνηρα μέσα μας, γιατί εμείς σταθήκαμε τυχεροί, «τι να λέμε τώρα»; Θέλω να σας θυμίσω τα παιδιά με το θλιμμένο χαμόγελο. Αυτά τα κέρινα ανθρώπινα ομοιώματα που έχουν ασπρίσει από τη στέρηση τα σάλια τους. Αυτά τα παιδιά που στη γωνία της πλατείας Αριστοτέλους κοιτάζονται απελπισμένα. Που ψάχνουν τις άδειες τσέπες τους ζητώντας κανένα ευρώ. Αυτά τα παιδιά που γαντζώνονται το ένα πάνω στο άλλο για να μην πέσουν. Να σας μιλήσω για τη ψυχούλα όλων αυτών των παιδιών. Για τις πληγές τους για τις καρδιές τους, τις ματωμένες που δεν βλέπουμε έτσι που περνάμε γεμάτοι ενοχές δίπλα τους και καμωνόμαστε από πάνω τους διακριτικούς! Και τους βιαστικούς παρακαλώ, για να ψωνίσουμε τα χριστουγεννιάτικα δώρα μας... Ζήτω η αδικία, λοιπόν! Και τα ανθρώπινα αισθήματα βεβαίως... Θέλω να σας μιλήσω για τα μωρά που τα άδεια μεγάλα μάτια τους έχουν γεμίσει τους δρόμους της Θεσσαλονίκης και τα σκελετωμένα χεράκια τους έχουν γίνει τασάκια για ευσπλαχνικά φιλοδωρήματα. Γι’ αυτά τα μωρά που κυλιούνται νυσταγμένα πάνω στα πεζοδρόμια και τις πλατείες Αυτά τα αγέννητα που τα πατάς και τα κλοτσάς έτσι που τρέχεις προσπερνώντας «απρόσεκτος»... Γιατί. ποτέ, δεν υπολογίζεις πως μπορεί να υπάρχουν ψυχές στον Βαρδάρη. Πως κάτω από τη σόλα σου υπάρχουν κόκαλα που δεν πρόλαβαν να δέσουν. Ψυχούλες που δεν πρόλαβαν να χαμογελάσουν! Και περπατάς και πατάς... Και ακούγεται τρελό και σκληρό το κροτάλισμα των πλευρών τους που σπάνε ή να ‘ναι λες η τσίκλα που μασάς... Και πρέπει να αποφασίσουμε μας λένε τι θα γράφουμε στα μπλογκ μας! Σκατά να γράφουν.
Να πούμε λοιπόν για τη Γκουέρνικα όχι για το Γκόγια για την «τέχνη» την μόδα. Αυτή που δεν φαίνεται για τις εσωτερικές μολυσμένες πληγές αυτών των ανθρώπων που βρέθηκαν μέσα στην κόλαση. Για τον εσωτερικό κόσμο των «σημαδεμένων» που βομβαρδίστηκε ανελέητα. Για τον «εσωτερικό» κόσμο των «άτυχων» που πάνω τους πέσανε - και δοκιμάστηκαν όλες οι έξυπνες βόμβες των δυνατών εξυπνάκηδων. Γι αυτά τα θύματα της βομβαρδισμένης ανθρωπότητας. Για αυτές τις σκιές που σέρνονται στους βαρδάρηδες του κόσμου.
Υποκριτές, καμιά κουβέντα γι’ αυτούς στις ιστοσελίδες σας. Καμία «διαφωνία» άπληστοι!...
Να ξέρετε, όλοι να ξέρουμε πως αυτή η τεράστια τοιχογραφία των σακατεμένων δεν είναι ζωγραφιά φτιαγμένη από χρώματα από γραμμές σκιές και φως. Δεν είναι αναπαράσταση της πραγματικότητας. Είναι η ίδια η πραγματικότητα! Είναι άνθρωποι αυτοί που βλέπετε να σαπίζουν δίπλα μας. Ζωντανοί ακόμα. Με στομάχι, καρδιά και όνειρα. Οι δικαιολογίες τάχα που «ακούγονται για το εμπόριο της απελπισίας», δεν απαντάνε στο ερώτημα. Αυτός ο κόσμος δεν μπήκε από μόνος του στο «λούκι». Αυτές οι σκιές δεν διάλεξαν μόνες τους την τύχη τους! Αυτό να μην το ξεχνάμε!
Να ξέρετε όλοι να ξέρουμε πως οφείλεται σεβασμός στα θύματα και της «ειρηνικής» Γκουέρνικα. Πως δεν πρέπει να προσπερνάμε ποτέ μπροστά από ένα τέτοιο έργο. Όσο βιαστικοί και αν είμαστε, χωρίς να γεμίζουμε από οργή για τους «δυνατούς» που βομβαρδίζουνε άμαχους πληθυσμούς και τους «δημοκράτες» που σφυρίζουνε αδιάφορα στα τετράστηλα και στα παραθύρια των τηλεοράσεων, κάνοντας σιγόντο στους ισχυρούς. Θέλω να ξέρετε, όλοι να ξέρουμε πως σφυγμομετρείται προσεκτικά η ανοχή μας. Μην πατάτε σας παρακαλώ - και σας προειδοποιώ - πάνω στα πτώματα. Έρχονται και άλλοι βομβαρδισμοί. Κανένας δεν ξέρει ποιος θα είναι το επόμενο θύμα! Όλοι αυτοί οι κολασμένοι όλοι οι κολασμένοι γενικά - δεν έχουν πει ακόμη το δικό τους λόγο! Σκεφτείτε το αυτό... Η «αδικία» έχει και αυτή δυο όψεις!
Όπως άλλωστε και οι ιστοσελίδες μου.

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Γιωργάκης

Εδώ θα βρείτε το παιχνίδι σε fullscreen

Preview Παίξε με το ποντίκι σύρε - άφησε


Χορός

Εδώ θα βρείτε το παιχνίδι σε fullscreen

Preview Παίξε με το ποντίκι σύρε - άφησε


Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Ανάγκη για πηγές ενέργειας

Η ανάγκη μας για καινούριες και μη πηγές ενέργειας είναι μεγάλες.
Το πετρέλαιο, σύμφωνα με τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις απ'τον ΟΠΕΚ θα κρατήσει για μόνο 80 χρόνια. Πρέπει να χρησιμοποιούμε τις συσκευές που λειτουργούν με αυτό και τα κλάσματα του μόνο όταν τις χρειαζόμαστε. Επίσης, το φυσικό αέριο και οι ορυκτοί άνθρακες δεν θα κρατήσουν για πάνω από έναν αιώνα. Επίσης είναι αναγκαίο να αξιοποιήσουμε στο έπακρο ανανεώσιμες πηγές ενέργειας όπως ο Ήλιος, το νερό, ο άνεμος, η βιομάζα. Στη χώρα μας, δίκτυο αγωγών φυσικού αερίου υπάρχει μόνο στις μεγάλες πόλεις. Η διανομή του από τη Ρωσία άρχισε μόλις πριν από μία δεκαετία, ενώ θα έπρεπε να είχαμε πολύ πιο πριν. Το πετρέλαιο όσο λιγοστεύει τόσο ακριβαίνει και αυτό έχει συνέπεια πολλά νοικοκυριά να μην έχουν θέρμανση στο σπίτι τους. Ποια είναι η άποψη σας;

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Game Η πτώση της ΝΔ

Εδώ θα βρείτε το παιχνίδι σε fullscreen

Preview Παίξε με το ποντίκι σύρε - άφησε


Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Πρότυπο ή χάος;

Αυτήν την εβδομάδα, διαβάσα για τα διαφορετικά είδη σύνταξης και ύφους της γραφής μιας ιστοσελίδας, μερικά από αυτά είναι ίδια, αλλά ορισμένα από αυτά διαφορετικά. Αυτό μας κάνει να συγχέουμε το συνδυασμό της χρήσης διαφορετικών γλωσσών.
Πάντα λέμε ότι χρειαζόμαστε ένα πρότυπο. Όπως μιλάμε Ελληνικά για να επικοινωνούμε. Ή με τη χρήση του χρυσού ή του δολαρίου στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον, αποκτούμε μια πιο εύκολη επικοινωνία και το εμπορικό κανάλι που χρειαζόμαστε. Ο κόσμος του προγραμματισμού είναι διασκεδαστικός! Έχουμε C, C + + +, Java, ASP, JSP, vb κτλ ... διαφορετικά είδη γλώσσας και ακόμη, κάνουμε εργασίες για ίδιο αποτέλεσμα, έχοντας τη δική τους σύνταξη. Επίσης τα HTML, CSS και XHML περιέχουν το δικό τους κώδικα. Γι 'αυτό πρέπει να έχουμε ένα πρότυπο; ή θα πρέπει να διατηρήσουμε τη σύγχυση; ή θα πρέπει να αφήσουμε να επικρατήσει το χάος; Η πρόοδος μας, για τον εντοπισμό της αλήθειας, σε κάθε ένα από αυτά, είναι το πρότυπο;
Αυτός είναι ένας πολύ διασκεδαστικός κώδικας, θα πρέπει όμως να ακολουθήσει την ανθρώπινη ταχτική το χάος; ή θα πρέπει να παραδεχτούμε ένα πρότυπο για να κάνει τα πάντα απλά;
Μήπως είναι λίγο επικίνδυνο να αδιαφορούμε; Ας πούμε στην οικονομία «ελευθερία» ή σχεδιασμός. Ελεύθερη οικονομία – φιλελευθερισμός εφραιμισμός ή σχεδιασμένη – σοσιαλισμός μαρξισμός;

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

Working Class Hero

As soon as your born they make you feel small, 
By giving you no time instead of it all, 
Till the pain is so big you feel nothing at all, 
A working class hero is something to be, 
A working class hero is something to be. 
They hurt you at home and they hit you at school, 
They hate you if you're clever and they despise a fool, 
Till you're so fucking crazy you can't follow their rules, 
A working class hero is something to be, 
A working class hero is something to be. 
When they've tortured and scared you for twenty odd years, 
Then they expect you to pick a career, 
When you can't really function you're so full of fear, 
A working class hero is something to be, 
A working class hero is something to be. 
Keep you doped with religion and sex and TV, 
And you think you're so clever and classless and free, 
But you're still fucking peasents as far as I can see, 
A working class hero is something to be, 
A working class hero is something to be. 
There's room at the top they are telling you still, 
But first you must learn how to smile as you kill, 
If you want to be like the folks on the hill, 
A working class hero is something to be. 
A working class hero is something to be. 
If you want to be a hero well just follow me, 
If you want to be a hero well just follow me. 

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

10 χρόνια ευρώ



Τίτλος:
10 χρόνια ευρώ
Δημιουργός:
Γεώργιος Γκέκας
Ονομα σχολείου:
Πρώτο Δημοτικό Σχολείο Κολινδρού
Χώρα:
Ελλάδα
Σύντομη περιγραφή:
Στην αρχαιότητα η κουκουβάγια συμβόλιζε την Αθηνά, θεά της σοφίας.
Οι σημερινοί έλληνες έδωσαν το σύμβολο αυτό στο κέρμα του ενός ευρώ.
Μετάφραση:
In ancient years the owl symbolized Athena, goddess of wisdom. Modern Greeks gave this symbol to the coin of one Euro.


Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο διαγωνισμό του eurocompetition. Η αφίσα έχει πολλούς συμβολισμούς. Το πιάσατε το υπονοούμενο;

Κι άλλα μπλογκοπαίγνια (αυτά πιο εύκολα)

(αυτό πιο εύκολο)

(κι αυτό εύκολο)
Μετά από τετραήμερη διακοπή από βλάβη του ΟΤΕ ασχολήθηκα με τα παιχνίδια.
Αυτός που θα απαντήσει λοιπόν πρώτος σ' ένα από τα δύο παιχνίδια θα κερδίσει ένα παιχνίδι που θα του το φκιάξω, με ερωτήσεις της επιλογής του που θα μου στείλει σε ένα e-mail.


Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία



Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, 
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία,

Έξω αι ΗΠΑ. Έξω το ΝΑΤΟ.

Πράξη να γίνει η διεκδίκηση.

Πράξη να γίνει η ελπίδα.

Εμπρός, πράξη να γίνει ο αγώνας.

Να κρατήσουμε το κεφάλι μας μέχρι τον ουρανό. 
Να σώσουμε ότι λάμπει.

Να κρατήσουμε την αναπνοή μας

και  βουτιά μέσα στον ωκεανό του πλούτου που μας κλέβουν.

Δεν είναι ουτοπία, είμαστε η κίνηση του ωκεανού.

Η Αμερική σκοτώνει η ίδια τους λαούς,

μας κλέβει τον πλούτο, εισβάλλει στο φεγγάρι. 

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, 
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία,

Έξω αι ΗΠΑ. Έξω οι βάσεις.

Να ξαμοληθούμε και να αγωνιστούμε, για ψωμί παιδεία ελευθερία, για να χαμογελάμε. 
Να το αποδείξουμε.

Αποδείξτε το, χωρίς αμφιβολία, έρωτας χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει.

Διαδώστε τις λέξεις απολαύστε τις στιγμές.
Πάρτε το πλεονέκτημα της καινούργιας ημέρας. 
Δώστε και χώρο για ευχαρίστηση.
Μπορεί παρά μόνο να είναι έτσι.

Μπροστά, να κρατήσουμε το δίκιο. 
Τρέχοντας, κατεβάζοντας και ανεβάζοντας.

Μπρός, γι αυτό που λάμπει 
Πάρτε, δυναμώστε, συνεχίστε. 

Ψωμί παιδεία, ελευθερία,

Αγώνας για την αλήθεια, να ζήσουμε ελεύθεροι 

Ω! Ελευθερία 

Να διαδώσουμε τη λέξη, να απολαύσουμε τις στιγμές μας.
Να πάρουμε το δώρο της ημέρας, το σύνθημα της δεκαεφτά Νοέμβρη.
Να κερδίσουμε την αίσθηση και την ευχαρίστηση της νίκης.
Δεν μπορεί παρά μόνο να είναι έτσι.

Η εκμετάλλευση αυξάνεται, συνεχίζει να αυξάνεται.
Ο πόλεμος δεν μπορεί να είναι το μέλλον μας.

Το παλιό φεύγει ένας καινούργιος κόσμος έρχεται.

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008

Αρχίζω γερμανικά


Αρχίζω γερμανικά στο κομπιούτερ με μια μέθοδο από ένα cd, αφού είχα επιτυχία με τα αγγλικά. Σκοπεύω να γίνω εξπέρ, χωρίς καθόλου φροντιστήριο. Ίσως κάποτε να αποφασίσω να αρχίσω κι άλλες γλώσσες... ποιος ξέρει;

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Μια πέτρα απο την Κάρυστο


Έκλεψα μια πέτρα απο την Κάρυστο και την άλλαξα λίγο με το φωτοσόπ.
:)

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008

Κουίζ





Με κόπο το Σαββατοκύριακο ετοίμασα το πρώτο μου κουίζ.
Αν κολλήσετε αφήστε σχόλιο. Παίζει με Internet Explorer και με Firefox.

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008

Για το παιχνίδι του κ. Κηπουρού


Με τα παιδία δεν παίζει.
Το παιχνίδι, λέω, παίζεται ως εξής:
Βρίσκεις, ένα φιλόσοφο, τον Γατούλη, ένα μέντιουμ, την Πυθία, ένα παιδί, μια παλιά αγάπη την Ελλάδα και ένα καθρέφτη την ΤV και τους κάνεις μια ερώτηση. Μετά το κάνεις πάσα στον κο Κη(πουρό), (σόρυ πλάκα κάνω παίζουμε είπαμε) και το κάνει ότι θέλει το σπέρνει στο κήπο του μπας και φυτρώσει.
Δεν ξέρω καλά- καλά πως παίζεται το παιχνίδι κε Κηπουρέ αλλά επειδή μ' αρέσει το παιχνίδι, θα κάνω παιχνίδι. Αν παραβιάσω τους κανόνες να με διορθώσετε.
Ο φιλόσοφος λοιπόν είναι κος Γατουλής που είναι και δεινός μπλοκαριστής "συνάδελφος", συνάντησε το μέντιουμ Πυθία και τη ρώτησε:
«Θα έχουν μέλλον τα παιδιά;»
Αυτή του είπε στα γρήγορα :
«Θα έχεις ένα ραντεβού με μια μεστή όμορφη γυναίκα αυτή θα σου πει τα σεκλέτια της, είναι μια κυρία που την αγαπάς πολύ, όλοι την αγαπάμε, θα τη ρωτήσεις για το μέλλον των παιδιών της, αυτή θα σου πει την αλήθεια και συ μετά θα πρέπει να πας στον καθρέφτη να του τα πεις».
Πράγματι την άλλη μέρα είχε το ραντεβού με μια κυρία.
«Συγγνώμη κυρία μου, πoια είστε;»
«Δεν είσαι εσύ η πατρίδα μου μιαου νιαου νιαου;»
«Δεν θα 'σαι καλά μου φαίνεται, τι είναι αυτά που λες;»
«ΝΔαου Μα…»
«Άκουσε λοιπόν φιλόσοφε την ιστορία μου και πράξε αναλόγως.»
«Ακούω» της είπε.
«Βιώνω τη δημοκρατία σας. Τη φρίκη, ν' ακούω το ίδιο, χιλιοειπωμένο λόγο στην εκκλησία για τις 28, τις παρελάσεις και τους επισήμους. Τα άρθρα των σοφών στις πρωινές εφημερίδες. Να διαβάζω τα ποιηματάκια για τα παιδάκια των επίδοξων ποιητριών στα μπλογκς. Να ανέχομαι τους πρώην αξιωματικούς της χούντας στα παράθυρα της TV. Τους ίδιους και τους ίδιους πολιτικούς - πολιτιστικούς να κάνουν δηλώσεις. Να λένε για τους άλλους που φταίνε.
Είναι αυτά τα εκατομμύρια μικρά νοήματα, που μπαίνουν στο μυαλό μου, και το γεμίζουν υπνωτίζοντας τη σκέψη μου.
Αυτά μου έκαναν να αποδράσω στην Αθήνα - Θεσσαλονίκη, στα χωριά απένταρη, ξεβράκωτη, άνεργη, αλλά τουλάχιστον μέσα σ' έναν αξιοπρεπή πολιτισμό, να παίρνω τα βουνά και τα λαγκάδια και να βλέπω τα δέντρα τα χωράφια για να μην βλέπω, τα μούτρα και τα έργα σας.
Ήταν αυτό, η Θεσσαλονίκη ή η Αθήνα τα χωριά, που με οδήγησαν στους ατελείωτους πολιτικούς λόγους, τους επαναστατικούς, τα επαναστατικά τραγούδια, τα έντεχνα και τα ρεμπέτικα. Τα ακούω πού και πού και γλυκοπικρίζει το στόμα μου…
Αμηχανία για την νέα τάξη πραγμάτων, συμβιβασμός, ρουτίνα και επιβίωση ενός άρρωστου καπιταλισμού, που κατρακυλάει, κατρακυλάει μαζί με τα χρηματιστήρια και τις τράπεζες χωρίς ελπίδα για την άνοιξη, χωρίς όραμα για τα παιδιά μου.
Μαζί φυσικά ήρθε κι ο πολιτισμός, οι «προοδευτικοί» καλλιτέχνες, οι συζητήσεις, οι καταλήψεις στα σχολεία, οι επιδοτήσεις-αποζημιώσεις, η ΕΕ, το ντόπινγκ, η γιουροβίζιον, ανακύκλωση σε μιαν αδιέξοδη χαζομάρα. Τί να πεις; Ουδέν κακόν αμιγές χαζού...
Ζούσα στο σοσιαλισμό και την δόξα της κακογουστιάς και της Ροζ Βίλας. Από τη "Λάμψη" ίσαμε τη "Λάση" και την Χουακίνα, κι από την "Τατιάνα" ίσαμε τις υπερπαραγωγές του «Μπιγκ μπράδερ», η κατάσταση δεν ήταν πλέον αποπνικτική, όλα ήταν εντάξει κι ο Πασχάλης έπαιζε την "Φραγκοσυριανή" για να χορέψει ζεμπέκικο ο μόλις αποφυλακισθείς από το άγιο όρος πολιτικός κρατούμενος σύντροφος Θοδωρής.
Η κακογουστιά της Νουνού, ήταν ξεκαρδιστική έβαψε τα κόκκινα γαρίφαλα μπλε. Κι όταν πήρε ψήφο εμπιστοσύνης, άρχισε να μας ψήνει με το δαυλό. Το ΜΑΣΟΚ έβαψε τον ήλιο πράσινο και μετά τον έβαλε σε πλαστική σημαία. Αυτοί που έμειναν αδιόριστοι ξαναγύρισαν στην Νουνού και έτσι αποκαταστάθηκε η ισορροπία.
Το Πολυτεχνείο ύστερα, το γιόρτασαν στα σχολεία οι χουντικοί και οι αριστεροί μαζί, σ' ένα τσίρκο, χαρά ζωής, συμμετοχή σε αθλοπαιδιές, «ποιότητα και πολιτισμός».
Κατάλαβα τότε, πως το πώς η υποκρισία και η κακογουστιά είναι χειρότερη από τους συνταγματάρχες, και μόνο με πολιτισμό και πλάκα μπορώ να τους πολεμήσω.»

Τότε ο φιλόσοφος πήγε στον καθρέφτη 42 ιντσών, μπήκε μέσα σε ένα παράθυρο που του είχαν έτοιμο και άρχισε να απαντά στις ερωτήσεις…
Η συνέχεια επί της οθόνης, επίπεδης πλέον.

Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

28 Οκτωβρίου 1940


Ρωμιοσύνη
Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο. Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή, σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια, σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του, σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως. O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο. Mαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κ' οι φωνές μες στον ασβέστη του ήλιου. H ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Tα σκονισμένα σκοίνα. Tο μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό. Όλοι διψάνε. Xρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό πάνου απ' την πίκρα τους. Tα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια, μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα. Tο χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους - έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό κ' έχουνε τον καημό βαθιά-βαθιά στα μάτια τους σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι. Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γένια τους όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα. Τόσα χρόνια όλοι πεινάνε, όλοι διψάνε, όλοι σκοτώνονται πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα, έφαγε η κάψα τα χωράφια τους κ' η αρμύρα πότισε τα σπίτια τους ο αγέρας έριξε τις πόρτες τους και τις λίγες πασχαλιές της πλατείας από τις τρύπες του πανωφοριού τους μπαινοβγαίνει ο θάνατος η γλώσσα τους είναι στυφή σαν το κυπαρισσόμηλο πέθαναν τα σκυλιά τους τυλιγμένα στον ίσκιο τους η βροχή χτυπάει στα κόκκαλά τους. Πάνου στα καραούλια πετρωμένοι καπνίζουν τη σβουνιά και τη νύχτα βιγλίζοντας το μανιασμένο πέλαγο όπου βούλιαξε το σπασμένο κατάρτι του φεγγαριού. Tο ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν, γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους μόνο με την καρδιά τους. Tόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε - πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους, μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ' τα χέρια τους για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα.
II Κάθε που βραδιάζει με το θυμάρι τσουρουφλισμένο στον κόρφο της πέτρας είναι μια σταγόνα νερό που σκάβει από παλιά τη σιωπή ώς το μεδούλι είναι μια καμπάνα κρεμασμένη στο γερο-πλάτανο που φωνάζει τα χρόνια. Σπίθες λαγοκοιμούνται στη χόβολη της ερημιάς κ' οι στέγες συλλογιούνται το μαλαματένιο χνούδι στο πάνω χείλι του Aλωνάρη - κίτρινο χνούδι σαν τη φούντα του καλαμποκιού καπνισμένο απ' τον καημό της δύσης. H Παναγία πλαγιάζει στις μυρτιές με τη φαρδιά της φούστα λεκιασμένη απ' τα σταφύλια. Στο δρόμο κλαίει ένα παιδί και του αποκρίνεται απ' τον κάμπο η προβατίνα πούχει χάσει τα παιδιά της. Ίσκιος στη βρύση. Παγωμένο το βαρέλι. H κόρη του πεταλωτή με μουσκεμένα πόδια. Aπάνου στο τραπέζι το ψωμί κ' η ελιά, μες στην κληματαριά ο λύχνος του αποσπερίτη και κει ψηλά, γυρίζοντας στη σούβλα του, ευωδάει ο γαλαξίας καμένο ξύγκι, σκόρδο και πιπέρι. A, τι μπρισίμι αστέρι ακόμα θα χρειαστεί για να κεντήσουν οι πευκοβελόνες στην καψαλισμένη μάντρα του καλοκαιριού "κι αυτό θα περάσει" πόσο θα στίψει ακόμα η μάνα την καρδιά της πάνου απ' τα εφτά σφαγμένα παλληκάρια της ώσπου να βρει το φως το δρόμο του στην ανηφόρα της ψυχής της. Τούτο το κόκκαλο που βγαίνει από τη γης μετράει οργιά-οργιά τη γης και τις κόρδες του λαγούτου και το λαγούτο αποσπερίς με το βιολί ώς το χάραμα καημό-καημό το λεν στα δυοσμαρίνια και στους πεύκους και ντιντινίζουν στα καράβια τα σκοινιά σαν κόρδες κι ο ναύτης πίνει πικροθάλασσα στην κούπα του Oδυσσέα. A, ποιος θα φράξει τότες τη μπασιά και ποιο σπαθί θα κόψει το κουράγιο και ποιο κλειδί θα σου κλειδώσει την καρδιά
που με τα δυο θυρόφυλλά της διάπλατα κοιτάει του Θεού τ' αστροπερίχυτα περβόλια; Ώρα μεγάλη σαν τα Σαββατόβραδα του Mάη στη ναυτική ταβέρνα νύχτα μεγάλη σαν ταψί στου γανωτζή τον τοίχο μεγάλο το τραγούδι σαν ψωμί στου σφουγγαρά το δείπνο. Και νά που ροβολάει τα τρόχαλα το κρητικό φεγγάρι γκαπ, γκαπ, με είκοσι αράδες προκαδούρα στα στιβάλια του, και νάτοι αυτοί που ανεβοκατεβαίνουνε τη σκάλα του Aναπλιού γεμίζοντας την πίπα τους χοντροκομμένα φύλλα από σκοτάδι, με το μουστάκι τους θυμάρι ρουμελιώτικο πασπαλισμένο αστέρι και με το δόντι τους πευκόρριζα στου Αιγαίου το βράχο και το αλάτι. Μπήκαν στα σίδερα και στη φωτιά, κουβέντιασαν με τα λιθάρια, κεράσανε ρακί το θάνατο στο καύκαλο του παππουλή τους, στ' Aλώνια τα ίδια αντάμωσαν το Διγενή και στρώθηκαν στο δείπνο κόβοντας τον καημό στα δυο έτσι που κόβανε στο γόνατο το κριθαρένιο τους καρβέλι. Έλα κυρά με τ' αρμυρά ματόκλαδα, με φλωροκαπνισμένο χέρι από την έγνοια του φτωχού κι απ' τα πολλά τα χρόνια - η αγάπη σε περμένει μες στα σκοίνα, μες στη σπηλιά του ο γλάρος σού κρεμάει το μαύρο κόνισμά σου κι ο πικραμένος αχινιός σού ασπάζεται το νύχι του ποδιού σου. Μέσα στη μαύρη ρώγα του αμπελιού κοχλάζει ο μούστος κατα- κόκκινος, κοχλάζει το ροδάμι στον καμένο πρίνο, στο χώμα η ρίζα του νεκρού ζητάει νερό για να τινάξει ελάτι κ' η μάνα κάτου απ' τη ρυτίδα της κρατάει γερά μαχαίρι. Έλα κυρά που τα χρυσά κλωσάς αυγά του κεραυνού - πότε μια μέρα θαλασσιά θα βγάλεις το τσεμπέρι και θα πάρεις πάλι τ' άρματα να σε χτυπήσει κατακούτελα μαγιάτικο χαλάζι να σπάσει ρόιδι ο ήλιος στην αλατζαδένια σου ποδιά να τον μοιράσεις μόνη σου σπυρί-σπυρί στα δώδεκα ορφανά σου, να λάμψει ολόγυρα ο γιαλός ως λάμπει η κόψη του σπαθιού και τ' Aπριλιού το χιόνι και νάβγει στα χαλίκια ο κάβουρας για να λιαστεί
και να σταυρώσει τις δαγκάνες του...

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

Σκηνές από τον παλιό καλό Κολινδρό (δεύτερο μέρος)


Το χωριό μου είναι ο Κολινδρός Πιερίας.
Είναι μια παλιά κωμόπολη στα βόρεια του νομού Πιερίας, βλέπει τον Αλιάκμονα που εκβάλλει στο Θερμαϊκό αφήνοντας πίσω του τα Πιέρια όρη.
Είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της κατάντιας της ελληνικής επαρχίας. Ένα γυμνάσιο-λύκειο, δυο δημοτικά και κάτι σύλλογοι που λέει κι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
Η δημόσια διοίκηση το αδίκησε, όπως έχει αδικήσει και όλη την ελληνική επαρχία, ωστόσο, η φύση το προίκισε με ομορφιές. Οι κάτοικοι του είναι ντόπιοι, είναι άνθρωποι φιλήσυχοι και εργατικοί. Τα σπίτια του είναι διώροφα, τα σοκάκια του είναι στενά, σε ελάχιστα όμως σημεία και με ευθύνη των υπευθύνων έχουν μείνει λιγοστά δείγματα της ιστορίας του, αυτά είναι κυρίως βυζαντινές εκκλησίες, κάποια παλιά σπίτια και καλντερίμια σε ελάχιστες αυλές. Στο χωριό αυτό γεννήθηκα και μεγάλωσα, όνειρό μου όμως είναι ένα άλλο χωριό, ένα χωριό που θα σέβεται την παράδοση, που θα προάγει τον πολιτισμό και τα γράμματα και θα φροντίζει τα παιδιά του...

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

Σκηνές από τον παλιό καλό Κολινδρό (πρώτο μέρος)

Το χωριό μου είναι ο Κολινδρός Πιερίας. 

Είναι μια παλιά κωμόπολη στα βόρεια του νομού Πιερίας, βλέπει τον Αλιάκμονα που εκβάλλει στο Θερμαϊκό αφήνοντας πίσω του τα Πιέρια όρη. 

Είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της κατάντιας της ελληνικής επαρχίας. Ένα γυμνάσιο-λύκειο, δυο δημοτικά και κάτι σύλλογοι που λέει κι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. 

Η δημόσια διοίκηση το αδίκησε, όπως έχει αδικήσει και όλη την ελληνική επαρχία, ωστόσο, η φύση το προίκισε με ομορφιές. Οι κάτοικοι του είναι ντόπιοι, είναι άνθρωποι φιλήσυχοι και εργατικοί. Τα σπίτια του είναι διώροφα, τα σοκάκια του είναι στενά, σε ελάχιστα όμως σημεία και με ευθύνη των υπευθύνων έχουν μείνει λιγοστά δείγματα της ιστορίας του, αυτά είναι κυρίως βυζαντινές εκκλησίες, κάποια παλιά σπίτια και καλντερίμια σε ελάχιστες αυλές. 

Στο χωριό αυτό γεννήθηκα και μεγάλωσα, όνειρό μου όμως είναι ένα άλλο χωριό, ένα χωριό που θα σέβεται την παράδοση, που θα προάγει τον πολιτισμό και τα γράμματα και θα φροντίζει τα παιδιά του.
.

















Εκδρομή.






Ο μπαμπάς μου, το περασμένο σαββατοκύριακο μας έκανε μία έκπληξη! Είχε ετοιμάσει τα εισιτήρια για μία εκδρομή στην Ιταλία.

Μετά από ένα κουραστικό δρόμο από Κολινδρό προς Ηγουμενίτσα, φτάσαμε στο λιμάνι στις 10 και μισή το βράδυ. Από εκεί μπήκαμε σε ένα μεγάλο κρουαζιερόπλοιο προς Ανκόνα. Η διαδρομή Ηγουμενίτσα - Ανκόνα είναι 15 ώρες και έτσι θα είχα πολύ χρόνο το πρωί να εξερευνήσω το πλοίο. Το πρωί, εγώ και η αδερφή μου κατευθυνθήκαμε προς το κατάστρωμα, να δούμε τη θέα. Εκεί τραβήξαμε τις περισσότερες φωτογραφίες. Αφού φάγαμε πρωινό, παίξαμε λίγο χαρτιά και υπολογιστή. Στις 1 παρά τέταρτο περίπου, ήρθε κάποιος από το πλήρωμα του πλοίου να μας ειδοποιήσει ότι σε λίγο φτάνουμε. Φτάσαμε. Στο λιμάνι της Ανκώνας είδα πράματα και θάματα, καθώς με παραξένεψε λίγο που όλα ήταν στα ιταλικά. Αφού βρήκαμε ξενοδοχείο (και μάλιστα πολυτελές) γυρίσαμε την πόλη και φωτογραφίσαμε πολλά από τα αξιοθέατα, μερικά και από τον 14ο αιώνα. Φάγαμε σε ένα ιστορικό ιταλικό εστιατόριο μία αλλιώτικη πίτσα και πένες. Αφού είχε βραδιάσει γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και κοιμηθήκαμε καλά. Το πρωί, κατά τις 9 η ώρα που ξυπνήσαμε φάγαμε ένα πλήρες πρωινό. Αφού χαζέψαμε λίγο ακόμα την πόλη, ήρθε η ώρα να πάμε στο λιμάνι, στις 3 η ώρα ήμασταν εκεί. Τέσσερις η ώρα έφυγε το πλοίο και όλη μέρα κάναμε βόλτες στο πλοίο και φωτογραφίζαμε τους γλάρους. Πριν κοιμηθούμε έπαιξα λίγο ακόμη fifa. Στις 7 παρά 20 μας ξύπνησε πάλι ένας από το πλήρωμα. Στις 8 φτάσαμε πίσω. Γύρισα με τις καλύτερες εντυπώσεις για τους Ιταλούς.

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

Κλωτσώντας... τα αγκάθια!

Είπα να φανερώσω την τελευταία μου διαδικτυακή εμμονή,
για να αφήσω το Fifa που ασχολούμαι τόσες μέρες!
Ακούει στο περίεργο όνομα...
ξεblogαρε και είναι ένα σήριαλ που παίζει και στα σχολειά μας.
Το σύστημα δεν κάνει ποτέ μούφες.
Όταν προάγει μια ανοησία, έναν ανόητο, το επιδιώκει.
Όταν δίνει εξουσία σ΄ έναν ---άκα έχει το σκοπό του.

Άλλη μια φορά και τον κακό τους τον καιρό...
στημένα παιχνίδια, με πουλημένους διαιτητές.
Ο μπαμπάς φταίει, που μου είπε να γράψω αλήθειες!
Ήθελα κάτι σοβαρό, αλλά μου βγήκε τόσο αστείο.
Το πέταξα στον κάδο ανακύκλωσης!

Και για να με νιώσετε,
σας παρουσιάζω μερικά από τα πιο γνωστά σήριαλ,
που έχουν ενδιαφέρον.
Μου το είπαν στο σχολείο έναν χρόνο πριν,
αλλά δεν το πρόσεξα,
επειδή σκέφτηκα ότι θα πρόκειται για ακόμα μία επικοινωνιακή μπαρούφα των διοικούντων!

Όταν, όμως πριν μερικούς μήνες, διάβασα την περίληψη του σεναρίου,
στο Internet, μου κίνησε το ενδιαφέρον, ήταν αλήθεια μια πρόκληση! Το Ξεblogαρε!
Κατέβασα πρώτα τους κανόνες και τους έβαλα σένα word.
Οι οποίοι, προς μεγάλη μου απογοήτευση, ήταν απαίσιοι, ανιαροί και δεσμευτικοί.
Κάνε παιχνίδι είπα, μπορείς. «Μπορείς» είπε και μπαμπάς «και όχι κλόπυ πάστ». Παίξε καθαρά.
...
Η κεντρική ιδέα στα γρήγορα: ο πρωταγωνιστής είναι ο Διευθυντής,
ή "dip maker" (τίποτας, ντιπ = τίποτα σε ελεύθερη μετάφραση!),
ο οποίος έχει τη δυνατότητα να φέρνει πίσω στη ζωή ο,τιδήποτε νεκρό,
με ένα του μόνο άγγιγμα!
Κέρσορα τον λένε και όταν πατάς τα πλήκτρα στο πληκτρολόγιο σου,
πετά τα γράμματα με τη σειρά. Και αναβοσβήνει, αναβοσβήνει,
ο αχάριστος αναβοσβήνει συνέχεια, σα να έχει το μαστίγιο και να σου λέει σκέψου,
δούλευε, γράφε, σε καταπιέζει σε διατάζει και συ γράφεις και σκέπτεσαι,
δεν πάω στο Γούγλη να κάνω κανένα κλόπυ πάστ; Μπααα παίξε μπάλα λέω Γιώργο.
Αυτό το ιδιαίτερο ελάττωμά του, όμως, είναι και ευλογία ταυτόχρονα,
καθώς αν περάσει πολύ ώρα,
από τότε που δημιούργησα κάτι,
κάτι άλλο ζωντανό... πρέπει να πεθάνει στη θέση του!

Σαν να μην έφτανε αυτό,
αν ο Διευθυντής αγγίξει ξανά κάτι που έφερε στη ζωή,
τότε θα πεθάνει και πάλι, οριστικά, στην πρώτη διακοπή ρεύματος,
που στο χωριό μας είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο!

Ο Διευθυντής λοιπόν έχει έναν υπάλληλο,
έναν παραδόπιστο προδότη, που χώνεται παντού!

Μάους, μικι μαους, ποντίκι.
Και οι δυο τους, ζωντανεύουν τα πάντα στην οθόνη, 19άρα η δική μου,
(ας είναι καλά ο μπαμπάκας μου) σε κλάσματα του δευτερολέπτου.
Όσο χρειάζεται για να μας αποκαλύψουν την αλήθεια τους,
ώστε να λύσουν την απορία και να κερδίσουμε γνώση!!!

Όταν, όμως, ο dip maker φέρνει ξανά στη ζωή τις ιδέες μου,
την παιδική μου αγάπη, τότε τα πράγματα περιπλέκονται...
Έχετε φανταστεί ποτέ πώς θα ήταν αν έπρεπε να ζήσετε με τον αγαπημένο σας...
χωρίς να μπορείτε να τον αγγίξετε ποτέ; Μπλογκ χωρίς (μ)πλοκή, οι όροι βλέπετε…
Φαίνεται, λοιπόν, πως το Ξεblogαρε έγινε το καινούργιο μου κόλλημα,
και νόμισα πως θα σαρώσω βραβεία και υποψηφιότητες στο Internet!

Πραγματικά, βλέποντας τους όρους, από το πρώτο κιόλας κλικ,
είχα την αίσθηση ότι βλέπω το Χουακίνα,
κάποιο σίριαλ φθηνό που το παίρνουν τα κανάλια,
από εκείνα όχι του Χόλυγουντ,
αλλά από τα βραζιλιάνικα τα μεταγλωττισμένα,
αυτά για τους αγράμματους μπουμπούνες!
Φευγάτοι, κατινίστικοι σχεδόν, ρόλοι!
Τα σκηνικά, τα κοστούμια, οι πόζες, όλα φέγγουν
σαν να είναι έξω από αυτόν τον κόσμο,
μου φαίνονται και φιλικά ταυτόχρονα!
Ένα τεράστιο γήπεδο με τριαντάφυλλα γεμάτο,
ένας κάτασπρος τάφος, σε απόλυτη ομοιομορφία με φθινοπωρινή ανατολή,
όλο τσατίλα και υπόσχεση.
Ένα χωριουδάκι με καλύβια,
δίπλα στα κόκκινα χαλιά των Δουκάτων και την χλιδή των μουλτιμίντια.
Σαν πίνακας του Γκόγια (σαν μια παλιά ελαιογραφία του Γκόγια που λέει κι ο Καββαδίας).
Εδώ όμως λίγο σφαγμένος με τον Δούκα και την Δούκισσα σφαγμένους
και τα Δουκάκια μόνο σε πρώτο πλάνο να κοιτάζουν σα χαμένα.
Και η γάτα τανάσκελα. Ζήτω.
Μοιάζουν μαγικά. Παντού χρώμα και ψέμα!
Οι εικόνες και η σκηνοθεσία είναι, πράγματι,
απίστευτες και σε μαγεύουν με πλάνα που συνδυάζουν την υπερβολή με το συναίσθημα!
Σαν ένα πετυχημένο συνδυασμό από Πιπερίζου, Φας-Φας και Μπομπ ο μάστορας!
Και, φυσικά, το σουφλέ της σειράς είναι τα... απίστευτα κωμικά πτώματα που ζωντανεύουν,
για ένα μόνο λεπτό, κάτω από το μαγικό άγγιγμα του Προδότη.
Ένας τύπος μπ3 να παίζει συνέχεια ενοχλητικά...
Κλείνω τα ηχεία στο τέλος.

Σημάδια από πέταλα αλόγου στο κορμί της,
μία γυναίκα βρεγμένη από τη βροχή που δεν μιλά,
μπλοκερς ποδοπατημένοι από «άλογα κούρσας»
με τα σημάδια από τα πέταλα, στα μούτρα
και πολλοί, ακόμα, άφωνοι παρατηρητές, φοβισμένοι χαζεύουν
που δίνουν ακόμα πιο εξωφρενικό τόνο στο ροζ, αυτό, δράμα!
Στη συνέχεια η διαφήμιση, το κλου του σίριαλ,
και η πιο αγαπημένη μου σκηνή έως τώρα,
που θυμίζει κάτι από τον παιδικό σταθμό,
κάτι από μπουζούκια ίσως.
Τελετή βράβευσης. Μετά από την ημερομηνία λήξης υποβολής των συμμετοχών (blogs),
η Επιτροπή Αξιολόγησης θα επιλέξει τις 6 καλύτερες συμμετοχές για να τις βραβεύσει. Σε άγνωστο μέρος.

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...