Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

Πέθανε, ο Μάριο Σοάρες η μαμή του καπιταλισμού ενάντια στην «Επανάσταση των Γαρυφάλλων»

Ο μεγάλος προστάτης του,
ο ισχυρός παράγοντας της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας,
Βίλι Μπραντ (SPD) με με τον Μάριο Σοάρες 
(Γερμανία, 3η Μαΐου του 1974, λίγες ημέρες μετά τις 25 Απριλίου). 
Λήψη οδηγιών; 
Νονός; Ο πρέσβης των ΗΠΑ στη Λισαβόνα, Φρανκ Καρλούτσι, 
αυτός ευλόγησε τον Μάριο Σοάρες 
ως τη μόνη υφιστάμενη εγγύση για την αποτροπή της αριστεράς, 
ανέλαβε την εξουσία στην Πορτογαλία. 
Ο Μάριο Σοάρες ήταν ο μεγάλος πυροσβέστης της ολιγαρχίας,
για να σταματήσει η πορτογαλική επανάσταση. 
Ο Μάριο Σοάρες πέθανε. Δεν θρηνούν το θάνατό του. Ήταν μια μαριονέτα που υποστηρίχτηκε από τη Σοσιαλιστική Διεθνή και τις ΗΠΑ για να εγκαταλείψει η Πορτογαλία την επανάσταση των γαρυφάλλων. Είναι ένα τέλειο παράδειγμα του ρόλου της σοσιαλδημοκρατίας, σαν μια μαμή στα δύσκολα, όταν απειλείται ο καπιταλισμός, γεγονός που τον καθιστά εχθρό εκείνων που αγωνίζονται για το σοσιαλισμό.
Ο μεγάλος προστάτης του, ο ισχυρός παράγοντας της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, Βίλι Μπραντ (SPD) με με τον Μάριο Σοάρες (Γερμανία, 3η Μαΐου του 1974, λίγες ημέρες μετά τις 25 Απριλίου). Λήψη οδηγιών; Νονός; Ο πρέσβης των ΗΠΑ στη Λισαβόνα, Φρανκ Καρλούτσι, ευλόγησε τον Μάριο Σοάρες ως τη μόνη υφιστάμενη εγγύηση για την αποτροπή της αριστεράς. Στην συνέχεια ανέλαβε την εξουσία στην Πορτογαλία. Ο Μάριο Σοάρες ήταν ο μεγάλος πυροσβέστης της ολιγαρχίας για να σταματήσει η πορτογαλική επανάσταση.


Θλιβερός ο ρόλος των Πορτογάλων Σοσιαλδημοκρατών (PS, Σοσιαλιστικό Κόμμα). Παραλληλισμός PS-PSOE (Ισπανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα). Κάτι σαν τον ΣΥΡΙΖΑ εδώ.
Μάριο Σοάρες, σε μία πρόσφατη φωτογραφία

«Μαία για τα δύσκολα της αστικής τάξης στην παράδοση του καπιταλισμού» έτσι έχει καθοριστεί ο ιστορικός ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας. Στην Πορτογαλία, από φυσικού της, έπαιξε στην εντέλεια το ρόλο της, πρώτα εμφανιζόμενη σαν η αιχμή του δόρατος ενάντια στην επανάσταση, και αργότερα (όταν Μάριο Σοάρες έγινε πρωθυπουργός το Σεπτέμβριο του 1976) ως ένα πολιτικό εργαλείο για να διαλύσει τα κοινωνικά κέρδη, παραλύοντας την αγροτική μεταρρύθμιση, με ιδιωτικοποίηση εφαρμόζοντας τα νέα μέτρα που υπαγορεύονταν από το ΔΝΤ για την Πορτογαλία. Η αστική τάξη θα μπορούσε επιτέλους να αναπνεύσει εύκολα χάρη στην «σοσιαλιστική» Πορτογαλία. (κακή η τεχνογνωσία που ονομάζεται «σοσιαλιστική» από το PS (Σοσιαλιστικό Κόμμα)).



Όσον αφορά την ισπανική μετάβαση, ήρθε με την υποστήριξη και την ευλογία των ΗΠΑ, που έδωσε στο PSOE (Σοσιαλιστικό Κόμμα Ισπανίας) του Φελίπε Γκονζάλες, το ρόλο του περιορισμού του PCE (Κ.Κ. Ισπανίας). Κόμμα που ήταν το πιο ισχυρό και οργανωμένο μετά το θάνατο του Φράνκο. Στην Πορτογαλία σίγουρα κάτι παρόμοιο συνέβη. Ξάδελφος - αδελφός του PSOE, το PS του Σοάρες, ήρθε να παίξει επίσης τον ίδιο αντικομμουνιστικό ρόλο.
Τόσο το PS όσο και το PSOE ήταν οι μεγάλοι αρχιτέκτονες στην Πορτογαλία και την Ισπανία, οδηγώντας αντίστοιχες χώρες όπως η Ελλάδα στην πορεία προς το ΔΝΤ. Οι δυνάμεις αυτές (της σοσιαλδημοκρατίας) οδήγησαν τους λαούς τους στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, μιας Ευρώπης που χτιζόταν επί της νεοφιλελεύθερης αρχιτεκτονικής που φορτώνει την κρίση του συστήματος στις πλάτες της εργατικής τάξης.


Δεν είναι τυχαία σύμπτωση ότι πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Λισαβόνα, στις ημέρες της επανάστασης των γαρυφάλλων ήταν ο Φρανκ Καρλούτσι(*), αργότερα αναπληρωτής διευθυντής της CIA, ο οποίος ήταν το κατάλληλο πρόσωπο όταν ήρθε στην Πορτογαλία το 1974. Σήμερα είναι γνωστό ότι ο Φρανκ Καρλούτσι διέταξε τις ενέργειες της CIA μετά τις 25 Απριλίου (βλέπε κριτική βιβλίου Bernardino Gomes και Tiago Moreira, «Καρλούτσι εναντίον Κίσινγκερ», που δημοσιεύθηκε το 2008). Ο Φρανκ Καρλούτσι, ήταν το κλειδί στη στρατηγική περιορισμού της PREC(**) και πέρασε μέσω του Μάριο Σοάρες και την Σοσιαλδημοκρατία που εκπροσωπούσε.


Επιπροσθέτως, στην αντίθεση Κίσινγκερ (ήθελε ανοιχτή επέμβαση) - Φρανκ Καρλούτσι που ήταν πρόθυμος να συνεργαστεί με το σοσιαλιστή Μάριο Σοάρες, όχι γιατί ο ίδιος αισθάνθηκε συμπάθεια για τις πολιτικές που διακήρυττε ο Μάριο Σοάρες, αλλά επειδή από προοπτική ο Μάριο Σοάρες ήταν «το μόνο στοίχημα» για την πρόληψη από την «κομμουνιστική κατάληψη της εξουσίας» επικράτησε η άποψη του Καρλούτσι. Έτσι πέρασε η εξουσία στην Πορτογαλία στους σοσιαλδημοκράτες.
Ο Φρανκ Καρλούτσι κατάφερε να πείσει τον Πρόεδρο Φόρντ για αυτή τη προσέγγιση. Πράγμα που έγινε σε συνεργασία άμεσα με τον Ράμσφελντ που εκείνη την εποχή ήταν ο Γενικός Διευθυντής του Λευκού Οίκου. Ο Φρανκ Καρλούτσι επιβραβεύτηκε όταν ο Μάριο Σοάρες κέρδισε την προεδρία το 1976, επιβεβαιώνοντας μετά τους δεσμούς του με το ΝΑΤΟ και με τη θέσπιση μέτρων λιτότητας που εγκρίθηκαν από το ΔΝΤ. Για τις θριαμβευτικές ίντριγκες στην Πορτογαλία ο Φρανκ Καρλούτσι διορίστηκε αναπληρωτής διευθυντής της CIA κατά τη διάρκεια της Διοίκησης Κάρτερ, 1978 και 1981. Αυτό γιατί επιτεύχθηκε μια ισχυρή δέσμευση μέσω του Μάριο Σοάρες που έπαιξε το ρόλο firewall (ανάχωμα) απέναντι στην επανάσταση. Ένας φιλελεύθερος, όπως θεωρείται ο ίδιος ο Φρανκ Καρλούτσι, είναι αυτός που μπορούσαν να εμπιστεύονται και τη φιλοδοξία του για εξουσία να εκπροσωπείται επίσης, με ένα συν, για να τον έχουν από την πλευρά των καλών. Ο Φρανκ Καρλούτσι κάτι ήξερε για το πώς καταργούνται οι επικίνδυνες «κόκκινες πολιτικές», ακόμα και το πώς να αγοράσει την πολιτική διαθήκη της Πορτογαλίας.


Η αλήθεια είναι ότι το PSOE και το PS οδήγησαν σε παράλληλες ζωές. H πολιτική στροφή του PSOE σήμαινε ότι πρέπει να γίνει μια συστηματική «δουλειά» της σοσιαλδημοκρατίας, που στόχος ήταν για να επιτευχθεί μια «ευτυχής» κατάληξη για τον καπιταλισμό, εγκαταλείποντας το μαρξισμό, την ταξική πάλη και το καθεστώς της, ως τάξη, και το κόμμα (να γίνει ένα κόμμα «που ψαρεύει από παντού»). Σε αυτή την τάση, και υποθέτοντας τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές και ως δόγμα του την πίστη στον ατλαντισμό στην εξωτερική πολιτική, το PSOE κατέληξε να είναι ένα κοινωνικό φιλελεύθερο κόμμα, που λίγο διαφοροποιείται από τα δεξιά, για τα σημαντικά ζητήματα.


Ο Μάριο Σοάρες, και το κόμμα του το PS επίσης, μόλις ανάλαβε εξελίχτηκε όπως και το PSOE. Το 1973, το PS ακόμη, υπερασπίστηκε ως ουσιώδεις στόχους «την οικοδόμηση στην Πορτογαλία μιας αταξικής κοινωνίας», θεωρείται κληρονόμος σε μια παράδοση της «πάλης της εργατικής τάξης για το σοσιαλισμό», υποστηρίζοντας «την άμεση δημοκρατία, την συνδιαχείριση, που διοργανώνονται από τους εργαζόμενους» «τα συμβούλια». Επίσης, ο ίδιος εξυμνούσε τις αρετές στις «κινεζικές επαναστάσεις, την Γιουγκοσλαβία, την Κούβα και το Βιετνάμ». Αλλά σύντομα από όλα αυτά ήρθε στο τίποτα. Τελικά, ο Φρανκ Καρλούτσι πήρε μυρωδιά ότι ο απαίσιος αυτός λόγος ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε και η θέση του αναπληρωτή διευθυντή της CIA ήταν ένα βραβείο που κέρδισε για να ταιριάζει με τον Μάριο Σοάρες. Σήμερα, το PS ορίζει την ιδεολογία του ως «κοινωνική δημοκρατική και κοινωνική φιλελεύθερη», θεωρείται ένα κόμμα «κεντροαριστερό».
Οι ομοιότητες με την Ελλάδα καθόλου συμπτωματικές! Το όφελος; μια σελίδα στο κίνημα σαν αρνητική πείρα και ένα ακόμα παράδειγμα για τους λαούς. Ο τρίτος δρόμος δεν υπάρχει, είναι ο ίδιος δρόμος που οδηγεί στον καπιταλισμό.
======
Το τραγούδι γράφτηκε από τον Jose Manuel Cerqueira Afonso dos Santos, που όλοι γνωρίζουμε ως Zeca Afonso, ενός αγωνιστή τραγουδιστή της πορτογαλικής αριστεράς που είχε προβλήματα με την PIDE/DGS (Policia Internacional e de Defesa do Estado / Direccao Geral de Seguranca) (τη φοβερή και βάναυση πολιτική αστυνομία της δικτατορίας) για την κριτική του στις αποικιακές δραστηριότητες στη Μοζαμβίκη. Ο Zeca, διατηρούσε στενή επαφή με το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό κίνημα.
Η δικτατορία του Αντόνιο Ολιβέιρα Σαλαζάρ είχε απαγορεύσει το τραγούδι θεωρώντας το ανατρεπτική προπαγάνδα. Το τραγούδι ανήκει στο άλμπουμ Cantigas de Maio. Ο Zeca Afonso το έγραψε στη Γαλλία τρία χρόνια νωρίτερα, το 1971. Αποτελεί ένα φόρο τιμής στους εργάτες και τους εργαζόμενους του Grândola, ένα μικρό χωριό του Alentejo.
Γκραντολα πολη των μελαχρινων
Γη της αδερφοτητας
Μονο ο λαος κυβερνει
μέσα σου Ω πόλη
μόνο ο λαός κυβερνάει
πόλη της αδελφότητας
Γκάρντιαν πόλη των μελαχρινων
σε κάθε γωνία ένας φίλος ogni
σε καθε προσωπο η ισοτητα
μονο ο λαος κυβερναει
στη σκια μιας δρυς
που δεν ξερω την ηλικιας της
ορκιστηκα να χω για συντροφια...
Γκραντολα τη θεληση σου 
(...)


--------------------------------------------------------------------------------------------------------

(*) Ποιος ήταν Φρανκ Καρλούτσι;  
Το αγγελούδι, ο Φρανκ Καρλούτσι
Ο άνθρωπος, ο οποίος στα τελευταία του χρόνια έχει αφιερωθεί στην προσοδοφόρα βιομηχανία όπλων χρησιμοποιώντας τις καλές σχέσεις του με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, έχει περισσότερο από ότι θλιβερό παρελθόν.
Μερικοί ερευνητές σχετίζουν τον Φρανκ Καρλούτσι (όταν ήταν αναπληρωτής διευθυντής της CIA) με τη δολοφονία του Άλντο Μόρο (9 του Μάη του 1978), η οποία ήταν θεμελιώδους σημασίας για το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PCI). Έτσι δεν εισέρχεται στην κυβέρνηση της Ιταλίας.
Αλλά πριν από αυτό ο Φρανκ Καρλούτσι και δυστυχώς τα θυμόμαστε επειδή ήταν πίσω από πολλές πράξεις εξέγερσης που χρηματοδοτούνταν από τη CIA στον κόσμο, ήταν ένας διπλωμάτης που έμελλε όπου, έφτανε έβαζε σε λειτουργία τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Θεωρείται ότι ήταν ο αρχιτέκτονας της ανόδου στην εξουσία του αιμοσταγούς Μομπούτου Σέσε Σέκο στο πρώην Βελγικό Κογκό, ενός δικτάτορα στρατιωτικού με ένα παθολογικό μίσος κατά των κομμουνιστών που είχε την πλήρη εμπιστοσύνη της Ουάσινγκτον. Η λειτουργία αυτή περιελάμβανε την δολοφονία ενός από τους πιο μεγάλους Αφρικανούς ηγέτες, του Πατρίς Λουμούμπα υποστηρικτή και φίλου του σοσιαλισμού, απ τον Μομπούτου (σήμερα είναι γνωστό ότι η CIA του είχε δώσει οδηγίες).
Αργότερα, όταν είχε σταλεί στο Νταρ-ες-Σαλάμ (Τανζανία), του αποδόθηκε ευθύνη για το γεγονός ότι ενθάρρυνε το αποτυχημένο πραξικόπημα του '65 εναντίον του Julius Nyerere, ενός άλλου μεγάλου Αφρικανού ηγέτη και σοσιαλιστική σαν τον Λουμούμπα. Μετά το πραξικόπημα, απελάθηκε από τη χώρα.
Σ' αυτό το αγγελούδι, τον Φρανκ Καρλούτσι, όταν οι ΗΠΑ άρχισαν να ανησυχούν για την κατάσταση που δημιουργήθηκε την 25η Απριλίου και την επαναστατική απειλή στην Πορτογαλία ανατέθηκε η αποστολή. Ήταν ο «ειδικός» που διορίζεται από την Ουάσιγκτον για να ηρεμήσει τα κυματισμένα νερά. Έφτασε ως πρέσβης στη Λισαβόνα, το ίδιο έτος 1974, που συνοδεύεται από ένα ενδεχόμενο των 80 πρώην πρακτόρων των υπηρεσιών της Βραζιλίας, για να σχεδιάσουν μια στρατηγική με στόχο τον τερματισμό της PREC..


(**) Ποια ήταν η PREC;
Εδώ είναι μια σύντομη επεξήγηση.
Η επαναστατική διαδικασία σε εξέλιξη (που αναφέρεται επίσης ως «επαναστατική περίοδο σε εξέλιξη» ή, πιο συχνά, μόνο από το αρκτικόλεξο PREC) ήταν η περίοδος που σημαδεύεται για την πορτογαλική κοινωνία, η οποία βρισκόταν ανάμεσα στην Επανάσταση των Γαρυφάλλων και την έγκριση των Πορτογαλικού Συντάγματος. Ο όρος, ωστόσο, συνήθως χρησιμοποιείται μόνο για την περίοδο μεταξύ Μαρτίου και Νοεμβρίου 1975.
Η PREC χαρακτηρίζεται από ένα ισχυρό πολιτικό και κοινωνικό κίνημα που πραγματοποιήθηκε στην Πορτογαλία κατά τη διάρκεια των ετών 1974-75. Υπήρξε μια διάλυση των κυριότερων οικονομικών ομάδων, συμπεριλαμβανομένου του CUF, σε συνδυασμό με διάφορες εθνικοποιήσεις - σε τράπεζες, στην ασφάλιση, στις μεταφορές και στις επικοινωνίες, τον χάλυβα, το τσιμέντου, των χημικών και την ενέργεια.
Μπορεί να ειπωθεί ότι, το PREC είναι η ίδια η Απριλιανή Επανάσταση, δεδομένου ότι οι άνθρωποί της, υποστηρίζονταν από το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και άλλες αριστερές ομάδες από την αρχή, με δραστηριότητες που ήταν ουσιαστικά επαναστατική διαδικασία (επαγγέλματα σπίτια, γη, εργοστάσια, κλπ). Ωστόσο, μπορεί επίσης να ειπωθεί ότι ορισμένα σημεία ήταν μια αποφασιστική για αυτό διαδικασία.

H επανάσταση των γαρυφάλλων

(Revolução dos Cravos)
Πορτογαλία 25 Απριλίου του 1974
Φωτογραφίες (56)

























































Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...