Με τον Μπέκαμ και τον Βενέδικτο

Ξέχασα να γράψω για την συνάντησή μου με τον σύντροφο κινέζο πρόεδρο Χου Τζιντάο.
Την ανάπαυλα στο γυμναστήριο με τον Μπέκαμ και με τον πάπα Βενέδικτο στο Βατικανό.

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το σπουδαίο βιβλίο του Γιάννη Ατζακά “ΘΟΛΟΣ ΒΥΘΟΣ” και έκπληκτος διαπίστωσα, καθώς το ξεφύλλιζα, ότι αναφερόταν στο παρακάτω ποιηματάκι. Αυτό λοιπόν το κατάλοιπο του μίσους το επέβαλαν να το τραγουδήσουμε προχθές με το τέλος της σχολικής χρονιάς στη σχολική γιορτή.
.
.


“Μήπως πρέπει να φύγουμε χωρίς ελπίδα πια,
πως θα ξανανταμώσουμε και πάλι με χαρά.

Όχι δεν χωριζόμαστε για πάντοτε παιδιά,
μα θα ξαναβλεπόμαστε αδέλφια μου συχνά.

Και τώρα ας ενώσουμε τα χέρια όλοι μαζί
και αλυσίδα ας πλέξουμε αγάπης δυνατή.

Όχι δεν χωριζόμαστε…

Και ο Θεός που αδιάκοπα μας βλέπει από ψηλά,
θα μας ενώσει κάποτε όλους μαζί ξανά.

Παλιό και ωραίο παρελθόν που ζήσαμε μαζί,
ας μείνει για παράδειγμα στη νέα μας ζωή.”

Είναι ένα τραγουδάκι που το τραγουδούσαν τα παιδιά του παιδομαζώματος στα κολαστήρια της Φρειδερίκης.
Το έβαλα και γω με τη σειρά μου στο Google και ανακάλυψα το παρακάτω άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου. Ρώτησα λοιπόν τον πατέρα μου και μου είπε πως όταν και αυτός πήγαινε στην Στ’ τάξη του σχολείου μου είχε δάσκαλο τον Γ. Μανούκα, διευθυντή τότε του σχολείου που και τότε τους προπαγάνδιζε το αναφερόμενο στο άρθρο αυτό βιβλίο του.

Ρωτώ και γω ο μικρός απόφοιτος της Στ’ μαθητής του πρώτου δημοτικού σχολείου Κολινδρού, πότε θα φύγει η σκόνη, η μούχλα του φασισμού και του μίσους από την εκπαίδευση; Αυτός είναι ο διάλογος για την παιδεία που οραματίζεται ο υπουργός της Ν. Δ.; Αυτά είναι τα προγράμματα εκπαίδευσης;

Το "παιδομάζωμα", η Φρειδερίκη και το δουλεμπόριο της εθνικοφροσύνης

Σχεδόν 50 χρόνια μετά την άθλια αντικομμουνιστική προπαγάνδα περί "παιδομαζώματος", ομολογείται ότι το πραγματικό παιδομάζωμα διεπράχθη από τους "αναμορφωτές του έθνους"
"Εκ των κομμουνιστικών θρανίων επέρασαν μέχρι σήμερον ουχί μόνον οι 28.000 αρπαγέντες Ελληνόπαιδες, αλλά και έτεροι ...νεαροί συμμορίται, οίτινες εξεπαιδεύθησαν συστηματικώς εις τα κομμουνιστικά σχολεία, σύνολο δηλαδή 50.000 και άνω προσώπων, τα οποία ετράφησαν και τρέφονται και θα τρέφονται με το μαρξιστικόν γάλα και θα δέχονται το κομμουνιστικόν εμβόλιον"!! (απόσπασμα από το βιβλίο του "μεταμεληθέντα" - χαφιέ Γ. Χ. Μανούκα με τίτλο "Παιδομάζωμα" που εκδόθηκε το "χουντικό" έτος 1969).
Πρόκειται για δείγμα της προπαγάνδας του μετεμφυλιακού κράτους, που έστησαν στη χώρα οι Αγγλοαμερικάνοι, οι χίτες, το παλάτι και τα φερέφωνά τους, του αστικού πολιτικού κόσμου. Της προπαγάνδας περί "παιδομαζώματος",που, επί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες, διατεινόταν ότι οι κομμουνιστές "έκλεβαν" κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου τα παιδιά της Ελλάδας και τα "φυλάκιζαν στο σιδηρούν παραπέτασμα" για να τα κάνουν "γενίτσαρους"...
Ομολογίες
παλιανθρωπιάς
Η υπόθεση του παιδομαζώματος επανήλθε στην επικαιρότητα, αλλά με τη μορφή, πλέον, της ομολογίας.Της ομολογίας εκείνων, που υπήρξαν στηρίγματα των αποβρασμάτων, που, μετά την ήττα του ελληνικού λαού στον Εμφύλιο, στιγμάτισαν τη ζωή αυτού του τόπου. Μέχρι και οι "Νιου Γιορκ Τάιμς" ανακάλυψαν, πριν μια βδομάδα, ότι πράγματι υπήρξε στην Ελλάδα παιδομάζωμα. Μόνο που αυτό ήταν το τερατώδες έργο εκείνων που κατηγορούσαν τους κομμουνιστές για πράγματα που οι ίδιοι έκαναν, ενεργώντας κατά το πρότυπο "φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης"!
Το πραγματικό παιδομάζωμα γινόταν από τη Φρειδερίκη και τους "φιλέλληνες" Αμερικανούς "μπίσνεσμαν", σε συνεργασία με τους μηχανισμούς του αστικού ελληνικού κράτους και την "ευλογία" υψηλά ισταμένων της Εκκλησίας. Γινόταν από τα όργανα της "βασιλομήτορος", που, αφού στη δίνη του Εμφυλίου άρπαζαν βρέφη και παιδιά, τα στοίβαζαν στα "αναμορφωτήρια" της εθνικοφροσύνης, αναμένοντας αγοραστές για να τα πουλήσουν! Μεταξύ των λόγων που αναφέρονταν στην ανάγκη απόσπασης των παιδιών από τις ρίζες τους ήταν η "μόλυνσή τους" από "κομμουνιστικά γονίδια"! Χώρος υποδοχής για την "αποστείρωση" των "συμμοριτόπληκτων" παιδιών αποτέλεσαν οι ΗΠΑ και άλλες χώρες του δυτικού πολιτισμού...
Εκεί, μέσω του υπερωκεανίου "Φρειδερίκη" και με την εποπτεία του Ελληνοαμερικανού Σ. Σπανός (θαμώνας του παλατιού και πρόεδρος της ΑΧΕΠΑ τη δεκαετία του '50), περίπου 15.000 "παιδιά - εμπορεύματα",παραδόθηκαν για υιοθεσία από τα "ευαγή" ιδρύματα, έναντι 4.000 δολαρίων το κεφάλι! Οσο για τους γονείς τους, όταν μετεμφυλιακά τα αναζητούσαν, εισέπρατταν την απάντηση ότι πέθαναν...
Απόφαση διάσωσης
των Ελληνόπουλων
Την ίδια ώρα που οι έμποροι λευκής σάρκας επιδίδονταν στην ...εφαρμογή των "αρχών" τους περί "Πατρίδος - Θρησκείας - Οικογένειας", κατηγορούσαν τους κομμουνιστές για "παιδομάζωμα"! Πρόθεση των "δημίων κομμουνιστών" - σύμφωνα με το ασφαλίτικο έντυπο που προαναφέρθηκε - ήταν "να σαρώσουν μια γενεά Ελληνοπαίδων, να τη σύρουν εις το παραπέτασμα... να τη βομβαρδίσουν με "μαρξιστικάς βόμβας" διά να εξαληφθή η θρησκεία των, να διαστραφούν τα εθνικά των ιδανικά, να αχρηστευθή η μητρική των γλώσσα, να αντικατασταθούν αι ιστορικαί, πνευματικαί και ηθικαί παραδόσεις των, να εκλείψουν όλα τα φυλετικά και εθνικά γνωρίσματά των... ". Και το ερώτημα που έθετε το σκυλολόι του μοναρχοφασισμού ήταν εύληπτο: "Ποιος διαβεβαιώνει ότι οι απαχθέντες Ελληνόπαιδες, οίτινες υπέστησαν τον πνευματικόν και ηθικόν θάνατον εκ της αγωγής και διδασκαλίας του κομμουνισμού... δε θα προβούν και εις τον φυσικόν θάνατον των γονέων των;"! Τόσο εύληπτο, ώστε η "μη αποκήρυξη του παιδομαζώματος" να αποτελεί "έγκλημα" ισότιμο της "μη αποκήρυξης του κομμουνισμού", επισείοντας την ποινή του θανάτου από τα μετεμφυλιακά στρατοδικεία...
Αυτή ήταν η γκεμπελική αντίδραση της εθελόδουλης αστικής τάξης της Ελλάδας από τη στιγμή που η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (ΠΔΚ) και ο ΔΣΕ αποφάσισαν να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των κατοίκων των ελεύθερων περιοχών, προχωρώντας από το Μάρτη του 1948 (μετά τη θετική ανταπόκριση των σοσιαλιστικών χωρών) στη φυγάδευση των παιδιών που αποτελούσαν μαζικά θύματα των βομβαρδισμών με αμερικανικές βόμβες "Ναπάλμ", που εκτόξευε η "Βασιλική Αεροπορία" κατά του αγωνιζόμενου λαού. Παιδιά, που αποτελούσαν υποψήφια θύματα της πείνας και της αρρώστιας, λόγω του αποκλεισμού που επέβαλαν οι ιμπεριαλιστές στις ελεύθερες περιοχές της χώρας. Παιδιά - εμπόρευμα στα παραρτήματα δουλεμπορίας της Φρειδερίκης, στη Μακρόνησο, στη Γυάρο, στη Λέρο και τις 50 περίπου "βασιλικές παιδουπόλεις"...
Αθλια προπαγάνδα
Ολοι οι μηχανισμοί του μετεμφυλιακού κράτους υπήρξαν αρωγοί της σχετικής προπαγάνδας. Σύμφωνα με αυτήν, τα παιδιά "αρπάχθηκαν", παρά τη θέληση τη δική τους και των γονιών τους, λιμοκτονούσαν στις σοσιαλιστικές χώρες, έπεφταν θύματα μαρτυρικής εκμετάλλευσης, υπέστησαν πλύση εγκεφάλου για να γίνουν "κομμουνιστές γενίτσαροι"... Εκδηλώθηκε δε και πλήθος ενεργειών για "διεθνή καταδίκη της γενοκτονίας"...
Από τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδας Σπυρίδωνα (αλλά και την Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής μέχρι τον πάπα!), που από άμβωνος τα Χριστούγεννα του '49 κατακεραύνωνε τους "άπιστους" για το "έγκλημα, το οποίον έχει διαπραχθή εις βάρος της Ελλάδος, με δήμιους κράτη τινά του σιδηρού παραπετάσματος και μάρτυρας χιλιάδες αθώα παιδιά"
Από την Αμερικανική Πρεσβεία, που διατεινόταν ότι "η υπό των κομμουνιστοσυμμοριτών απαγωγή 28.000 Ελληνοπαίδων, αντιπροσωπεύει εν εκ των μεγαλύτερων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας"
Από την Ακαδημία Αθηνών, που τελούσε "μετέχουσα της οδύνης και της αγανακτήσεως του ελληνικού λαού διά τη μισηράν αρπαγήν χιλιάδων Ελληνοπαίδων... και τη βίαιαν τούτων αποκόμισιν εις ξένας κομμουνιστικάς χώρας προς τον ανίερον σκοπόν της εκριζώσεως του τε εθνικού φρονήματος..."
Μέχρι, βεβαίως, από τη Φρειδερίκη που προσέφυγε στον ΟΗΕ (!) για να ζητήσει, διά στόματος του υπουργού Εξωτερικών Τσαλδάρη, στις 28/9/48, την επιστροφή των "χιλιάδων παιδιών απαχθέντων από τους γονείς των, (που) έχουν ήδη εκτοπισθεί υπό των ορδών αναρχικών... και... εξωθούμενα να μισήσουν τη χώρα των, ταύτα θα αποτελέσουν μια ημέρα ομάδα νέων γενιτσάρων"...
Η αλήθεια ήταν από τότε γνωστή
Η αλήθεια, φυσικά, ήταν διαφορετική. Ας σημειωθεί ότι η ΠΔΚ, μέσω του υπουργού Παιδείας, καθηγητή Ιατρικής Πέτρου Κόκκαλη, δήλωνε τη συμφωνία της για τη διεξαγωγή έρευνας εκ μέρους του "Διεθνή Ερυθρού Σταυρού" για την κατάσταση των παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες, εφόσον η έρευνα αυτή γινόταν και στα στρατόπεδα της μοναρχοφασιστικής Ελλάδας (Γ. Ζωίδης). Η Φρειδερίκη βέβαια ποτέ δε δέχτηκε τέτοια έρευνα...
Ας δούμε, όμως, μερικά στοιχεία της ..."κομμουνιστικής θηριωδίας". Από το σύνολο των 25.000 περίπου Ελληνόπουλων που κατέφυγαν στις σοσιαλιστικές χώρες, το 90% έπασχαν από πνευμονικές παθήσεις, βρογχικά, νευρικές παθήσεις, ψώρα, ρευματικά κλπ. Στις 30/1/52 και ενώ η μοναρχοφασιστική προπαγάνδα περί λιμοκτονίας των παιδιών στο "σιδηρούν παραπέτασμα" οργιάζει, η κ. Κόλμπι, παρατηρήτρια του ΟΗΕ - μέλος της Διεθνούς Ένωσης για την Προστασία του Παιδιού, δηλώνει μετά από επίσκεψη στην Τσεχοσλοβακία: "Τα Ελληνόπουλα είναι τόσο λαμπρά από άποψη υγείας και γενικά δείχνουν τόσο ευτυχισμένα, ώστε θα ήταν ευτύχημα αν τα παιδιά σ' όλον τον κόσμο είχαν τέτοια όψη". Στις 22/8/49 ο Ρ. Γκασλοπέν, γενικός διευθυντής του "Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού", γράφει στον Πέτρο Κόκκαλη για τα Ελληνόπουλα: "Οι συνθήκες διαβίωσης είναι πολύ ικανοποιητικές". Από το σύνολο δε των παιδιών, το 60% ήταν εντελώς αγράμματα, ενώ μόλις το 4% είχε μόρφωση πάνω από τη Γ τάξη. Με βάση τα στοιχεία του 1979 και έπειτα από 30 χρόνια πολιτικής προσφυγιάς, 13.786 παιδιά είχαν αποφοιτήσει ή φοιτούσαν σε Πανεπιστήμια και άλλα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (στοιχεία από το βιβλίο "Μείναμε Έλληνες", Θ. Μητσόπουλου).
Σήμερα, τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά του "παιδομαζώματος" βρίσκονται και πάλι στις ρίζες τους. Στους δικούς τους ανθρώπους, με την πατρίδα, τη γλώσσα, τον πολιτισμό και τις συνήθειες, άσβεστες.
Από τα παιδιά του πραγματικού παιδομαζώματος, ο συντριπτικός τους αριθμός δε γνωρίζει ακόμα ότι υπήρξε θύμα αρπαγής και αγοραπωλησίας. Όσοι ανακάλυψαν την αλήθεια, ανακάλυψαν - για πρώτη, ίσως, φορά - και την Ελλάδα! Το λιγότερο που υποχρεούται προς αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους το σημερινό κράτος είναι να ρίξει άπλετο φως στην απίστευτη αυτή υπόθεση, να ανοίξει τα αρχεία των παράνομων υιοθεσιών από τα κολαστήρια της Φρειδερίκης, ώστε να μπορέσουν - όσα από τα θύματα της "εθνικοφροσύνης" μπορέσουν - να ξαναενώσουν το νήμα της ζωής τους.
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Σαν Μαρίνο

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Μαρίνος έφυγε από το νησί της Αδριατικής, Ραμπ (ιταλ. Arbe), μαζί με τoν αδελφικό του φίλο Λέο και κατευθύνθηκε στην πόλη του Ρίμινι. Μετά το διωγμό λόγω των χριστιανικών του κηρυγμάτων, κατέφυγε στο κοντινό βουνό (Monte) Titano, όπου έχτισε μια μικρή εκκλησία και με αυτόν τον τρόπο ίδρυσε την πόλη και ό,τι σήμερα αποτελεί το κράτος του Αγίου Μαρίνου. Στα μέσα του 5ου αιώνα σχηματίστηκε μια κοινότητα• εξαιτίας της σχετικά απρόσιτης περιοχής και της ανέχειας, κατάφερε, με μερικές σύντομες "παρεμβολές", να διατηρήσει την αυτονομία της. Το 1631 η ανεξαρτησία της αναγνωρίστηκε και από τον πάπα. Κατά την πρώιμη φάση της διαδικασίας της ιταλικής ενοποίησης του 19ου αιώνα ο Άγιος Μαρίνος αποτέλεσε τόπο καταφυγίου για πολυάριθμους ανθρώπους οι οποίοι διώχθηκαν επειδή ήταν οπαδοί της Ιταλικής ενοποίησης. Εις ανάμνησιν αυτής της υποστήριξης, ο Τζουζέπε Γκαριμπάλντι αποδέχθηκε την επιθυμία του κράτους του Αγίου Μαρίνου να μη συμπεριληφθεί στο νέο ιταλικό κράτος. Ο Ναπολέων αρνήθηκε, μάλιστα, να καταλάβει τη χώρα. Ο ίδιος σχολίασε: "Μα γιατί, είναι μια πρότυπη Δημοκρατία!" Η κυβέρνηση του Αγίου Μαρίνου ονόμασε τον Αβραάμ Λίνκολν επίτιμο πολίτη της χώρας. Εκείνος απάντησε γραπτώς, λέγοντας ότι η Δημοκρατία αποδείκνυε πως "το κράτος το οποίο θεμελιώθηκε πάνω σε δημοκρατικές αρχές είναι σε θέση να διοικηθεί έτσι, ώστε να είναι ασφαλές και παντοτινό". Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο Άγιος Μαρίνος ήταν σε θέση να παραμείνει και επίσημα ουδέτερος. Οι Δυνάμεις του Άξονα υποχώρησαν από τη χώρα και καταδιώχθηκαν από αμερικανικά και βρετανικά στρατεύματα. Οι στρατιωτικές δυνάμεις των Συμμάχων αποχώρησαν μερικές εβδομάδες αργότερα. Η χώρα κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ της πρώτης δημοκρατικά εκλεγμένης κομμουνιστικής κυβέρνησης, η οποία διήρκεσε από το 1945 έως το 1957. Ο Άγιος Μαρίνος ήταν η μικρότερη δημοκρατική χώρα στον κόσμο από το 301 έως το 1968, όταν και η νήσος Ναουρού έγινε ανεξάρτητο κράτος. Έγινε μέλος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου το 1998 και του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών το 1992. Δεν είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πηγή : Βικιπαίδεια

Διακοπές στην Ιταλία

Χτες επέστρεψα από τις διακοπές μου στην Ιταλία. Εκεί, πήγαμε μια βόλτα στη Ρώμη-Βατικανό και στο Σαν Μαρίνο. Επίσης πήγα στο Ρίμινι και το Πεσάρο. Δείτε μερικές φωτογραφίες από τη διαδρομή προς τη Ρώμη και από τη Ρώμη.