Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Η πτώση του Γιώργου, όχι από το ποδήλατο


Άρχισε η πτώση του ΓΑΠ, μετά την ανακοίνωση του προϋπολογισμού

Εδώ θα βρείτε το παιχνίδι σε fullscreen

Preview Παίξε με το ποντίκι σύρε - άφησε




Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

«Ψυχή βαθιά» στον «πόλεμο» που συνεχίζεται...


 «για του Ανθρώπου την πάλη την αιώνια

για λευτεριά και δικαιοσύνη,
για τ' αγαθά - πανανθρώπινο χτήμα -
για τη γη, το νερό, τον αγέρα,
Ψυχή βαθιά κι ευλογητός ο Αγώνας!»
Αιμ. Βεάκης


Στη συγκυρία της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής εκστρατείας για την «αναθεώρηση» της ιστορίας από τη σκοπιά των «νικητών» με παραποιήσεις και ψέματα, κάθε δημιουργός καλείται να αποφασίσει αν θα «παραδώσει τον άνθρωπο στις συγχύσεις και τις αυταπάτες, ή θα παραδώσει τον κόσμο στον άνθρωπο». Θα περίμενε κανείς ο Παντελής Βούλγαρης, ένας από τους σκηνοθέτες που άνοιξαν νέους θεματικούς και αισθητικούς ορίζοντες στον ελληνικό κινηματογράφο, να σηκώσει και πάλι το ανάστημά του απέναντι στη νέα και σφοδρότερη επίθεση των επικυρίαρχων κατά της ανθρωπότητας. Δυστυχώς με την τελευταία ταινία του «Ψυχή βαθιά», προσθέτει και τη δική του φωνή στα κηρύγματα της λαϊκής υποταγής και συμμόρφωσης.
Η ταινία «Ψυχή βαθιά» πραγματεύεται το τελευταίο διάστημα του εμφύλιου στις βουνοκορφές του Γράμμου το 1949. Οι ήρωες είναι δύο αδέλφια τσοπανόπουλα, ο Ανέστης, 17 χρονών και ο 15χρονος Βλάσης - σύμβολα ενός γενικά «τυχαίου» κατά το σκηνοθέτη διχασμού του ελληνικού λαού - που επειδή γνωρίζουν τα περάσματα, βρέθηκαν ο πρώτος στις γραμμές του Εθνικού στρατού και ο δεύτερος του Δημοκρατικού.
Μετά τις πρώτες σκηνές γίνεται φανερό ότι η ταινία παρακάμπτει το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο των γεγονότων που εξιστορεί. Περιγράφεται ένας πόλεμος και μάλιστα με εξαντλητικές για τη βία του λεπτομέρειες: ποιες οι αιτίες του, ποιος ο χαρακτήρας και ο σκοπός του, ποια κοινωνικά συμφέροντα εκπροσωπούν οι αντιμαχόμενες πλευρές; Ο σκηνοθέτης δηλώνει ότι δεν τον ενδιαφέρουν τέτοιου είδους θέματα, καθώς αποτελούν αντικείμενο των πολιτικών. Τον ίδιον απασχολεί η ανθρώπινη πλευρά αυτής της αδελφοκτόνας αιματοχυσίας. Λες και αυτή είναι έξω και ανεξάρτητη από την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Ωστόσο αναπότρεπτα το έργο κάνει πολιτική, εισχωρώντας μάλιστα στον ίδιο τον πυρήνα της: την ταξική πάλη. Το κεντρικό μήνυμα που από την αρχή ως το τέλος και με ομολογουμένως υψηλή αισθητική εκπέμπει σε διαφορετικές εντάσεις και αποχρώσεις, είναι το ανώφελο, ανέφικτο και ουτοπικό, αλλά συνάμα ζοφερό κι ολέθριο της κοινωνικής σύγκρουσης. Ακόμη κι αν αυτή, όπως στην περίπτωση του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ, είναι το αναπόφευκτο προϊόν της απροκάλυπτης βίας από το συνασπισμό της ντόπιας αστικής τάξης και των Αγγλοαμερικανών ιμπεριαλιστών κατά του ΕΑΜικού κινήματος για να εδραιώσουν την απειλούμενη εξουσία τους. «Έλληνες να σκοτώνουν Έλληνες;» αναφωνεί με ραγισμένη φωνή ο Θανάσης Βέγγος στο ρόλο ενός χωρικού που πηγαίνει στο αρχηγείο του τακτικού στρατού για να παραλάβει το σκοτωμένο στη μάχη από τους αντάρτες εγγονό του, σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές για το ιδεολογικο-πολιτικό στίγμα της ταινίας σκηνή.
την κεντρική επιδίωξη της ταινίας να υποβάλει στο θεατή με συγκινησιακούς και συναισθηματικούς προπαντός όρους την ιδέα της «εθνικής ομοψυχίας», και την ανάγκη για «κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών», υποτάσσεται και η ιστορική αλήθεια. Στην όλη απλοϊκή και ευθύγραμμη αντιμετώπιση του θέματος, ως «κακοί» προβάλλονται μόνον οι ξένοι και όχι όλοι (ο αγγλικός παράγοντας αποσιωπάται): Από τη μια οι Αμερικανοί απαιτούν γρήγορο ξεκαθάρισμα και από την άλλη οι Σοβιετικοί αφήνουν αβοήθητους τους αντάρτες να περιμένουν μάταια τον Κόκκινο Στρατό, μια ευθεία παραπομπή στη θεωρία των υπερδυνάμεων, που αυτές τελικά και όχι η λαϊκή πάλη καθορίζουν τις τύχες του κόσμου. Αντίθετα όλοι οι Έλληνες, θύτες και θύματα εξισωμένοι, τόσο ο λαός (αντάρτες και φαντάροι) όσο και πολιτικοί και στρατιωτικοί εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας, είναι «καλοί» και γεμάτοι ανθρωπιά. Η πολιτική ηγεσία του τόπου παρουσιάζεται αμήχανη και απρόθυμη να πάρει θέση (ας όψονται το αιματοκύλισμα του λαού το Δεκέμβρη του '44, οι συλλήψεις, οι φυλακίσεις, οι εκτελέσεις, οι εκτοπισμοί και οι στυγερές δολοφονίες των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και των μελών του ΚΚΕ). Η ηγεσία του κυβερνητικού στρατού εμφανίζεται να αποφεύγει την αποφασιστική αναμέτρηση και να εξαναγκάζεται από τους Αμερικανούς στην τελική αιματηρή σύγκρουση με τη χρήση των βομβών Ναπάλμ. Οι συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του ντόπιου πληθυσμού - μετά τη βίαιη εκκένωση των χωριών από τον τακτικό στρατό για να αποκοπούν οι αντάρτες από τα λαϊκά στηρίγματά τους - προβάλλονται ειδυλλιακές, με τη μάνα (Ελλάδα) να περιμένει τα δυο παιδιά της, τον Ανέστη και το Βλάση, ψήνοντας καλαμπόκι για τους φαντάρους.
Σ' αυτό το έδαφος ως αναμφισβήτητη αναδεικνύεται από την ταινία και η ηθική υπόσταση των ανταρτών με στοιχεία μάλιστα υπεροχής. Η αντάρτισσα Γιαννούλα αποστομώνει από το χωνί τον αξιωματικό του κυβερνητικού στρατού στο απέναντι χαράκωμα. Οι νεαροί μαχητές της ομάδας - που δεν πρόλαβαν να χαρούν τη ζωή - δε μετανιώνουν για την επιλογή τους μπροστά στους δικαστές και βαδίζουν περήφανα στο θάνατο. Οι κακουχίες δεν τους λυγίζουν, «τραγουδούν και πολεμούν» χωρίς τροφή, γιατρούς, υποδομές και κατορθώνουν όχι απλά να αντέχουν, αλλά και να νικούν, παρά τη συντριπτική υπεροπλία των αντιπάλων τους. Σ' αυτόν τον άνισο αγώνα ηττήθηκαν, σύμφωνα με την ταινία, μόνον μετά τη χρήση των τρομερών βομβών Ναπάλμ, που για πρώτη φορά δοκιμάστηκαν στα βουνά του Γράμμου.
Ποια δύναμη όμως όπλιζε τους αντάρτες με τέτοιον αφάνταστο ηρωισμό και αυτοθυσία, «τι φούντωνε τη θεϊκή ορμή τους;» όπως γράφει ο Αιμίλιος Βεάκης στο εξαίρετο ποίημά του με τον ομώνυμο τίτλο «Ψυχή βαθιά»; Να υποθέσουμε ότι είναι το παράτολμο της νιότης, το μίσος για τις βιαιότητες που διέπραξε και η αντίθετη πλευρά, το ξεμυάλισμα των ανήλικων χωριατόπαιδων από τους «αιθεροβάμονες ή τυχοδιώκτες» κομμουνιστές; Πληθώρα τέτοιων απαντήσεων μπορεί να αντλήσει κανείς μέσα από την ταινία. Η μόνη απάντηση που λείπει, είναι η αληθινή: Οτι δηλαδή οι αγωνιστές του ΔΣΕ έγραψαν αυτή την τρίχρονη εποποιία ψυχωμένοι από τη δύναμη της επαναστατικής τους ιδεολογίας, από το ιδανικό ενός καινούριου κόσμου, μιας ανώτερης ανθρώπινης κοινωνίας, χωρίς πολέμους, στερήσεις και εκμετάλλευση.
αγάπη για την πατρίδα του λαού και όχι των αστών, για τον ίδιο το Λαό, ο λαϊκοδημοκρατικός πατριωτισμός ήταν η ιδεολογία του ΔΣΕ, αντιιμπεριαλιστικός-διεθνιστικός, για τη λαϊκή εξουσία, ήταν ο χαρακτήρας της πάλης του. Τα στρατιωτικοπολεμικά κατορθώματά του προκαλούν μέχρι σήμερα το θαυμασμό ακόμη και αντιπάλων, γιατί ήταν ένας αληθινός λαϊκός επαναστατικός στρατός, από τους πιο δυναμικούς στον κόσμο, με στρατιωτική και πολιτική εκπαίδευση και οργάνωση και όχι ομάδες από γυναικόπαιδα, που συμπτωματικά βρέθηκαν στη φωτιά των χαρακωμάτων, όπως διαφαίνεται στην ταινία. Τα βήματα των μαχητών του καθοδηγούσαν οι μεγάλες αγωνιστικές παρακαταθήκες που άφησε η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση στη συνείδηση του λαού, μαζί και των νέων ακόμη και των ανήλικων, αφού κι αυτοί μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ ήταν αξεχώριστο κομμάτι του αγώνα «για μια ζωή ελεύθερη κι ωραία». Αυτή τη νέα ζωή οι μαχητές του ΔΣΕ δεν την είχαν ζήσει μόνο στη φαντασία τους. Είχαν αγγίξει χειροπιαστά το όνειρό τους, την εξουσία του λαού, στην Ελεύθερη Ελλάδα. Γι' αυτό και γνώριζαν καλά για ποιο σκοπό πολεμούσαν. Ούτε μετάνιωσαν, ούτε τρελοί από τον πόνο ή τις τύψεις για το χαμό των συντρόφων τους παραδόθηκαν, όπως ο ήρωας της ταινίας Καπετάν Ντούρλας, σε μια από τις τελευταίες σκηνές της. Αντίθετα, προτιμούσαν το θάνατο από την αιχμαλωσία, όπως οι τρεις αντάρτες που έχοντας ξοδέψει στη μάχη και το τελευταίο τους βόλι, έπεσαν από την τρομερή κορυφή «Χάρος» στο ύψωμα Κοτύλι του Γράμμου. Αυτό το μεγαλείο της πάλης του ανθρώπου για την απελευθέρωσή του από κάθε είδους καταναγκασμό, που καμιά δύναμη, κανένας στρατός δεν μπορεί να την ανακόψει, αυτό που τελικά αποτελεί την πεμπτουσία της ανθρώπινης υπόστασης, το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης, την κινητήρια δύναμη της ιστορίας, παραλείπεται μεγαλόφωνα από μια ταινία που φιλοδοξεί να είναι «ανθρωποκεντρική». Με λίγα λόγια το περιεχόμενό της βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τον τίτλο της. Γιατί «βαθιά ψυχή» είναι η επαναστατική ψυχή.
Όμως πράγματι χρειάζεται πολύ θάρρος, χρειάζεται «ψυχή βαθιά» για να παραδεχτεί κανείς στις μέρες μας πως ο πόλεμος αυτός χάθηκε, όχι επειδή οι νικημένοι δεν είχαν το δίκιο με το μέρος τους, αλλά επειδή δεν ήταν έγκαιρα έτοιμοι για να νικήσουν. Και αν αυτή την ψυχή οι περισσότεροι από τους μεγάλους δημιουργούς μας την έχουν χάσει μέσα στο σημερινό συντριπτικό συσχετισμό δυνάμεων, θα τη φέρει και σ' αυτούς η λαϊκή πάλη, που με καινούριους μαχητές και μαχήτριες συνεχίζει την πορεία της, βέβαιη πως θα 'ρθει εκείνη η ώρα, που η ιστορία θα δικαιώσει τα ιδανικά, τους σκοπούς και τη θυσία των αγωνιστών του ΔΣΕ.

Της Ελένης Μηλιαρονικολάκη

Η Ε. Μηλιαρονικολάκη είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνη του Πολιτιστικού Τμήματος της ΚΕ

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Πολυτεχνείο 1973

Πολυτεχνείο 1973
Όπως σ'όλα τα σχολεία, έτσι και στο δικό μου, κάνουμε σχολική γιορτή για την επέτειο του πολυτεχνείου. Ζήτησα να πω κι εγώ κάποιο ποίημα απ'τη φιλόλογό μας και μου ανέθεσε το παρακάτω, το οποίο δέχτηκα ευχαρίστως και θα το απαγγείλω αύριο στη σχολική γιορτή.
Η παρακάτω φωτογραφία είναι απο την πορεια στην Θεσαλονίκη.
Η διαθήκη μου
του Μιχάλη Κατσαρού

Αντισταθείτε
σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ'αυτόν που γύρισε πάλι
και λέει: Δόξα σοι ο θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών,
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου,
στην εταιρεία εισαγωγαί-εξαγωγαί,
στην κρατική εκπαίδευση,
στο φόρο,
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ'αυτόν που χαιρετάει απ'την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις,
σ'αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν,
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ'όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι,
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε,
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες,
σ'όλα τ'ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι,
σ'όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες, τις ευχές, τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων,
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία,
στα εργοστάσια πολεμικών υλών,
σ'αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια,
στα θούρια,
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους,
στους θεατές,
στον άνεμο,
σ'όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς,
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας,
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.


1973 - 2009
Κάποιοι ακόμα και σήμερα αμφισβητούν το Πολυτεχνείο, το έπος δηλαδή, της νεολαίας της πατρίδας μας κατά του ξενόφερτου δικτατορικού καθεστώτος. Σαν ελάχιστο φόρο τιμής παραθέτω στο blog μου τα παρακάτω στοιχεία:
ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ:
866 συλλήψεις (716 άντρες & 150 γυναίκες), ειδικότερα:
456 εργάτες - οικοδόμοι
49 φοιτητές του Πολυτεχνείου
268 φοιτητές άλλων σχολών
74 μαθητές/τριες γυμνασίων
ΘΥΜΑΤΑ:
1. Από τα σώματα ασφαλείας (αστυνομία - χωροφυλακή)
13 φόνοι
83 απόπειρες ανθρωποκτονίας
(81 άντρες & 15 γυναίκες)
750 τραυματισμοί πολιτών
2. Από τον στρατό
11 φόνοι
45 απόπειρες ανθρωποκτονίας
(45 άντερς & 11 γυναίκες)
350 τραυματισμοί πολιτών
Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΛΙΣΤΑ ΚΑΙ ΟΙ 16 ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΝΕΚΡΟΙ:
Η λίστα που διαβάζεται κάθε χρόνο στην επέτειο του πολυτεχνείου περιλαμβάνει 88 ονόματα μέσα στην οποία περιλαμβάνονται τα θύματα της χούντας από την 21/5/1967 έως και την 23/7/1974.
Οι επίσημοι νεκροί της βραδιάς του πολυτεχνείου με ονοματεπώνυμο ανέρχονται στους 23.
Πρόσφατα βγήκε στην επιφάνεια και μια λίστα 16 ανώνυμων νεκρών για τους οποίους υπάρχουν συγκεκριμένες μαρτυρίες για την τοποθεσία και τον χρόνο της απώλειάς τους.
ΠΗΓΗ: Ταχυδρόμος 15/11/2003, τεύχος 194
Έρευνα: Πάνος Μπαΐλης

OI 23 ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ:
16 Νοεμβρίου 1973...
1. Σπυρίδων Κοντομάρης (ετών 57, 20.30)
2. Διομίδης Κομνηνός (ετών 17, 21.30)
3. Σωκράτης Μιχαήλ (ετών 57, μεταξύ 22.30 & 23.00)
4. Βασίλειος Φάμελλος (ετών 26, 23.30)
5. Torill Engeland Magrette (ετών 22, 23.30)
6. Γεώργιος Σαμούρης (ετών 22, 24.00)
7. Δημήτριος Κυριακόπουλος (βραδυνή ώρα - κατέληξε 19/11/73)
8. Σπύρος Μαρίνος (Γεωργαράς) (ετών 35, βραδυνή ώρα)
17 Νοεμβρίου 1973...
9. Νικόλαος Μαρκούλης (ετών 24 , πρωινή ώρα, κατέληξε 19/11/73)
10. Αικατερίνη Αργυροπούλου (ετών 76, 10.00, κατέληξε Μάϊο '74)
11. Στυλιανός Καραγεωργής (ετών 19, 10.15)
12. Μάρκος Καραμανής (ετών 23, 10.30)
13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης (ετών 16, 10.30-11.00)
14. Δημήτριος Παπαϊωάννου (ετών 60, 11.30)
15. Γεώργιος Γερτζίδης (ετών 48, 11.30)
16. Βασιλική Μπεκιάρη (ετών 17, 12.00)
17. Δημήτρης Θεοδωράς (ετών 5 1/2, 13.00)
18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας (ετών 43, 13.00)
18 Νοεμβρίου 1973...
19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου (ετών 59, 10.00)
20. Ανδρέας Κούμπος (ετών 63, 11.00, κατέληξε στις 30/1/1974)
21. Μιχαήλ Μυρογιάννης (ετών 20, 12.00)
22. Κυριάκος Παντελεάκης (ετών 43, 12.00-12.30)
23. Ευστάθιος Κολινιάτης (κατέληξε στις 21/11/73)
ΠΗΓΗ:
Ταχυδρόμος 15/11/2003, τεύχος 194
Έρευνα: Πάνος Μπαΐλης
Νάτοι οι ρυπαροί:
-------------------------------------------------









-------------------------------------------------

Το video από το Jungle-report.blogspot.com
-------------------------------------------------
Πολυτεχνείο 1973






------------------------------


------------------------------

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Το "τείχος του αίσχους" ή η τύχη των αισχρών





To Video που χάλασε τη φιέστα είναι λίγο παρακάτω.


Η Margot Honecker εμφανίστηκε να δίνει μια περήφανη ομιλία στην οποία επαινεί την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας και έδειξε να πιστεύει ότι ο σοσιαλισμός εξακολουθεί να θριαμβεύει.
Η χήρα του πρώην προέδρου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας Erich Honecker, ο οποίος πέθανε στην εξορία το 1994, επίσης, επέλεξε να ζήσει τη ζωή της στη Χιλή.
Τις σκηνές που δείχνει, λένε πολλοί ότι κυκλοφόρισε ο πρώην υπουργός Παιδείας της Ανατολικής Γερμανίας, στο διαδίκτυο.
Πιστεύεται ότι έχουν ληφθεί στις 17 Οκτωβρίου. Η Margot Honecker στέκεται σε ένα σαλόνι πίσω από ένα τραπέζι, ενώ στον τοίχο υπάρχει μια παλιά σημαία ΛΔΓ - μαύρο, κόκκινο και χρυσό με ένα σφυρί, πυξίδα και το στεφάνι της τιμής.
Μια ομάδα περίπου 20 ατόμων γιορτάζουνε μαζί της. Πρόκειται είπε για την επιστροφή πολιτικών προσφύγων που είχαν βρει άσυλο στη ΛΔΓ μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1973 στη Χιλή.
Μία γυναίκα από τη Χιλή παίζει κιθάρα και τραγουδά το τραγούδι της ΛΔΓ «Auf, zum auf Kampf» (περίπου μετάφραση «Μέχρι, μέχρι να πάμε για την καταπολέμηση της»).
Υποσχονται: "Ορκίστηκα στον Καρλ Λίμπκνεχτ να δώσουμε ένα χέρι στη Ρόζα Λούξεμπουργκ."
Μετά το τραγούδι, η Margot Honecker αρχίζει να μιλά.
"Ξέρω ότι σήμερα πολλοί σύντροφοι έχουν ενωθεί στη Γερμανία - επιστήμονες, καθηγητές, εργαζόμενοι. Έχουν συγκεντρωθεί πάνω από όλα να σκεφτούμε για την ΛΔΓ.
«Υπάρχει σήμερα ένα μεγάλο κίνημα στη Γερμανία κατά της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, κατά της σοσιαλιστικής ΛΔΓ. Δεν υπάρχει ελευθερία λόγου, δεν υπάρχουν ταινίες, δεν υπάρχει είδηση, όταν η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας είναι αξιόπιστη.
«Ωστόσο, είχαμε επιτυχία. Πενήντα τοις εκατό των Ανατολικών Γερμανών λένε, «είμαστε σε χειρότερη θέση στο πλαίσιο του καπιταλισμού».
«Ζούσαμε καλά στη ΛΔΓ. Μπορούν να κάνουν ό, τι θέλουν, δεν μπορούν να τη σκοτώσουν. Αντίθετα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν αυτό που είχε στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας.
"Ήμασταν εκεί 40 χρόνια. Ήμουν το 60 22χρονών, ήμουν το νεότερο μέλος του Επιμελητηρίου του Λαϊκού Κόμματος. "
Τα κομματικά μέλη στο βίντεο χειροκροτούν με επευφημίες  "μπράβο". Η Margot Honecker μετακινείται. Φοράει μια φωτεινή μπλούζα και μαύρο παντελόνι. Το πρόσωπό της είναι θυμωμένο, και μαλλιά της λευκά .
Συνεχίζει: «Δίπλα από το κομμουνιστικό κόμμα στη Γερμανία υπάρχει ένα αριστερό κόμμα που έχει καταφέρει να κερδίσει 12 τοις εκατό του συνόλου των ψήφων στις τελευταίες εκλογές.
"Αυτό είναι δύο εκατομμύρια περισσότερες ψήφοι από ό, τι στη διάρκεια των τελευταίων εκλογών."
Πάλι έκρηξη ακροατήριο με χειροκροτήματα "Όλα τα μεγάλα κόμματα έχασαν ψήφους. Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα πήρε αυτό που άξιζε για την αντισοσιαλιστική πολιτική του, χάνει το ένα τρίτο των ψηφοφόρων.
"Το μεγαλύτερο κόμμα, το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, το κόμμα της αστικής τάξης, έχασε ψηφοφόρους.
"Τώρα είναι σε συνασπισμό με το κόμμα των επιχειρήσεων, με τoυς Ελευθέρους Δημοκράτες, μπορούμε να υπολογίζουμε στη Γερμανία για να συνεχίσει την κατηφορική πορεία του - με μείωση στη βαριά βιομηχανία, αλλά με την εργατική τάξη της."
Margot Honecker κάθεται ενώ χειροκροτείται από κοινό. Στο τέλος, τραγουδούν μαζί και πάλι, αυτή τη φορά Solidaritätslied του Μπέρτολτ Μπρεχτ « ...Όταν σφίξουνε τα χέρια οι λαοί όλης της γης... ποτέ δεν ξεχνάμε να κοιτάξουμε προς τα εμπρός, η αλληλεγγύη. "
Ακριβώς όπως τις παλιές καλές μέρες "...
----------------------------

----------------------------
Margot Honecker ο Σοσιαλισμός έρχεται!

----------------------------
============================

Δρέσδη. Μετά από 20 χρόνια κάποιοι το γλεντάν.
Αυτός όχι. Πενία τέχνας κατεργάζεται.
Μαγαζί με τα όλα του. Ενωμένη Ευρώπη.
Ίσως του είπανε ότι θα πάρει s class mersedes.
Αλλά πρέπει να περιμένει λίγο την Αγκέλα. 
Μπορεί πάντως με ιδιωτική πρωτοβουλία...
Πιάσε το αυγό και κούρεφτο και πούλα και το μαλλί του.

Μετρό πάντως είχε το ανατολικό Βερολίνο το δυτικό όχι.







Η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΛΔΓ) (γερμ. Deutsche Demokratische Republik, DDR) ή και Ανατολική Γερμανία ήταν γερμανικό σοσιαλιστικό κράτος. Ιδρύθηκε στις 7 Οκτωβρίου 1949.
Η έκταση της Ανατολικής Γερμανίας αποτελεί σήμερα τα Ομόσπονδα κρατίδια Βρανδεμβούργο, Μεκλεμβούργο-Προπομερανία, Σαξωνία, Σαξωνία-Άνχαλτ, Θουριγγία. Μεγάλες πόλεις σε αυτή την περιοχή είναι μετά το Βερολίνο, η Λειψία, η Δρέσδη, το Μαγδεβούργο, το Πότσδαμ, η Ερφούρτη και το Κέμνιτς.
Ο σημαντικότερος κλάδος της οικονομίας ήταν η βιομηχανία με κατασκευή μηχανημάτων παραγωγής, τραίνων, ναυπηγεία, χημεία. Οι αγρότες ήταν οργανωμένοι σε συνεταιρισμούς.

Για την Ιστορία
και για να τους χαλάσουμε την βιτρίνα.

Το 1945, υπήρχαν ήδη δύο Γερμανίες όπως πολύ εύστοχα είχε επισημάνει ο Ιωσήφ Στάλιν στον Βίλχελμ Πικ. Η μία ήταν η Γερμανία της Αντίστασης και η άλλη ήταν η Γερμανία του Ναζισμού (Εθνικοσοσιαλισμός). Η μία ήταν η Γερμανία της Ταξιαρχίας Έρνεστ Τέλμαν που τόσο γενναία είχε πολεμήσει κάτω από τον ήλιο της Ισπανίας και η άλλη ήταν η Γερμανία της λεγεώνας του Κόνδορα.
Η ίδρυση της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας ήταν το αποτέλεσμα αυτού του διχασμού, αλλά και το παιδί των μεταπολεμικών εξελίξεων και όχι κάτι το "αφύσικο", όπως έλεγε ο πολύς πράκτορας Σεβαρντνάτζε υπουργός εξωτερικών της ΕΣΣΔ το 1989.
Η διαίρεση δεν επιδιώχθηκε από τους κομμουνιστές της Γερμανίας, ούτε από τη Σοβιετική Ένωση, που αγωνίζονταν μέχρι το 1949 να υπάρξει μία ενιαία, ανεξάρτητη και δημοκρατική Γερμανία, που αγωνίζονταν να εφαρμοσθεί η συμφωνία του Πότσδαμ. Στην ενιαία Γερμανία, θα υπήρχε αυστηρή τιμωρία για τους Ναζί εγκληματίες πολέμου και φυσικά μία δημοκρατική αγροτική μεταρρύθμιση, πραγμάτωση των θεμελιωδών δικαιωμάτων της νέας γενιάς, δημιουργία κεντρικής διοίκησης στο Βερολίνο.
Μέχρι το 1952 η πολιτική του ΕΣΚΓ, του Συνδέσμου των Ελεύθερων Γερμανικών συνδικάτων (FDGB), αλλά και της Σοβιετικής Ένωσης ήταν σε αυτήν την κατεύθυνση.
Αυτό δεν έγινε. Ο στόχος της οικοδόμησης μιας ενωμένης Γερμανίας έγινε μη δυνατός λόγω του Ψυχρού Πολέμου, της πολιτικής των κύκλων που είχαν συσπειρωθεί γύρω από τον Κόνραντ Αντενάουερ και της προτίμησης των Δυτικών ότι είναι καλύτερα να ελέγχουν εξ ολοκλήρου τη μισή Γερμανία, παρά κατά το ήμισυ ολόκληρη.
Έτσι δημιουργήθηκαν δύο Γερμανίες, με διαφορετικά κοινωνικοπολιτικά συστήματα.
Είναι δικαίωμα αναφαίρετο για κάθε χώρα να ορίζει τη συνοριακή της τάξη.
Πάντα με γνώμονα την ασφάλεια την δική της και των συμμάχων της. Στην ευρωπαϊκή σύμβαση του 1970 - 71 ρητά διατυπώνεται η αρχή της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας όλων των ευρωπαϊκών κρατών. Η ΟΔΓ, υπογράφοντας αυτήν τη σύμβαση (όπως και πολλές άλλες μετά) ήξερε για ποιά σύνορα μιλούσε. Στις αρχές του Αυγούστου του 1961, η λαϊκή Βουλή της ΓΛΔ αποφασίζει τον έλεγχο των συνόρων. Στις 3 - 5 Αυγούστου 1961, σε σύσκεψη ανωτέρων εκπροσώπων των χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας, αποφασίσθηκε λόγω της πολιτικής όξυνσης και της κορύφωσης του Ψυχρού Πολέμου, μετά από ένα εξαιρετικά αναλυτικό και πολύπλευρο σκεπτικό, ο έλεγχος των συνόρων. Η ΓΛΔ, έλαβε την υποχρέωση απέναντι στο λαό της και στους συμμάχους της να λάβει τα κατάλληλα μέτρα και αυτό έπραξε στις 13 Αυγούστου του 1961.
Το τείχος του Βερολίνου στήθηκε και ορθώθηκε χωρίς όπως αναφέρεται να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός. Και προκάλεσε την ανακούφιση πολλών, τόσο ανατολικών όσο και δυτικών, γιατί εξασφάλισε την ειρήνη.
Διατάξεις για τη χρήση όπλων υπήρξαν όπως υπάρχουν παντού. Και στο στρατό αλλά και στους συνοριακούς φρουρούς της Δυτικής Γερμανίας. Διαταγή "για ρίξιμο στο ψαχνό" δεν υπήρξε ποτέ και δε βρέθηκε ποτέ. Η ΓΛΔ διαφύλαξε τα σύνορά της. Ήταν αναγνωρισμένο, κράτος δικαίου, μέλος του ΟΗΕ από την δεκαετία του 1970 και προσπάθησε να εφαρμόσει το μέτρο της συνοριακής ασφάλειας, όχι σε εσωγερμανικά σύνορα, αλλά σε αυτά της κρατικής της υπόστασης. Ωστόσο υπάρχουν κατάλοιπα της ναζιστικής Γερμανίας τα οποία χρησιμοποιούν την πρακτική της φίμωσης και της βίας των Ες-Ες ακόμα και σήμερα. Χρησιμοποιώντας δήθεν την αντικειμενικότητα απ' την οποία απέχουν όπως και από τη γνώση. Ο φασισμός είναι σαν το αυγό του φιδιού.


Α. Γερμανία
Πολλοί Ανατολικοί νοσταλγούν τη ΛΔΓ.

Σχεδόν 20 χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, το 11% των Ανατολικών Γερμανών λυπάται για την κατάρρευση της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, ενώ από τους υπόλοιπους το 70% αισθάνεται πιο δεμένο με την τότε Ανατολική Γερμανία απ’ ό,τι  με την Ομοσπονδιακή Γερμανία.

Σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύεται στην "Κοινωνική Έκθεση 2008" του ανατολικογερμανικού συλλόγου Ομοσπονδιακή  Ένωση για τη Λαϊκή Αλληλεγγύη, το 46% των Ανατολικών είναι απαισιόδοξο για το μέλλον, ενώ μόνο το 11% πιστεύει ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν.  

Κύρια αίτια της δυσαρέσκειας αυτής παραμένουν το υψηλό ποσοστό ανεργίας, διπλάσιο από αυτό στη δυτική Γερμανία, και οι πολύ χαμηλότεροι μισθοί στην ανατολική Γερμανία σε σύγκριση με τη δυτική.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1990, το 54% των κατοίκων της πρώην ανατολικής Γερμανίας δήλωνε ότι έχει μεγάλη σημασία το γεγονός ότι μπορεί να ζει σε μια δημοκρατική κοινωνία, όμως πέρυσι το ποσοστό αυτό έπεσε στο 24%.

Ιαν 21, 2009 Από την Εφημερίδα  «Μακεδονία».





Μερικές φωτογραφίες από το ανατολικό Βερολίνο και το Πότσνταμ του "αίσχους".


Πότσνταμ


Ο πύργος της τηλεόρασης Fernsehturm στην πλατεία Alexanderplatz.

Χτίστηκε το 1969 από την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας από τα ψηλότερα
κτίρια στον κόσμο.
Έργο που είναι σύμβολο του Βερολίνου.


---------------------------------

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Σοσιαλισμός ή η βαρβαρότητα του Γιώργου part 2



Γιώργος Γκέκας Α1 Γυμνασίου


Έκθεση με θέμα: 
«Το καλοκαίρι γνωρίστηκα και έγινα φίλος με ένα κορίτσι από μια άλλη πόλη - χώρα. Μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, της γράφω μια επιστολή (δύο παραγράφων) περιγράφοντας διάφορα γεγονότα των πρώτων ημερών της σχολικής ζωής στο Γυμνάσιο και παρουσιάζοντας τις πρώτες εντυπώσεις μου από τους συμμαθητές και καθηγητές μου.»


-                                                       Κολινδρός, 12-10-09
_
Αγαπητή Τάδε,
Σου γράφω με αφορμή τις πρώτες μέρες μου στο Γυμνάσιο. Το καλοκαίρι δυστυχώς πέρασε. Μου έλειψε η παρέα σου και οι συζητήσεις που κάναμε. Φθινοπώριασε για τα καλά εδώ. Το σχολείο ξεκινά. Πολλά καινούρια βιβλία και αγωνία για το πώς θα περάσει κι αυτή η χρονιά.
Τώρα στο Γυμνάσιο, γνώρισα καινούριους φίλους από το άλλο σχολείο. Έχουμε πολλούς καθηγητές, άλλοι αυστηροί, άλλοι ευγενικοί μαζί μας. Τα πράγματα έχουν σοβαρέψει και σύντομα πρέπει να διαλέξουμε ένα επάγγελμα. Σιγά σιγά συνηθίζω να γράφω με στυλό, την περισσότερη μελέτη και τα νέα μαθήματα. Χωριστήκαμε σε δύο τμήματα, αλφαβητικά.
Το σχολείο είναι δυόροφο, έχει ένα μεγάλο προαύλιο και γήπεδο του μπάσκετ. Επίσης ένα γυμναστήριο και ένα κυλικείο. Το σχολείο μου έκανε καλή εντύπωση εξωτερικά, αλλά από μέσα δεν ήταν τόσο καλό. Πολλές πόρτες δεν είχαν πόμολα και ήταν κούφιες. Σκουπίδια στο δάπεδο και βρώμικες τουαλέτες. Νιώθω άσχημα για τις κακές αυτές αίθουσες.
Έχω ανυπομονησία για την απάντησή σου.
                                                            Φιλικά,
                                                                           Γιώργος
.

.
ΥΓ1
Αν και δεν είναι σε πανομοιότυπη κατάσταση, ένα πρόβλημα που αφορά την αναδιάρθρωση του ενεργητικού στον κρατικό προϋπολογισμό, σε ρευστό δεν απαιτεί πολλά.
Από το παρελθόν, οι κυβερνήσεις έχουν κατορθώσει να μεταφέρουν το χρέος από τα κινητά στοιχεία του χρέους των ιδιωτών σε δύο εταιρείες: Την Τράπεζα της Ελλάδα και την Κεντρική Ευρωπαϊκή  Τράπεζα.
Το ιστορικό σημείο είναι ότι οι συναλλαγές που πραγματοποιούνται από τις τράπεζες ανταλλάσσουν οικειοθελώς χρέος με τα αποθέματα και το απόθεμα είναι ρευστό. Σήμερα, εγχώριοι και διεθνείς φορείς μπορούν να χρησιμοποιούν μια εικονική εταιρεία, που ονομάζεται ειδικού σκοπού, ψυχρά δημιουργήθηκε, κανένας δεν αντέδρασε. ΤΕΚΕ ...
Αλίμονο.
.
ΥΓ2
Ο αλήτης παίρνει τη μορφή του Δημόσιου θησαυροφύλακα για να εξασφαλίσει ένα μέρος των περιουσιακών στοιχείων του ομίλου των πλουσίων.
Με αυτές τις δεσμεύσεις το σύστημα, ανταλλάσσει, κάνει μια μαζική άμεση καταβολή στο δημόσιο ταμείο. Παίρνει οξυγόνο με αυτό.
Συμβάλλει μέχρι το βαθμό που οι επιδόσεις του τραπεζίτη να πέσουν κάτω από το όριο.
Το Υπουργείο Οικονομικών δημιουργεί ένα κατώτατο όριο τιμής για το νέο υλικό, και οι τράπεζες που κατέχουν περιουσιακά στοιχεία για την «υγιή» ισορροπία, παίρνουν τα πλεονεκτήματα της ρευστότητας και το κόστος της ένταξης των ασθενέστερων στοιχείων της κοινοπραξίας. 
Μια "ιδιωτική τράπεζα ΕΕΤ" εκτελεί τις εργασίες του χθες για να επωφεληθούν οι αγορές, τώρα, στη χειρότερη περίπτωση αποτιμά τα περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών. Αλλά, η τράπεζα πρέπει να εγκρίνει την εκτίμηση για λογιστικούς σκοπούς.
Πράγματι, κρατώντας μια τράπεζα που θα αφήσει το μήνυμα ότι τα στοιχεία ενεργητικού της ως το άνω όριο της δεξαμενής. Σε τελική ανάλυση, δημιουργώντας ένα χρέος στο ταμείο των τραπεζών το ανταλλάσσει με τους πιο αδύναμους και δημιουργεί μια τεράστια δεξαμενή, ένα ομοιογενές υλικό για όσους έχουν ανάγκη ρευστότητας. Το Υπουργείο Οικονομικών διοχετεύει μετρητά μόνο όταν η πισίνα είναι χαμηλή. Οι πληροφορίες που μοιράζονται οι  τράπεζες είναι μόνο για άρρωστους οικονομικά πολίτες εάν χρειάζονται ρευστό. Κρατικομονοπωλιακή κεφαλαιοκρατία.
Γελοίο!
Επίθετο της ελληνικής προέλευσης, στρεβλή διασκέδαση των πλουσίων σε βάρος των φτωχών. Αυτό ισχύει για το λίπος στην ελληνική μπουρζουαζία.
.
ΥΓ3
Ετικέτες:
Συμβάσεις, Θεόδωρος, εμπορικά σήματα, pagkaria και κυλικεία. 
Το ΠΑΣΟΚ έχει τρέξει ποτέ για το λαό; έχει θέσεις για τον πλούτο; 
Στεριώνει τον ευθυμογράφο νταή Θεόδωρο και λιπαίνει την αποκρουστική εκστρατεία προσαρμοζόμενος στη γλώσσα του λαϊκού. Η γλώσσα που είναι ξένη προς αυτόν, και αυτό είναι το δύσκολο, από τα χείλη των βοοειδών. Βάζει cd.
Αν και o Theo Vilntermpergk biftekofagos (Θεόδωρος) είναι η μητέρα (μάνα) σε αυτά, και έκανε και βίντεο, ώστε να αρνηθεί να σχολιάσει σχετικά με την εφαρμογή της λέξης "παρωδία", να μάθετε ότι Θεόδωρος (παππούς) είναι κατά του ΚΚΕ, επειδή χρησιμοποιεί τη λέξη "εύκολο" (στην πραγματικότητα δεν έχει™). 
Το κουραστικό του θέματος είναι ότι το ΚΚΕ ήταν το μόνο αληθές. Χωρίς άδεια από κανένα το θεώρησε "εύκολο στόχο" εκτελούμενος βασικών δραστηριοτήτων του που τον φέρουν στην θέση του μπαλαντέρ. Ένας λέει ότι οι παχύσαρκοι σερβιτόροι του συλλόγου, δεν είναι για τέτοια χρήση και δηλώνει ότι είναι μέσα από το αριστερό Κόμμα.
.
ΥΓ4
Ο ΣΥΝ θα εκτεθεί, περαιτέρω, εάν μπορέσει να πάρει αρκετά έτοιμα εύσημα από το σύστημα - ξύπνιοι και ευτυχισμένοι. Με καθαρή την συνείδηση.
.
ΥΓ5
Η αρχή του τέλους;
Καραμανλής και το Μεγάλο Finish.
Διαφθορά επιβαρύνσεις, βουλευτές και υπουργοί, μοναχοί και μόνοι.
Μου αρέσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής;
Όχι, πραγματικά όχι.
Πέντε χρόνια στο τιμόνι, τι κατάφερε;
Το αστείο είναι ότι σε πολιτικούς κύκλους του ΠΑΣΟΚ - όπως ο Πάγκαλος - τον κατανοούν.
Θεόδωρος "ο μεγάλος τραγουδιστής" σε τεφλόν ζελατίνα θα μπορούσε να στολίζει το περιτύλιγμα του HD βίντεο της ταινίας «Ο ΑΠΟ ΣΤΟ ΝΑΙΡΟΜΠΙ» ή κουτιά στο Άουσβιτς που συνεχίζει να τρέχει στις δίκες της Νυρεμβέργης, να λέει συγνώμη στους "Συμμάχους". 
Η γιατρός Καραμανλή, ωστόσο, θα μπορούσε να βρει μια θεραπεία για την ανεργία, να προκαλέσει τον καπιταλισμό του Κυρίου, να επιστρέψει ως άλλη Θεοδώρα και μάλιστα σε σύγκριση με κακό ξάδελφο τους Πολ Ποτ Karafyrer.
.
ΥΓ6
Φυσικά ακούγεται παράξενο, ανατριχιαστικό το βίντεο Youtube που κυκλοφορεί, δεν βοηθά και πολύ, στην πραγματικότητα. Κακίες. Ωστόσο, χαιρετίζω αυτή την αθλιότητα, γνωρίζοντας ότι ήταν η τελευταία πράξη της Νέας Δημοκρατίας, ήταν αυτοκαταστροφή: φαγωμάρα, πέντε χρόνια και παράνομος ευνουχισμός των πολιτικών ελευθεριών.
Τσίρκο σε βάρος του εισοδήματος μας, μείωση των θέσεων εργασίας.
Αναπόφευκτη η σύγκριση με την τελευταία ημέρα της δεξιάς, τον Σεπτέμβριο του 2008 στη ΔΕΘ. 
Από τότε όλοι έχουμε βρεθεί με το "αναφέρετο" δικαίωμα αφού εγκρίναμε ένα γαϊδουράκι να λάβει το λουράκι της εξουσίας για την εφαρμογή της. Δυστυχώς κάναμε ακριβώς αυτό, και πάλι. Αλλά ακόμη και σωρευτικά, ότι γάιδαρος ήταν εξίσου διεφθαρμένος και κακόβουλος. Κατακρίνω, όμως αυτά συμβαίνουν.
.
ΥΓκλπ
Κοίτα, αν τελικά μπορεί να ασκεί την εξουσία ο άθλιος συνομιλητής της οχιάς Ολμπράιτ, ένας νέος πετσοκόφτης εργασίας με μια "πράσινη" αντιλαϊκή πολιτική, τότε φτέρνες, τακουνάκι στην μπάλα. Αλλού!
Δυστυχώς, με αυξημένες τις έδρες στο Κοινοβούλιο, όμως ο ίδιος ο λαός απεμπόλησε το αμυντικό δικαίωμα της ψηφίου και τον έκανε πρωθυπουργό, προς τέρψην της Μαργκαρέτε και δική μας τσατίλα.
Η απάντηση στη διαφθορά, στις σοβαρές περιπτώσεις απάτης και από τα μέλη του Πα σοκ, έχει να κάνει μόνο με τη ρύθμιση των δικαστικών, της αστυνομίας και των πληροφοριοδοτών.
Θα ήθελα να μάθω αν η αστυνομία θα ενεργήσει σε κατάφωρες σοβαρές ποινικές απάτες που διαπράττονται από τους υπουργούς και τους εργοδότες, τις παράνομες απολύσεις, με τον ίδιο ακριβώς ζήλο που καταχέριαζε ειρηνικούς διαδηλωτές εργαζομένους. 
.
ΥΓτελ
Με λίγη τύχη ίσως ο δεξιός Αντώνης να είναι σε θέση να αντέξει την πίεση των βρικολάκων και να επιβιώσει ακόμα έστω και στην αντιπολίτευση. Και η Θεοδώρα μυστικά να περιμένει την επόμενη άμαξα. Εάν δεν καταφέρει να τους φάει όλους και να γίνει πρωθυπουργός σε συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝκυβέρνησης.
Αδύνατο;
Μέλη του κοινοβουλίου περιποιητικοί ή καλοντυμένοι, είναι ένα κοινοβουλευτικό θέμα για τις ειδήσεις των οκτώμισι, πιο σημαντικό από μια απώλεια θέσης εργασίας.
Αλλά κι αυτό είναι μια επικερδής δουλειά. Η φειδωλή χρήση του καπιταλισμού έχει δείξει το δρόμο.
Τέλος!
Έξω! 
Η κυβέρνησή του καπιταλισμού θα λήξει σε όλο τον κόσμο, σύντομα. 


Good riddance.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...