Νίκη στην Ονδούρα

 

Η αριστερή υποψήφια Σιομάρα Κάστρο κερδίζει τις προεδρικές εκλογές στην Ονδούρα, πολύ μπροστά από τον δεξιό υποψήφιο που βρίσκεται στην εξουσία μετά από το πραξικόπημα του 2009. 

Παρά την υποστήριξη του από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ταϊβάν (περισσότερα για αυτό παρακάτω), οι δεξιοί δεν μπόρεσαν να ανταγωνιστούν την Κάστρο. Οι ντόπιοι αριστεροί, αυτοί είναι πολύ ελαφροί σοσιαλιστές ή ακόμα και αριστεροί κεντρώοι, αλλά σύμφωνα με τα πρότυπα της Λατινικής Αμερικής, με τα συνεχή πραξικοπήματα και τις στρατιωτικές χούντες της, ακόμη και τέτοιοι αριστεροί που έρχονται στην εξουσία προκαλούν ένα φλέγον αίσθημα δυσπεψίας στους υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού πίσω από την πλάτη τους.

Μεταξύ των διακηρυγμένων στόχων της νέας προέδρου είναι:

1. Αποκατάσταση των σχέσεων με τη Βενεζουέλα.
2. Επιστροφή στο μπολιβαριανό μονοπάτι της ανεξάρτητης ανάπτυξης.
3. Κλείσιμο «ελεύθερων οικονομικών ζωνών».
4. Κατάργηση της στρατιωτικής αστυνομίας.
5. Ενίσχυση των δεσμών με την Κίνα.
6. Νέο Σύνταγμα.
7. Μεταρρύθμιση της κοινωνικής ασφάλισης.
8. Αλλαγή των νόμων για τις αμβλώσεις και τη διαφθορά.
9. Άρνηση αναγνώρισης της Ταϊβάν και επιστροφή στην αρχή της μίας Κίνας.

Στην πραγματικότητα, ήταν η επιθυμία της αριστεράς να ανακαλέσει την αναγνώριση της Ταϊβάν που καθόρισε μέρος της υποστήριξης που προσπάθησε να παράσχει η Ταϊβάν στη δεξιά στην Ονδούρα. 

Η Κίνα ακολουθεί σταθερά μια πολιτική διπλωματικής απομόνωσης της Ταϊβάν, επιδιώκοντας την ακύρωση της αναγνώρισης της Ταϊβάν από άλλες χώρες. Εκτός από την Ονδούρα, οι Νήσοι του Σολομώντα απέσυραν την αναγνώριση της Ταϊβάν πριν από λίγο καιρό, μετά την οποία ξέσπασαν εκεί διαδηλώσεις και έγιναν επιθέσεις στην Chinatown στην πρωτεύουσα της χώρας, στην οποία αργότερα αναπτύχθηκαν αυστραλιανά στρατεύματα. Όλα αυτά είναι απόηχοι του συνεχιζόμενου Ψυχρού Πολέμου.

Η νίκη της αριστεράς στην Ονδούρα είναι μέρος της επόμενης «κόκκινης παλίρροιας» στη Νότια και Λατινική Αμερική. Στην Βραζιλία μπορεί να συνεχιστεί το κύμα αυτό, όπου ο Λούλα ντα Σίλβα μπορεί να επιστρέψει την αριστερά στην εξουσία στις επόμενες εκλογές. 

Οι ΗΠΑ αναμένεται να καταβάλουν προσπάθειες για να αντιστρέψουν αυτή την τάση συνεχίζοντας να επιτίθενται στην Κούβα, τη Βενεζουέλα και τη Νικαράγουα, καθώς και να ασκούν πίεση στη Βολιβία, το Περού και την Ονδούρα, ενώ υποστηρίζουν τη δεξιά στην Κολομβία και τη Χιλή. Σε αυτό θα συναντήσουν την ολοένα αυξανόμενη αντίθεση από την Κίνα, η οποία ενδιαφέρεται να δημιουργήσει φιλικές αριστερές κυβερνήσεις. 

Λοιπόν, φυσικά, στην Κούβα, τη Βενεζουέλα και τη Νικαράγουα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οι Ηνωμένες Πολιτείες έρχονται αντιμέτωπες με ρωσικά συμφέροντα, τα οποία η Ουάσιγκτον θέλει να ακυρώσει εντελώς, ούτε καν κρύβεται. Για την Ονδούρα, από αυτή την άποψη, αν κάποιος ανησυχεί, είναι η Ουάσιγκτον, μια άλλη χώρα έχει βγει από τη σφαίρα επιρροής της.

Η "Επανάσταση του Λευκού Τριαντάφυλλου"

Σχετικά με τις καινοτομίες στις τεχνολογίες των έγχρωμων επαναστάσεων: 

Αν θυμάστε, πέρυσι στη Λευκορωσία ο ιμπεριαλισμός χρησιμοποίησε το λατινοαμερικανικό σχήμα «Κυρίες με τα λευκά», χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα, καθώς προσπάθησε να εγκαταστήσει στις διαδηλώσεις Λευκορωσίας, αλλά λόγω της συνολικής αποτυχίας των σχεδίων πραξικοπήματος, τότε δεν πυροβόλησε πολίτες χρησιμοποιώντας προβοκάτσιες.

Ένα άλλο «λευκό» θέμα χρησιμοποιείται τώρα στην Κούβα, όπου προωθείται η εκστρατεία «White Rose», η οποία προβλέπει την κινητοποίηση εκπροσώπων της αντιπολίτευσης αποφασισμένων να αλλάξουν το καθεστώς προς το συμφέρον των Ηνωμένων Πολιτειών με λευκά τριαντάφυλλα https://www .theguardian.com/world/2021/nov/12 / yunior-garcia-playwright-protest-cuba-government . Έτσι για να πούμε «διαμαρτυρία unisex χωρίς αναφορά φύλου».

Ως αρχηγός του κινήματος τύπου Μαϊντάν, προωθεί το κίνημα του «Αρχιπελάγους» ο ηθοποιός Τζούνιορ Γκαρσία Αγκιλέρα, ο οποίος με το πρόσχημα του «εκδημοκρατισμού», του «τερματισμού του μονοπωλίου ενός κόμματος» και του «βελτιωμένου σοσιαλισμού», στην πραγματικότητα, προσπαθεί να αντιγράψει τα συνθήματα των βελούδινων επαναστάσεων στην Ανατολική Ευρώπη και της Περεστρόικα στην ΕΣΣΔ. Φυσικά, κάτω από αυτό το σημάδι είναι ένας κοινός στόχος - να ανατραπεί η τρέχουσα κυβέρνηση, να διαλύσει την κουβανική εκδοχή του σοσιαλισμού και να δημιουργήσει μια κυβέρνηση - μαριονέτα που να ελέγχεται από τις ΗΠΑ στην Κούβα, όπως αυτή που λειτουργεί στην Αϊτή ή το Ελ Σαλβαδόρ.

Οι πρόσφατες προσπάθειες να υποκινηθούν οι διαδηλώσεις στην Κούβα απέτυχαν. Τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη μια νέα προσέγγιση, για την οποία επικαιροποιούνται τα εργαλεία πολιτικής τεχνολογίας και επιλέγονται νέες μαριονέτες.

Ταυτόχρονα, όπως και στην περίπτωση των πρόσφατων γεγονότων στη Νικαράγουα, όπου η αντιπολίτευση των Σαντινίστας δεν διστάζει να έχει δεσμούς με τη CIA και το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ. Το «Αρχιπέλαγος» επίσης δεν αποφεύγει τους δεσμούς με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ... 

Για παράδειγμα, ο Τζούνιορ Γκαρσία Αγκιλέρα συναντά ανοιχτά αμερικανούς αξιωματούχους στην Κούβα, μεταξύ των οποίων υπάρχουν σημερινοί υπάλληλοι της CIA και της DIA. Φυσικά, στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, τέτοιο προσωπικό τοποθετείται ως «το μέλλον της κουβανικής δημοκρατίας» και «μαχητές της ελευθερίας». Όπως ο Guaido και κατά την περίοδο των αιματηρών διαδηλώσεων στη Βενεζουέλα, ή κάποιοι συμμετέχοντες στο φασιστικό πραξικόπημα στη Βολιβία το 2019.

Η επόμενη κορύφωση αυτής της εκστρατείας θα είναι στις 15 Νοεμβρίου, όταν θα γίνει άλλη μια προσπάθεια να εξαπολυθούν μαζικές διαδηλώσεις στην Κούβα.

Οι ρίζες αυτής της εκστρατείας, ως συνήθως, βρίσκονται πίσω στο Μαϊάμι, όπου μια χούφτα Κουβανών μεταναστών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που στρατολογήθηκαν για τις αντικουβανικές δραστηριότητες της CIA (αυτή η πρακτική πηγαίνει πίσω στις αρχές της δεκαετίας του '60).

Η ίδια ακριβώς εκστρατεία εναντίον της Κούβας αποσκοπεί στην υποταγή της στις ιμπεριαλιστικές επιταγές των Ηνωμένων Πολιτειών. Παρόμοιες εκστρατείες ξεκινούν κατά της Βενεζουέλας, της Βολιβίας και της Νικαράγουας. Ανίκανες να ανατρέψουν ανεπιθύμητα καθεστώτα, οι Ηνωμένες Πολιτείες μεταχειρίζονται μια στρατηγική πολιορκίας και εξουθένωσης των χωρών που εξαπολύουν επίθεση με κυρώσεις, ελέγχοντας περιοδικά αν είναι δυνατόν την προσπάθεια να επιταχύνουν τη διαδικασία, όπως συνέβη πρόσφατα στη Βενεζουέλα ή απλώς στην άλλη ημέρα στη Νικαράγουα.

Τώρα είναι πάλι η σειρά της Κούβας. Και έτσι σε κύκλο. Το Δόγμα Monroe 2.0 αποκλείει μια διαφορετική προσέγγιση.