Είμαστε πια μόνο μαθητές, όχι παιδιά.
Με μεγάλες βαριές τσάντες αλλά και με πιο μεγάλα όνειρα.
Δασκάλα εσύ, μέγιστη. Αλάνθαστο σχολείο!
Του στιγμιαίου σχολικού έτους.
Μικρά ταπεινά αισθήματα, μου άγγιξαν τα αυτιά και την μύτη
και πάτησα στο πληκτρολόγιο ανακατεμένες σκέψεις.
Εκφράζομαι, ένας τρόπος, για να ζω όλο και πιο όμορφα.
Και μαθαίνουμε τέλος, γνώριμοι στην φωτεινότερη πλευρά της αυλής του σχολειού μας,
εκεί που έχει μείνει λίγο χώμα δίπλα στην άσφαλτο που στρώσανε παντού
και φυτρώνουν αγριολούλουδα, πως η φύση είναι όμορφη όταν την σέβεσαι.
Σαν τον δάσκαλο που του αρκεί το διάλειμμα για να ξαναγίνει αθώος.
Αυτό το πονηρό βλέμμα του, θα ήταν για εντελώς ιδιωτική χρήση,
αλλά το είδα και τυλίγομαι στην πανοπλία μου.
Σαν την μάθηση που είναι ένας άλλος τρόπος να ζει κανείς.
Μην λυπάστε τους δάσκαλους που τρελαίνουν εκατό χιλιάδες μαθητές.
Για έναν συμβιβασμένο υποκριτή κόσμο…
Πρέπει εγώ από το μηδέν να φτιάξω, ένα κάτι, για το τώρα.
Από μικρός έμαθα να διαβάζω. Διάβασα το πρώτο μου κάτι.
Από τότε ξέρω πως δε θα τα μάθω, δυστυχώς, ποτέ όλα.
Αλλά ότι θα μαθαίνω κάτι κάθε μέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου