Για το παιχνίδι του κ. Κηπουρού

Με τα παιδία δεν παίζει.

Το παιχνίδι, λέω, παίζεται ως εξής:

Βρίσκεις, ένα φιλόσοφο, τον Γατούλη, ένα μέντιουμ, την Πυθία, ένα παιδί, μια παλιά αγάπη την Ελλάδα και ένα καθρέφτη την ΤV και τους κάνεις μια ερώτηση. Μετά το κάνεις πάσα στον κο Κη(πουρό), (σόρυ πλάκα κάνω παίζουμε είπαμε) και το κάνει ότι θέλει το σπέρνει στο κήπο του μπας και φυτρώσει.
Δεν ξέρω καλά- καλά πως παίζεται το παιχνίδι κε Κηπουρέ αλλά επειδή μ' αρέσει το παιχνίδι, θα κάνω παιχνίδι. Αν παραβιάσω τους κανόνες να με διορθώσετε.

Ο φιλόσοφος λοιπόν είναι κος Γατουλής που είναι και δεινός μπλοκαριστής "συνάδελφος", συνάντησε το μέντιουμ Πυθία και τη ρώτησε:

«Θα έχουν μέλλον τα παιδιά;»

Αυτή του είπε στα γρήγορα :

«Θα έχεις ένα ραντεβού με μια μεστή όμορφη γυναίκα αυτή θα σου πει τα σεκλέτια της, είναι μια κυρία που την αγαπάς πολύ, όλοι την αγαπάμε, θα τη ρωτήσεις για το μέλλον των παιδιών της, αυτή θα σου πει την αλήθεια και συ μετά θα πρέπει να πας στον καθρέφτη να του τα πεις».

Πράγματι την άλλη μέρα είχε το ραντεβού με μια κυρία.

«Συγγνώμη κυρία μου, πoια είστε;»

«Δεν είσαι εσύ η πατρίδα μου μιαου νιαου νιαου;»

«Δεν θα 'σαι καλά μου φαίνεται, τι είναι αυτά που λες;»

«ΝΔαου Μα…»

«Άκουσε λοιπόν φιλόσοφε την ιστορία μου και πράξε αναλόγως.»

«Ακούω» της είπε.

«Βιώνω τη δημοκρατία σας. Τη φρίκη, ν' ακούω το ίδιο, χιλιοειπωμένο λόγο στην εκκλησία για τις 28, τις παρελάσεις και τους επισήμους. Τα άρθρα των σοφών στις πρωινές εφημερίδες. Να διαβάζω τα ποιηματάκια για τα παιδάκια των επίδοξων ποιητριών στα μπλογκς. Να ανέχομαι τους πρώην αξιωματικούς της χούντας στα παράθυρα της TV. Τους ίδιους και τους ίδιους πολιτικούς - πολιτιστικούς να κάνουν δηλώσεις. Να λένε για τους άλλους που φταίνε.
Είναι αυτά τα εκατομμύρια μικρά νοήματα, που μπαίνουν στο μυαλό μου, και το γεμίζουν υπνωτίζοντας τη σκέψη μου.
Αυτά μου έκαναν να αποδράσω στην Αθήνα - Θεσσαλονίκη, στα χωριά απένταρη, ξεβράκωτη, άνεργη, αλλά τουλάχιστον μέσα σ' έναν αξιοπρεπή πολιτισμό, να παίρνω τα βουνά και τα λαγκάδια και να βλέπω τα δέντρα τα χωράφια για να μην βλέπω, τα μούτρα και τα έργα σας.
Ήταν αυτό, η Θεσσαλονίκη ή η Αθήνα τα χωριά, που με οδήγησαν στους ατελείωτους πολιτικούς λόγους, τους επαναστατικούς, τα επαναστατικά τραγούδια, τα έντεχνα και τα ρεμπέτικα. Τα ακούω πού και πού και γλυκοπικρίζει το στόμα μου…
Αμηχανία για την νέα τάξη πραγμάτων, συμβιβασμός, ρουτίνα και επιβίωση ενός άρρωστου καπιταλισμού, που κατρακυλάει, κατρακυλάει μαζί με τα χρηματιστήρια και τις τράπεζες χωρίς ελπίδα για την άνοιξη, χωρίς όραμα για τα παιδιά μου.
Μαζί φυσικά ήρθε κι ο πολιτισμός, οι «προοδευτικοί» καλλιτέχνες, οι συζητήσεις, οι καταλήψεις στα σχολεία, οι επιδοτήσεις-αποζημιώσεις, η ΕΕ, το ντόπινγκ, η γιουροβίζιον, ανακύκλωση σε μιαν αδιέξοδη χαζομάρα. Τί να πεις; Ουδέν κακόν αμιγές χαζού...
Ζούσα στο σοσιαλισμό και την δόξα της κακογουστιάς και της Ροζ Βίλας. Από τη "Λάμψη" ίσαμε τη "Λάση" και την Χουακίνα, κι από την "Τατιάνα" ίσαμε τις υπερπαραγωγές του «Μπιγκ μπράδερ», η κατάσταση δεν ήταν πλέον αποπνικτική, όλα ήταν εντάξει κι ο Πασχάλης έπαιζε την "Φραγκοσυριανή" για να χορέψει ζεμπέκικο ο μόλις αποφυλακισθείς από το άγιο όρος πολιτικός κρατούμενος σύντροφος Θοδωρής.
Η κακογουστιά της Νουνού, ήταν ξεκαρδιστική έβαψε τα κόκκινα γαρίφαλα μπλε. Κι όταν πήρε ψήφο εμπιστοσύνης, άρχισε να μας ψήνει με το δαυλό. Το ΜΑΣΟΚ έβαψε τον ήλιο πράσινο και μετά τον έβαλε σε πλαστική σημαία. Αυτοί που έμειναν αδιόριστοι ξαναγύρισαν στην Νουνού και έτσι αποκαταστάθηκε η ισορροπία.
Το Πολυτεχνείο ύστερα, το γιόρτασαν στα σχολεία οι χουντικοί και οι αριστεροί μαζί, σ' ένα τσίρκο, χαρά ζωής, συμμετοχή σε αθλοπαιδιές, «ποιότητα και πολιτισμός».
Κατάλαβα τότε, πως το πώς η υποκρισία και η κακογουστιά είναι χειρότερη από τους συνταγματάρχες, και μόνο με πολιτισμό και πλάκα μπορώ να τους πολεμήσω.»

Τότε ο φιλόσοφος πήγε στον καθρέφτη 42 ιντσών, μπήκε μέσα σε ένα παράθυρο που του είχαν έτοιμο και άρχισε να απαντά στις ερωτήσεις…
Η συνέχεια επί της οθόνης, επίπεδης πλέον.