Jingle Bells

Εδώ θα το βρείτε σε fullscreen

Preview Με το ποντίκι σταμάτα.



Το απόγευμα της Παρασκευής 19 Δεκεμβρίου, βγαίνοντας μια βόλτα ως τον «Παυσίλυπο», άρχισαν οι ουρανοί να σκουραίνουν στο γνώριμο γι’ αυτούς χρώμα του χειμώνα. Τα σύννεφα πύκνωσαν στέλνοντας προς εμάς τους Κολινδρινούς ιθαγενείς τις πρώτες τους σταγόνες. Τη μια γινόταν πιο δυνατές και πιο πυκνές την άλλη σαν χιόνι. Κι όλες μαζί κατέληγαν σ’ εμάς τους ανυποψίαστους που τρέχαμε κοντά πιο κοντά όσο γίνεται στην Καφετερία του Γιάννη, μέσα στο τζάκι αν ήταν δυνατόν να μπούμε σαν γνήσιοι Κολινδρινοί. Με τα σακάκια μας να ποτισμένα ως το κόκαλο και τα αφτιά μας σίδερο από το βαρδάρη. Δεν άργησε βέβαια να βρεθεί τραπέζι. Ήρθε και η ζεστή σοκολάτα και ώρα με την ώρα στέγνωνε και το νερό...
Περί ανέμων και υδάτων η κουβέντα και όλο και κάποια υπενθύμιση για τη γενικότητα της καθημερινότητας. Και να που ξαφνικά η σοκολάτα έγινε κρύα και η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη... Έφταιγε εκείνη η άτιμη η κουβέντα που πετάχτηκε στα ξαφνικά, όπως όλα στο ξαφνικό και στο τυχαίο στη ζωή και στη σκέψη σου, μπορεί να στ’ αλλάξει όλα. «Τι να γίνονται με τη βροχή αυτή ρε παιδιά, κι εκείνοι οι έρμοι συντοπίτες μας, που ο χρόνος τους έβγαλε έξω απ’ τη ζωή τους;» Κι εκεί που η παρέα απολάμβανε την άπλα του καναπέ και χάζευε τις ζωγραφιές των ουρανών, ήρθαν στη σκέψη οι παππούδες μας, που βλέπουμε καθημερινά να περνάν για το ΚΑΠΗ. Συνηθίζει το μάτι το άτιμο στο καθημερινό θέαμα και κάνει το μυαλό να ξεχνά. Μα, τώρα η υπενθύμιση, μ’ αφορμή την ξαφνική κακοκαιρία, χτύπησε κάποιες χορδές της παρέας.
Μια ολιγόλεπτη παύση στη συζήτηση κι ένα αλληλοκοίταγμα στα μάτια, λες και είχαμε καταλήξει όλοι στο ίδιο συμπέρασμα, αλλά δεν τολμούσαμε να το βγάλουμε απ’ τα χείλη μας.
«Η αλήθεια είναι πάνω απ’ τη συμπόνια», όπως έλεγε: ο Γκόργκι.
Ξαναγυρίσαμε την κουβέντα στα πεζά και καθημερινά. Επίτηδες για να δούμε αν μπορούμε να ξεχάσουμε. Αλλά η άτιμη η βροχή, όλο και δυνάμωνε κι όλο και κρύωναν οι καρδιές απ την προηγούμενη υπενθύμιση του φίλου… Δελτίο ειδήσεων: Αλέξης. Επεισόδια στην Αθήνα χημικά από τα Ματ εναντίον των μαθητών, έκαψαν το ψεύτικο δέντρο της πλατείας συντάγματος, δαρμένοι μαθητές, πλημμύρισαν οι δρόμοι, άστεγοι συνάνθρωποί μας, χωριά και πόλεις αποκλείστηκαν, η κρατική μηχανή έσπευσε προς βοήθεια... Ήρθαμε στα... ίσια μας και πάλι, μια απ’ τα ίδια σκεφτήκαμε. Οι δυνατοί έκαναν πάλι τη δουλειά τους. Ο πόλεμος τη δική του και... Jingle Bells Διαφήμιση… Δελτίο ειδήσεων: 28 δις δόθηκαν στις φτωχές τράπεζες, σκάνδαλο 900.000.000 ευρώ με το βατόπ(ε)αιδο. Όπως θα λέγε και κάποιος άνεργος: Η φτώχεια θέλει καλοπέραση... Jingle Bells Διαφήμιση. Δελτίο ειδήσεων διεθνή… Οι βασιλικές ιπποδρομίες του Άσκοτ γίνονται μια φορά το χρόνο και αποτελούν μια κατ’ εξοχήν εκδήλωση της «καλής κοινωνίας» της Μεγάλης Βρετανίας. Και μπορεί, βέβαια, την προσοχή των φωτορεπόρτερ. να τραβούν οι όχι λίγες εκκεντρικές όσο και κακόγουστες εμφανίσεις των κυριών της βρετανικής αριστοκρατίας αλλά το δικό μας ενδιαφέρον τράβηξαν κάποια νούμερα. Μέσα στις τέσσερις μέρες των ιπποδρομιών παίχτηκαν σε στοιχήματα 100 εκατομμύρια λίρες (περίπου 150,000,000 ευρώ) και καταναλώθηκαν 20.000 μπουκάλια σαμπάνιας, 75.000 μπουκάλια κρασιού, 2.4 τόνοι καπνιστού σολομού, 6.000 αστακοί και 4.5 τόνοι φράουλας. Δελτίο ειδήσεων: Απόπειρα δολοφονίας 16άχρονου μαθητή. Προσπαθούν να υποτάξουν τη νέα γενιά που έχει βγει στους δρόμους... Δεν τους περνάει, παρ’ όλα αυτά. Jingle Bells Διαφήμιση. Το μήνυμα των Χριστουγέννων: βοηθάτε αλλήλους. Κι εμείς καλοπερνάμε με το τζάκι μας και τα στολίδια μας, ενώ παιδιά ζητιανεύουν στους δρόμους! Κόντρα στη μόδα θέλω να σα μιλήσω για τα ανθρώπινα τραύματα. Για τα πονεμένα πόδια, τα χέρια, για όλου του κόσμου τις αναπηρίες, θέλω να σας πω. Να πάμε σ’ ένα μακρύ ταξίδι μέσα στις καρδιές των σακατεμένων και των φτωχών. Εκεί που δεν ακούγεται τίποτα. Εκεί που βασιλεύει η σιωπή της αποδοχής! Εκεί που καταγράφεται άριστα ο πολιτισμός μας! Στην Εγνατία ας πούμε για παράδειγμα! Εκεί που η αξιοπρέπεια δεν βρίσκει χώρο να ξαπλώσει. Εκεί που τα πεζοδρόμια είναι καταλυμένα από την απελπισία! Εκεί που η προσωπικότητα δεν έχει κανένα νόημα. Να σας γνωρίσω τη γυναίκα, που ξαπλώνει στο πεζοδρόμιο της Ερμού και ζητιανεύει αγκαλιά με το μωρό της! Αυτή τη γυναίκα που από πάνω της περνάνε όλοι οι βιαστικοί της οικουμένης. Όλοι εμείς που τρέχουμε πάνω από τα πτώματα, προσπαθώντας μη λερώσουμε τα παπούτσια μας. Χαμογελώντας κουτοπόνηρα μέσα μας, γιατί εμείς σταθήκαμε τυχεροί, «τι να λέμε τώρα»; Θέλω να σας θυμίσω τα παιδιά με το θλιμμένο χαμόγελο. Αυτά τα κέρινα ανθρώπινα ομοιώματα που έχουν ασπρίσει από τη στέρηση τα σάλια τους. Αυτά τα παιδιά που στη γωνία της πλατείας Αριστοτέλους κοιτάζονται απελπισμένα. Που ψάχνουν τις άδειες τσέπες τους ζητώντας κανένα ευρώ. Αυτά τα παιδιά που γαντζώνονται το ένα πάνω στο άλλο για να μην πέσουν. Να σας μιλήσω για τη ψυχούλα όλων αυτών των παιδιών. Για τις πληγές τους για τις καρδιές τους, τις ματωμένες που δεν βλέπουμε έτσι που περνάμε γεμάτοι ενοχές δίπλα τους και καμωνόμαστε από πάνω τους διακριτικούς! Και τους βιαστικούς παρακαλώ, για να ψωνίσουμε τα χριστουγεννιάτικα δώρα μας... Ζήτω η αδικία, λοιπόν! Και τα ανθρώπινα αισθήματα βεβαίως... Θέλω να σας μιλήσω για τα μωρά που τα άδεια μεγάλα μάτια τους έχουν γεμίσει τους δρόμους της Θεσσαλονίκης και τα σκελετωμένα χεράκια τους έχουν γίνει τασάκια για ευσπλαχνικά φιλοδωρήματα. Γι’ αυτά τα μωρά που κυλιούνται νυσταγμένα πάνω στα πεζοδρόμια και τις πλατείες Αυτά τα αγέννητα που τα πατάς και τα κλοτσάς έτσι που τρέχεις προσπερνώντας «απρόσεκτος»... Γιατί. ποτέ, δεν υπολογίζεις πως μπορεί να υπάρχουν ψυχές στον Βαρδάρη. Πως κάτω από τη σόλα σου υπάρχουν κόκαλα που δεν πρόλαβαν να δέσουν. Ψυχούλες που δεν πρόλαβαν να χαμογελάσουν! Και περπατάς και πατάς... Και ακούγεται τρελό και σκληρό το κροτάλισμα των πλευρών τους που σπάνε ή να ‘ναι λες η τσίκλα που μασάς... Και πρέπει να αποφασίσουμε μας λένε τι θα γράφουμε στα μπλογκ μας! Σκατά να γράφουν.
Να πούμε λοιπόν για τη Γκουέρνικα όχι για το Γκόγια για την «τέχνη» την μόδα. Αυτή που δεν φαίνεται για τις εσωτερικές μολυσμένες πληγές αυτών των ανθρώπων που βρέθηκαν μέσα στην κόλαση. Για τον εσωτερικό κόσμο των «σημαδεμένων» που βομβαρδίστηκε ανελέητα. Για τον «εσωτερικό» κόσμο των «άτυχων» που πάνω τους πέσανε - και δοκιμάστηκαν όλες οι έξυπνες βόμβες των δυνατών εξυπνάκηδων. Γι αυτά τα θύματα της βομβαρδισμένης ανθρωπότητας. Για αυτές τις σκιές που σέρνονται στους βαρδάρηδες του κόσμου.
Υποκριτές, καμιά κουβέντα γι’ αυτούς στις ιστοσελίδες σας. Καμία «διαφωνία» άπληστοι!...
Να ξέρετε, όλοι να ξέρουμε πως αυτή η τεράστια τοιχογραφία των σακατεμένων δεν είναι ζωγραφιά φτιαγμένη από χρώματα από γραμμές σκιές και φως. Δεν είναι αναπαράσταση της πραγματικότητας. Είναι η ίδια η πραγματικότητα! Είναι άνθρωποι αυτοί που βλέπετε να σαπίζουν δίπλα μας. Ζωντανοί ακόμα. Με στομάχι, καρδιά και όνειρα. Οι δικαιολογίες τάχα που «ακούγονται για το εμπόριο της απελπισίας», δεν απαντάνε στο ερώτημα. Αυτός ο κόσμος δεν μπήκε από μόνος του στο «λούκι». Αυτές οι σκιές δεν διάλεξαν μόνες τους την τύχη τους! Αυτό να μην το ξεχνάμε!
Να ξέρετε όλοι να ξέρουμε πως οφείλεται σεβασμός στα θύματα και της «ειρηνικής» Γκουέρνικα. Πως δεν πρέπει να προσπερνάμε ποτέ μπροστά από ένα τέτοιο έργο. Όσο βιαστικοί και αν είμαστε, χωρίς να γεμίζουμε από οργή για τους «δυνατούς» που βομβαρδίζουνε άμαχους πληθυσμούς και τους «δημοκράτες» που σφυρίζουνε αδιάφορα στα τετράστηλα και στα παραθύρια των τηλεοράσεων, κάνοντας σιγόντο στους ισχυρούς. Θέλω να ξέρετε, όλοι να ξέρουμε πως σφυγμομετρείται προσεκτικά η ανοχή μας. Μην πατάτε σας παρακαλώ - και σας προειδοποιώ - πάνω στα πτώματα. Έρχονται και άλλοι βομβαρδισμοί. Κανένας δεν ξέρει ποιος θα είναι το επόμενο θύμα! Όλοι αυτοί οι κολασμένοι όλοι οι κολασμένοι γενικά - δεν έχουν πει ακόμη το δικό τους λόγο! Σκεφτείτε το αυτό... Η «αδικία» έχει και αυτή δυο όψεις!
Όπως άλλωστε και οι ιστοσελίδες μου.