Οποιαδήποτε ομοιότητα των νεοσυντηρητικών με τους δικούς μας νεοΠΑΣΟΚτσήδες είναι τελείως συμπτωματική; Τυχαίο;
Αυτό είναι το τόσο μοναδικό για τους νεοσυντηρητικούς: οποιοδήποτε άλλο πολιτικό κίνημα θα καλωσόριζε τη δημοσιότητα. Αλλά όχι αυτοί. Α όχι: ακριβώς το αντίθετο. Μέχρι πολύ πρόσφατα, οι περισσότεροι νεοσυντηρητικοί αρνούνταν την ίδια τους την ύπαρξη ως συνεκτική ομάδα.
Ο Irving Kristol, συγγραφέας του “Νεοσυντηρητισμός: Η Αυτοβιογραφία μιας Ιδέας” είναι ο μόνος του είδους του που αποκάλυψε τη φύση του, και, ως τέτοιος, του ανατέθηκε η ευθύνη, του να πει τα πράγματα με το όνομα τους όπως σ' αυτό το πρόσφατο μανιφέστο. Αλλά οι νεοσυντηρητικοί ξεχώρισαν, ας πούμε, με την ίδια τους την επιτυχία: όχι φτιάχνοντας ένα μαζικό κίνημα, αλλά εισχωρώντας στα κορυφαία κλιμάκια της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Όπως η μεγάλη “νίκη” στο Ιράκ αποδεικνύεται καθαρά Πύρρειος, οι άνθρωποι ζητούν εξηγήσεις. Το “πώς βρεθήκαμε σ' αυτό το τέλμα” γρήγορα γίνεται: “ποιος μας έσυρε μέσα;”
Ένας εκπληκτικός αριθμός από ιδεολογικά διαφορετικούς συγγραφείς κατέληξε σε μια απλή απάντηση: οι νεοσυντηρητικοί. Καλύπτοντας το φάσμα από αριστερά προς τα δεξιά περιλαμβάνονται οι Michael Lind, Elizabeth Drew, Pat Buchanan, Joshua Micah Marshall, Jim Lobe, Paul Craig Roberts, για να αναφέρουμε μερικούς. Αλλά ο Muravchik, γράφοντας στο Commentary [Σεπτέμβριος 2003], διαμαρτύρεται ότι οι νεοσυντηρητικοί είναι απλά φιλελεύθεροι που ανέπτυξαν “επιφυλάξεις” για τη Μεγάλη Κοινωνία και ένα Δημοκρατικό κόμμα που μαλάκωσε κατά τον ψυχρό πόλεμο. Αυτοί που κάνουν θεωρίες συνωμοσίας έφτιαξαν έναν μπαμπούλα, κατά τον Muravchik, μια “μοχθηρή” και “μυστήρια, συγκαλυμμένη ομάδα, σχεδόν μια σέχτα της οποίας ο σκοπός είναι να χειραγωγήσει την πολιτική των ΗΠΑ για απώτερους σκοπούς”. Ο Muravchik γελάει με την ιδέα ότι οι νεοσυντηρητικοί δε χρωστούν τίποτα στη λατρεία του Leo Strauss, φιλοσόφου του “ευγενούς ψέματος” ή στον Leon Trotsky, του οποίου η κληρονομιά πληροφόρησε πρωτο-νεοσυντηρητικούς όπως οι Max Shachtman, Philip Selznick, και Irving Kristol.
Θα περάσω, για την ώρα, στο θέμα της σύνδεσης με τον Strauss, μιας και δεν μπόρεσα ποτέ να διαβάσω ούτε ένα βιβλίο του ολόκληρο. Μου έχουν πει ότι είναι βαρετός επίτηδες, γιατί, βλέπεις μόνο λίγοι αρκετά επίμονοι θα πιάσουν το πραγματικό – εσωτερικό – του νόημα. Αυτό μάλλον ταιριάζει σε μια φιλοσοφία που, απ' όσο μπορώ να καταλάβω, στηρίζεται στην υπεροχή της εξαπάτησης. Προφανώς αυτή η μεθοδολογία είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα αυτών που μας είπαν ψέματα για τον πόλεμο.
Στο θέμα του αν οι νεοσυντηρητικοί έχουν αριστερές ρίζες, νοιώθω πιο ικανός να σχολιάσω. Ο Μuravchik περιφρονεί το “κυνήγι προγόνων” ως “τυπικό του τρόπου που γίνονται οι πιο πρόσφατες αναλύσεις νεοσυντηρητικών ιδεών”, αλλά σίγουρα ένας τρόπος για να καταλάβεις μια ιδέα, είναι να περιγράψεις την ιστορία της. Νωρίτερα παραπονιόταν ότι “λίγοι απ' αυτούς που γράφουν σήμερα επικριτικά για τον νεοσυντηρητισμό μπήκαν στον κόπο να ορίσουν ποια είναι τα δόγματά του”. Μετά αλλάζει γνώμη και διακηρύττει ότι κάθε προσπάθεια για την κατανόηση της εξέλιξης αυτών των ιδεών στο χρόνο κατά κάποιον τρόπο δεν ισχύει. Το επιχείρημά του, πράγματι, βασίζεται στο “Προχώρα, δεν υπάρχει τίποτα για να δεις εδώ”.
Αλλά υπάρχουν πολλά για να δούμε, πρώτο και κύριο το Τροτσκιστικό DNA που είναι ενσωματωμένο στις εξωτερικές πολιτικές προδιαγραφές του νεοσυντηρητισμού. Ακόμα κι αν ο Muravchik είχε δίκιο – που δεν έχει – όταν λέει ότι “Μπορώ να σκεφτώ μόνο μια κύρια φιγούρα νεοσυντηρητικού που δεν έχει σημαντική συνάφεια με τον Τροτσκισμό” - οι παραλληλισμοί μεταξύ του τροτσκισμού και του νεοσυντηρητισμού είναι κραυγαλέοι.
Οι Τροτσκιστές ισχυρίζονταν ότι η Κομμουνιστική επανάσταση του 1917 δεν μπορούσε και δεν πρέπει να περιλαμβάνεται στα όρια της Σοβιετικής Ένωσης. Οι σημερινοί νεοσυντηρητικοί χρησιμοποιούν το ίδιο επιχείρημα για την ανάγκη της επέκτασης του αμερικάνικου συστήματος μέχρι οι ΗΠΑ να γίνουν ένας “παγκόσμιος ηγεμόνας”, όπως λέει ο Bill Kristol (γιος του Irving Kristol), ο εκδότης της Weekly Standard. Ο Trotsky ισχυριζόταν ότι ο σοσιαλισμός σε μια χώρα είναι αδύνατον να γίνει και καταδικασμένος στην αποτυχία: τριγυρισμένο από καπιταλισμό, περικυκλωμένο από εχθρούς που σχεδιάζουν διαρκώς την πτώση του, το “εργατικό κράτος” δεν θα επιβίωνε αν δεν εξαπλωνόταν. Οι νεοσυντηρητικοί χρησιμοποιούν ένα παρόμοιο επιχείρημα όταν συζητάνε για φιλελεύθερη δημοκρατία. Αντιμέτωπη με έναν ισλαμικό κόσμο καθόλα αντίθετο στον μοντερνισμό, η δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία πρέπει να εμφυτευθεί στη Μέση ανατολή με τη βία – ή αλλιώς να ηττηθεί στον “πόλεμο της τρομοκρατίας”. Επέκταση ή θάνατος είναι η γενεσιουργός αρχή, και οι νεοσυντηρητικοί έφεραν αυτή την Τροτσκιστική νοοτροπία μαζί τους από τα αριστερά.
Η ιδέα ότι ο Irving Kristol είναι ο μοναδικός πρώην-Τροτσκιστής στις τάξεις των νεοσυντηρητικών πρέπει να είναι κάποιου είδους αστείο. Κι αν είναι έτσι, δεν είναι πετυχημένο. Ο Albert Wohlstetter, ο παππούλης αυτών που ο Lind ονομάζει “αμυντικούς διανοούμενους” - και του οποίου το όνομα δόθηκε σε ένα συνεδριακό κέντρο κοντά στα Κεντρικά των Νεοσυντηρητικών, το American Enterprise Institute, στην Washington, D.C. – ήταν μέλος του League for a Revolutionary Party(LRP), μιας Τροτσκιστικής ομάδας που ιδρύθηκε στα 1930 από τον B. J. Field, έναν εργατοσυνδικαλιστή που πρωτοστάτησε στην απεργία των ξενοχειοϋπαλλήλων στη Νέα Υόρκη το 1934. (Ένας στενός συνεργάτης του στο Rand Corporation μου το επιβεβαίωσε.) Οι Gertrude Himmelfarb, Seymour Martin Lipset, Martin Diamond, ήταν όλοι μέλη του Εργατικού Κόμματος του Max Shachtman, και μετά διασπάστηκαν στη δική τους φράξια, τους "Shermanites," που στήριξαν ένα φαινομενικά επαναστατικό σοσιαλιστικό δόγμα το οποίο ήταν, παρ' όλα αυτά, ομολογουμένως “αντι-μπολσεβίκικο”. Και ο Sidney Hook, που ποτέ δεν αποκήρυξε τον σοσιαλισμό και του απονεμήθηκε και το Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον Ronald Reagan: αυτός τι είναι, συκωτάκι ψιλοκομμένο; (chopped liver – συνταγή της εβραϊκής κουζίνας)
Δεν λέμε ότι η Τροτσκιστική κληρονομιά των νεοσυντηρητικών είναι και κανένα μεγάλο μυστικό. Ακόμα και ο Jonah Goldberg το ξέρει. Τα απομνημονεύματα της Jeanne Kirkpatrick για την εκπαίδευσή της στο Young Peoples' Socialist League (YPSL, known as Yipsels) ήταν σε δημόσια θέα μέχρι που οι Σοσιαλδημοκράτες των ΗΠΑ τα κατέβασαν από το site τους.
Μιλώντας για το YPSL, ο Muravchik είναι ο πρώην πρόεδρος αυτής της οργάνωσης, αν λέει ότι ξέρει μόνο έναν νεοσυντηρητικό ηγέτη με ρίζες στο Τροτσκιστικό κίνημα, τότε μάλλον θα πρέπει να συστηθεί στον εαυτό του.
Ο Muravchik περιφρονεί τον όρο Shachmanite για να περιγράψει τις προηγούμενες πολιτικές του πεποιθήσεις – αλλά είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι ο πρώην πρόεδρος(1968 –73) της Σοσιαλδημοκρατικής νεολαίας, θα μπορούσε να ήταν κάτι άλλο από υποστηρικτής του Max Shachtman. Σύμφωνα με τη χρονολογία στο βιβλίο του Peter Druckers του 1994 , Ο Max Shachtman και η αριστερά του, το 1965 "το YPSL επανασυστάθηκε υπό τον έλεγχο του Shachtman."
Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι απλά βάφω κόκκινο τον Muravchik, αλλά, τον καιρό που έγινε πρόεδρος , η νεολαία είχε εγκαταλείψει το επαναστατικό της “παραστράτημα” όπως τονίζει ο Drucker και είχε γίνει ένα σκαλοπάτι για εκκολαπτόμενους καριερίστες:
"Ο Shachtman επέκτεινε το AFL-CIO δίκτυό του βοηθώντας τους νέους υποστηρικτές του να βρουν θέσεις εργασίας στο προσωπικό της Ένωσης. Το 1965, μετά την κατάρρευση του YPSL (1964), το επανασύστησε με τους δεξιούς του οπαδούς σε ηγετικές θέσεις. Η νέα οργάνωση είχε μια αμυδρή σκιά του ανεξάρτητου πνεύματος που είχαν οι προηγούμενες νεολαίες που είχε ιδρύσει ο Shachtman. Ακόμα και ο Tom Kahn, που είχε γίνει μέλος της νεολαίας του Shachtman σε μια εποχή που ήταν πιο δραστήρια, λυπόταν που τώρα η οργάνωση είχε λίγες έντονες συζητήσεις. Αλλά οι συζητήσεις δεν ήταν πλέον ο κύριος στόχος της οργάνωσης. Ο κύριος στόχος ήταν να πάρει τους νέους ανθρώπους που στα 1960 είχε αρχίσει να ριζοσπαστικοποιεί, να τους προσφέρει ανοσία ενάντια στην ανατρεπτική έλξη της Νέας Αριστεράς, και να τους εκπαιδεύσει για το AFL-CIO ή άλλες σοσιαλδημοκρατικές καριέρες."
Η μετά-Τροτσκιστική ιδεολογία που αναπτύχθηκε από τον Max Shachtman, ήρθε σε ρήξη με τον Τρότσκι για το ποια ήταν η φύση της Σοβιετικής Ένωσης, πήρε δική της ζωή κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Εξελισσόμενη από έναν ορθόδοξο Τροτσκιστή, αργότερα υποστήριξε το “τρίτο στρατόπεδο” - “Ούτε Ουάσινγκτον, ούτε Μόσχα!” - και κατέληξε εγκάρδιος υπερασπιστής του ψυχρού πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της επέμβασης στον Κόλπο των Χοίρων και του πόλεμου του Βιετνάμ. Πιστοί στην εξάπλωση της “παγκόσμιας δημοκρατίας” οι πρώην οπαδοί του Shachtman σύντομα συγχωνεύτηκαν σε μια ισχυρή διανοουμενίστικη δύναμη που εύκολα κατέλαβε τα πνευματικά ιδρύματα της Δεξιάς στην πορεία τους από το ένα άκρο του πολιτικού φάσματος στο άλλο. Το ανεξίτηλο αποτύπωμα της Τροτσκιστικής κληρονομιάς τους είναι μια ηθική εναντίωση: συνδυασμένη με πνευματική επιθετικότητα και μια ικανότητα για γραφειοκρατική φαγωμάρα, οι νεοσυντηρητικοί με εξουσία γίνονται δεινοί αντίπαλοι.
Το υπόλοιπο της διατριβής του Muravchik είναι μια προσπάθεια πασαλείμματος των επικριτών των νεοσυντηρητικών με τη βούρτσα του αντισημιτισμού. Το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς τους επικριτές είναι οι ίδιου Εβραίοι, σύμφωνα με τον Muravchik, απλά αποδεικνύει ότι έχουν “απώτατους σκοπούς”. Μιας και δεν κατονομάζει αυτούς τους σκοπούς, ή δεν προσπαθεί να τους περιγράψει, ο αναγνώστης μένει να αναρωτιέται. Αν ο Muravchik θέλει να αρνηθεί πως οι νεοσυντηρητικοί ακολουθούν τη γραμμή του κόμματος του Likud με την ίδια προθυμία που ο παλιός Κομμουνιστικός στρατός κάποτε ακολουθούσε τη γραμμή της Σοβιετικής Ένωσης, τότε λοιπόν τον προκαλώ να μου υποδείξει μία μοναδική περίπτωση στην οποία ένας εξέχων νεοσυντηρητικός κατέκρινε την κυβέρνηση του Ισραήλ. Σε κάθε διαμάχη μεταξύ του Ισραήλ και των ΗΠΑ, πότε κάποιος νεοσυντηρητικός πήρε το μέρος των αμερικάνων; Η απάντηση είναι: ποτέ.
Ο Muravchik θεωρεί μεγάλης σημασίας την εβραϊκή καταγωγή πολλών νεοσυντηρητικών, και προσπαθεί να εξομοιώσει τους αντι-νεοσυντηρητικούς με τους αντι-σημιτιστές. Αλλά ο εθνικός παράγοντας είναι ένα ιστορικό ατύχημα: ο πραγματικά σημαντικός παράγοντας είναι ο πνευματική ιστορία της νεοσυντηρητικής ιδέας, ειδικά όπως αυτή συνδέεται με την Αμερικάνικη εξωτερική πολιτική.
Ανιχνεύοντας την πνευματική καταγωγή της νεοσυντηρητικής πίστης στις Τροτσκιστικές της ρίζες, οι επικριτές της τονίζουν, προειδοποιώντας, ότι σαν επανάσταση είναι ουτοπική, είναι δογματική, είναι βίαια, χαρακτηριστικά που κληρονόμησε από τον αδίστακτο Τρότσκι. Ο σκοπός που αποκαλύπτονται οι ακροαριστερές προελεύσεις των νεοσυντηρητικών είναι για να αποδειχθεί ότι με κανέναν τρόπο δεν αποτελούν μια συντηρητική δύναμη. Δεν υπάρχει τίποτα συντηρητικό στην δημιουργία μια εκστρατείας για την κατάκτηση της Μέσης ανατολής και το ξερίζωμα των τοπικών καθεστώτων. Οι νεοσυντηρητικοί είναι στην πραγματικότητα, όπως το θέτει ένας από τους επικριτές, νεο-Ιακωβίνοι. Το δικό τους επαναστατικό πλάνο, παραβιάζει τις επιταγές των Ιδρυτών – και η επιτυχία του σημαίνει την ανατροπή της Δημοκρατίας.
– Justin Raimondo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου