Η εξέγερση στην Αγγλία

Με τον απόλυτο έλεγχο των ειδήσεων και την αποσιώπηση των ειδήσεων για τα δρώμενα στην Αγγλία νομίζουν οι ηγέτες της οτι θα σκεπάσουν τα προβλήματα και ότι θα καταστείλουν τις αντιδράσεις. Αν ψάξουμε στο Google θα δούμε πως έχουν φιμώσει τις ειδήσεις.

“Πριν δεν υπήρχε τίποτα.
Στα καταστήματα δεν μπορούσα
να επιλέξω τι να αγοράσω,
διότι υπήρχαν λίγα πράγματα,
σήμερα, κάτω από τον καπιταλισμό,
υπάρχουν τα πάντα ...
αλλά δεν μπορώ να αγοράσω τίποτα. "

Πριν από μερικά χρόνια, κάποιος ιστορικός ρώτησε έναν Πολωνό εργάτη πώς έζησε τη μετάβαση από το σοσιαλισμό στον καπιταλισμό στη χώρα του. Η απάντηση άφησε τον αριστερό ιστορικό με ανοιχτό στόμα: 
“Πριν δεν υπήρχε τίποτα. Στα καταστήματα δεν μπορούσα να επιλέξω τι να αγοράσω, διότι υπήρχαν λίγα πράγματα, σήμερα, κάτω από τον καπιταλισμό, υπάρχουν τα πάντα ... αλλά δεν μπορώ να αγοράσω τίποτα. "

"Ακόμη χειρότερα, η διαφήμιση γίνεται απόλυτη, απαραίτητη και αν το αγοράσω, θα πρέπει να καθίσω και να θαυμάζω τους λίγους που μπορούν να το απολαύσουν έχουντας μια αξιοπρεπή ζωή."

Αυτή είναι μία από τις κύριες πηγές της βίας στον καπιταλισμό. Η τρέχουσα αναταραχή στο Λονδίνο και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Βρετανίας, μπορεί να θεωρηθεί ως λογική συνέπεια που φέρνει η βία του καπιταλισμού και των αυξανόμενων ανισοτήτων στη βρετανική κοινωνία.
Είναι η αντίθεση είναι κρίση των ξεπερασμένων θεσμών: κοινοβούλιο, ΜΜΕ, βασίλισσα. Είναι οι αντιδραστικοί οργανισμοί: ΝΑΤΟ ΔΝΤ ΟΗΕ είναι το τέλος του καπιταλισμού.

Διαταραχές αυτού του είδους συνέβησαν και στη δεκαετία του ογδόντα, σε παρόμοιες περιοχές με αυτές που τώρα ξημερώνουν στις φλόγες. Αυτές, επίσης, αναδύθηκαν από ένα πλαίσιο  περικοπών, αν και οι υφιστάμενες είναι πολύ πιο σοβαρές. Οι ταραχές αυτές είναι παρόμοιες με εκείνες που έγιναν πριν από τριάντα χρόνια. Βλέπουμε τη μεταφορά των νέων από τις φτωχές στις περιθωριοποιημένες περιοχές του Λονδίνου. Ωστόσο, υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Οι διαμαρτυρίες της δεκαετίας του ογδόντα στο Μπρίξτον, Τόξτεθ (είναι μια περιοχή στο κέντρο της πόλης  του Λίβερπουλ) και του Αγίου Παύλου (αστικές παραγκουπόλεις) δέχτηκαν το ρατσισμό της αστυνομίας που εκδηλώθηκε σε βάρος των νέων μαύρων ανδρών και των γυναικών.


Η σημερινή κρίση, όμως, μοιάζει περισσότερο με αυτό που κάποιοι "ανεξάρτητοι" αποκαλούν “η διαμαρτυρία πηγαίνει για ψώνια”, με “κλέφτες” να “προσπαθούν να πάρουν πράγματα ψάχνοντας για την μάρκα που τους αρέσει.” Βλέπουμε λοιπόν ότι οι περιθωριοποιημένοι νέοι είναι απότομα σπρωγμένοι στο περιθώριο έχοντας διατηρήσει τις καταναλωτικές συνήθειες από την πρόσφατη καλύτερη διαβίωση που είχαν. Βλέπουμε μια βίαιη ώθηση μαζών στο περιθώριο του συστήματος (στο όνομα του κέρδους αλλά και του αδιεξόδου του συστήματος). Οι μάζες αυτές είναι εργατική τάξη, από την διανόηση και από την μικροαστική τάξη, είναι λαός.

Ο κυβερνητικός συνασπισμός επιδιώκει να ιδιωτικοποιήσει πλήρως τις υπηρεσίες και διαλύει το κράτος πρόνοιας. Η αντιπολίτευση δεν έχει αντιπρόταση. Τα συνδικάτα ειναι υποταγμένα. Η αυξανόμενη φτώχεια και η ανεργία, οδηγεί στα γεγονότα αυτά.
Τα γεγονότα σίγουρα θα οδηγήσουν τη βρετανική πολιτική τάξη σε προοδευτικές πολιτικές, κατά έναν τρόπο που να περιέχουν οι εξεγέρσεις πιο οργανωμένα αιτήματα. Ωστόσο, είναι πιο πιθανό να επωφεληθεί η άκρα δεξιά με δυσάρεστα μεσοπρόθεσμα αποτελέσματα. Η λύση της ακροδεξιάς δεν στέκεται στην σημερινή ανεπτυγμένη κοινωνία.

Ωστόσο ακόμα και οι απλοί πολίτες έχουν απαιτήσει ο στρατός να μην εμπλέκεται στην καταστολή. Η μόνη λύση για τον ανεπτυγμένο καπιταλισμό είναι, για το καλό όλων, το ποιοτικό άλμα των κοινωνιών στο σοσιαλισμό. Έναν σοσιαλισμό χωρίς εκπτώσεις, μια κοινωνία σύγχρονη, με σχεδιασμένη οικονομία και σύγχρονες ηθικές αξίες. Έναν σοσιαλισμό που θα καθίσει γάντι στο ανεπτυγμένο καπιταλισμό της δύσης. Δεν θα πάρει η αλλαγή ούτε ένα εξάμηνο. Οι συνθήκες είναι ώριμες. Έναν σοσιαλισμό που θα τον θαυμάζουν ακόμα και οι διεφθαρμένοι καπιταλιστές. Η βια θα είναι λίγη, όσο πατά η γάτα, πάντως ωφέλιμη και πολύ λιγότερη από τη βια του καπιταλισμού. Δεν θα είναι εκδίκηση. Θα είναι η αναγκαία.

Ενώ οι διαμαρτυρίες φαίνεται να είναι απολίτικες, ορισμένοι αποκαλούν τη λεηλασία “αναδιανομή με άμεσο όφελος”, δύο νεαροί άνδρες δήλωσαν σε δημοσιογράφο ότι “δείχνουμε στους πλούσιους ότι και εμείς κάνουμε ό, τι θέλουμε.” Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να κατανοήσουν την ακραία συμπεριφορά, την δυσκολία, την απογοήτευση (τις επιθυμίες και τα όνειρα) αυτών των νέων.

Τα διδάγματα από αυτές τις διαμαρτυρίες ξεπερνούν κατά πολύ τις γειτονιές του Λονδίνου. Οι πραγματικές πηγές της δυσαρέσκειας του σήμερα είναι η ανισότητα και η κουλτούρα του καταναλωτισμού που δημιουργεί ανάγκες. Είναι ο χρόνος που πέρασε και τελείωσε για το παλιό σύστημα. Η ανάγκη για το καινούργιο ειναι ολοφάνερη.
Αρνητικό είναι το γεγονός ότι υπάρχει απόσταση από το οργανωμένο κίνημα (έχοντας και αυτό τις αμαρτίες του), φτάνει να δέχεται επίθεση ή και άρνηση από τους εξεγερμένους νέους.

Η άρνηση του συστήματος να αναδιανείμει τον πλούτο, η φίμωση με τα ΜΜΕ και η επιθυμία του να καταστείλει τις διαμαρτυρίες καθώς και η απολιτικοποίηση (έλλειψη πολιτικών στόχων) των εξεγερμένων είναι βέβαιο ότι θα χάσουν τη μάχη. Κάθε φορά όμως η φωτιά θα είναι μεγαλύτερη από την τελευταία, μέχρι που το κίνημα να βρει πολιτικούς στόχους και οργανωμένη έκφραση.