Όσοι αξίζαν για κρεμάλα στα ψηλά και στα μεγάλα κι οι λεβέντες και οι άντρες μ’ αίμα βάψανε τις μάντρες

ΤΟΠΟΙ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΠΙΕΡΙΑ

Η οργάνωση ΕΔΕΣ-ΠΑΟ Πιερίας κατέθεσε στεφάνι την 28^η Οκτωβρίου, ως αντιστασιακή οργάνωση. 

Πρόκειται για μια οργάνωση - φάντασμα, αφού ΕΔΕΣ δεν υπήρχε στην Πιερία ενώ από τους ΠΑΟτζήδες, όσοι δεν τό ‘σκασαν στην Αίγυπτο, συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς.

Επανέρχεται στην γνώριμη αντικομουνιστική του ρότα ο κ. Ζαρκανέλας. Μετά την αφωνία που ακολούθησε, αυτού και του κ. Ξανθόπουλου, από τις απαντήσεις που πήραν, στην προσπάθεια του να δικαιολογήσει τη συνεργασία των δωσίλογων Ελλήνων με τους Γερμανούς – ναζί κατακτητές, ανακάλυψε μετά από 29 χρόνια, τα γραφόμενα (το 1984 ) από το Σάββα Κανταρτζή για την εκτέλεση 25 περίπου συνεργασθέντων με τους Γερμανούς κατακτητές στην Πιερία.

Είναι τυχαία άραγε η «πτωματολογική» προσπάθεια ερμηνείας των ιστορικών γεγονότων του κ. Ζ. και των πολιτικών του φίλων;

Όχι. Θέλει ν΄ αποφύγει την συζήτηση για την συνεργασία των ιδεολογικών και πολιτικών του προγόνων  με τους Γερμανούς - εθνικιστές κατακτητές της πατρίδας μας.

Κινείται μέσα στα πλαίσια του «χρυσαυγιτισμού» και της πρόσφατης αστικής θεωρίας (που έχει ευρωενωσιακή προέλευση) των «δυο άκρων» ή της καταδίκης της βίας «από όπου και αν προέρχεται» ...

Τα κάνει αυτά το αστικό πολιτικό σύστημα σε περιόδους κρίσης του, όταν τα παραδοσιακά μέσα χειραγώγησης του εργαζόμενου λαού έχουν εξαντληθεί και αναζητά καινούργια.

Για τα γεγονότα

Ο κ. Ζ. αναμασά τα γραφόμενα του Σάββα Κανταρτζή. Για να ενισχύσει την αληθοφάνεια των αναφερόμενων γεγονότων  επικαλείται την ένταξη του Σ.Κ., ως εκπροσώπου του ΑΚΕ, στο ΕΑΜ  (αρά ο Σ.Κ., ως αριστερός, δεν έχει κανένα λόγο να συκοφαντήσει το ΕΑΜ και τον Ε.Λ.Α.Σ.). Πάνω σ’  αυτήν τη λογικοφανή άλλα κάλπικη εξήγηση δέχεται  ο,τι έγραψε ο Σ.Κ. Όμως η ιστορική επιστήμη δεν στηρίζεται σε εύκολες  και τελικά σκόπιμες αποδοχές των ισχυρισμών κάποιου, γιατί έτσι ανταποκρίνεται στα συμπεράσματα που ήδη έχουμε βγάλει και γιατί έτσι μας συμφέρει.

Κατ’  αρχήν ο Σ.Κ.  είχε κάθε λόγο να μεγιστοποιήσει τη σημασία ενός γεγονότος  και να το διαστρεβλώσει, ενοχοποιώντας το Ε.Α.Μ. ( τη μόνη αντιστασιακή οργάνωση στην Πιερία)  και μέσω αυτού το Κ.Κ.Ε., πράγμα το οποίο κρύβει ο Ζ. Είναι γνωστό, το έγραψε και ο ίδιος ο Σ.Κ., ότι μετάνιωσε και άλλαξε στρατόπεδο, έγινε δεξιός, όταν, όπως έγραψε, είδε ένα όραμα στον Αη Στράτη, όπου τον εξόρισε η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία (που όπως είναι γνωστό δεν διώκει τα φρονήματα). Έτσι μπόρεσε να δει το σωστό δρόμο που έπρεπε να πάρει.  Μετά απ’  αυτό είναι λογικό να θέλεις να απαξιώσεις αυτό που ήσουν. Ο κ. Ζ. το αποσιωπά.

Σε αντίθεση με την προσφιλή τακτική του κ. Ζ. κάποιοι ερεύνησαν τα γεγονότα. Έτσι διαπιστώθηκε ότι οι εκτελεσμένοι στον Αρωνά, στο συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, ήσαν 25 και όχι 50, και ήσαν δωσίλογοι, δηλαδή συνεργάτες με τους Γερμανούς κατακτητές. Ο Σ.Κ., στην προσπάθεια του να αποδείξει ότι ο ΕΛΑΣ εκτέλεσε αθώους, προσπαθεί  να παρουσιάσει , για παράδειγμα, τον Η.Ν ως Αγγλόφιλο και όχι δωσίλογο. Δεν αποκλείεται να ήταν -η και να έγινε- και αγγλόφιλος, όμως η μετακίνηση από τον ένα προστάτη στον άλλο ήταν μια γνώριμη πρακτική όσων ήθελαν να υπηρετήσουν τα συμφέροντα τους σε βάρος των συμπατριωτών τους. Μια τέτοια περίπτωση ήταν και του Η.Ν., που το σίγουρο ήταν ότι ήταν συνεργάτης του γερμανικού στρατού κατοχής της πατρίδας μας,  ως  ταμίας της προδοτικής αντικομμουνιστικής οργάνωσης Κατερίνης.  Κάποιοι απ’  αυτούς  έβγαζαν πύρινους λόγους  στη Θ. Ανάληψη κατά της μόνης αντιστασιακής  οργάνωσης, του ΕΑΜ, και κάτω από την υψηλή προστασία των Γερμανών - ναζί.

Τι γίνεται στις περιπτώσεις της συνεργασίας με τον κατακτητή;

Τρίτο, τι γίνεται στις περιπτώσεις της συνεργασίας με τον κατακτητή; Απαντάει ο οπλαρχηγός της επανάστασης του 1821 Θ. Κολοκοτρώνης  με το «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Το ξέρουμε ακούγεται πολύ βίαιο  και όχι καθώς πρέπει και ο κ. Σαμαράς, Δένδιας  θα το καταδίκαζαν ως «βία από όπου και αν προέρχεται». Όμως τι να κάνουμε, έτσι λύνει η ιστορία αυτού του είδους τα ζητήματα κάτω από πολεμικές συνθήκες, συνθήκες στρατιωτικής και πολιτικής κατοχής μιας χώρας. Απαντά στη βία με αντι-βια.

 Ας σκεφτούμε το καμένο Λιβάδι, το Λιτόχωρο, τον Κοκκινοπλό, το Ελατοχώρι και άλλα χωριά, τους εκατοντάδες  εκτελεσμένους και βασανισμένους  στην Πιερία από τους Γερμανούς και τους Έλληνες συνεργάτες τους  «εθνικιστές», τις αρπαγές οικοσκευής φτωχών βιοπαλαιστών  κλπ.

Μετά ας απαντήσουμε στο υποκριτικό ερώτημα, αν καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται.

Ας θυμηθούμε ότι εκατοντάδες δωσίλογοι εκτελέστηκαν σε Ιταλία, Γαλλία. Βέλγιο, Νορβηγία, κ.α.

Ο ΕΛΑΣ εκείνη τη στιγμή ενεργούσε ανταποκρινόμενος στο λαϊκό αίσθημα της δίκαιης τιμωρίας των προδοτών που, μαζί με τον κατακτητή, λεηλάτησαν, κατέστρεψαν  την ίδια τους την πατρίδα για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα της ελληνικής και της γερμανικής πλουτοκρατίας.

Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις (αν και λιγότερες σε σχέση με την Ευρώπη) που ο λαός έπαιρνε το νόμο στα χέρια του, εξοντώνοντας τους δωσίλογους. Η παρουσία του ΕΛΑΣ περιόρισε τα φαινόμενα αυτά.

Αλλά και η παρέμβαση των Άγγλων, αν και όχι για λόγους ανθρωπισμού . Ο βρετανικός ιμπεριαλισμός  προτίμησε να χρησιμοποιήσει το δωσιλογικό συρφετό για να επιτεθεί στο  ΕΑΜ, ώστε να μην πάρει την εξουσία που δικαιούταν.

Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα από το βιβλίο του Ν. Σαλπιστή «Κατερίνη 1941-1945» για τις συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την εποχή .

«Την εκτέλεση των 25, ξεκομμένη από το γενικότερο κλίμα, το ιστορικό της πλαίσιο και τη δράση του δωσιλογισμού στην διάρκεια της κατοχής, μπορεί να τη θεωρήσει κάποιος σήμερα(σε συνθήκες ειρηνικής περιόδου) απαράδεκτη. Αρκεί όμως να αναφέρει κανείς την γνώμη ενός θρησκόληπτου κατά τα άλλα ανθρώπου, του Λ. Γιασημακόπουλου (Λ.Γ.), για την τύχη που πρέπει να έχει η κατηγορία αυτή των πολιτών έτσι, ώστε να καταλάβει τις διαθέσεις της κοινής γνώμης εκείνης της εποχής. Ο Λ.Γ. στο ημερολόγιο που έγραφε ως κρατούμενος στο ναζιστικό στρατόπεδο «Π. Μελάς», τρεις φορές κάνει λόγο για την τιμωρία που πρέπει να έχουν οι δωσίλογοι. Την μία γράφει για «την πρέπουσα αμοιβή» και για «τα επίχειρα της κακίας της ψυχής», την άλλη για το ότι «εξεγείρεται μέσα μου το κτήνος και αισθάνομαι να φουντώνει το μίσος μου και να ζητεί εκδίκησιν» και την τρίτη ότι «δεν αποκλείονται τα εγκλήματα».

Η εκτέλεση των 25 από τον Ε.Λ.Α.Σ., ανεξάρτητα από το αν ικανοποιούσε το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ήταν ενέργεια πολιτικά επιζήμια. Είκοσι μέρες πριν την απελευθέρωση, με το Ε.Α.Μ. να κυριαρχεί σ΄ όλη την επικράτεια, τέτοιες ενέργειες μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και από τους κατακτητές αλλά κυρίως από τους Βρετανούς για να πλήξουν την πολιτική ενότητας του Μετώπου που βρίσκονταν σε πλήρη ανάπτυξη· σκοπός τους ήταν να απομακρύνουν από το Ε.Α.Μ. τα ταλαντευόμενα μεσαία κοινωνικά στρώματα.

Τον κίνδυνο αυτό επισήμανε η καθοδήγηση του Κ.Κ.Ε. προς τις περιφερειακές επιτροπές του κόμματος τονίζοντας ότι «…Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνει οποιαδήποτε εκτέλεση στις απελευθερωμένες περιοχές. Αυτό θα ισοδυναμούσε με πρόκληση και συμφέρει μόνο στους κατακτητές και τα όργανά τους. Οι προδότες θα συλλαμβάνονται και θα παραδίδονται στην Εθνική Κυβέρνηση».{ Έγγραφο 10-10-1944 του Λ. Στρίγκου («Αλέκος») Α.Σ.Κ.Ι. Κ.408, φ23/1/78. Το έγγραφο πρέπει να στάλθηκε λίγο μετά την εκτέλεση στον Αρωνά.}

Το Ε.Α.Μ. πίστευε, βέβαια, ότι η Εθνική Κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου θα προχωρούσε στη δίκαιη τιμωρία των εθνοπροδοτών. Αυτή όμως όχι μόνο δεν τους τιμώρησε αλλά τους χρησιμοποίησε για να εξασφαλίσει μαζί με τους Βρετανούς την κυριαρχία της μετά την κατοχή.

Θα μπορούσε βέβαια να μη γίνει η εκτέλεση. Να γίνει αυτό που έγραφε το σημείωμα του ΚΚΕ, γιατί οι νέοι κατακτητές, οι Βρετανοί, ήθελαν να στρέψουν τη συζήτηση στη χρήση αντι- βίας  από τον ΕΛΑΣ, σε συνθήκες στρατιωτικής κατοχής μιας χώρας (αλήθεια τι πρωτότυπη ανθρωπιστική προσέγγιση του βρετανικού ιμπεριαλισμού, αυτών δηλαδή που δίδαξαν την κατοχική βία σ’ όλο τον κόσμο). Καθηγητές οι Βρετανοί σε κάτι τέτοια. Επανήλθαν στα «Δεκεμβριανά» το 1944 με την εκταφή πτωμάτων από νεκροταφεία τα οποία παρουσίασαν ως «σφαγιασθέντες από τον ΕΛΑΣ» .

Ο κύριος Ζ. απεφάνθη ότι η εκτέλεση δεν αφορούσε συνεργάτες των Γερμανών αλλά «άμαχους, καθημερινούς ανθρώπους κανονικούς». Πάλι καλά που δεν μας είπε ότι αντιστάθηκαν στους Γερμανούς.

Ψάχνει διαδικασίες ο κύριος Ζ. Ας τις αναζητήσει στις αποφάσεις των δωσίλογων και των Γερμανών προστατών τους . Ποιο δικαστήριο , με ποια διαδικασία και με ποια κατηγορία καταδίκασε τους 40 κατοίκους της Πιερίας που εκτελέστηκαν στο Σταθμό, τους 21 Κατερινιώτες στο στρατόπεδο του Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη, τους 40 (20+5+5+10) στο αεροδρόμιο Κατερίνης(Ανδρομάχη), τους 7 κατοίκους της Πιερίας στον Πέλεκα (διαμελίστηκαν κυριολεκτικά από δωσίλογους), τους 19 Θεσσαλούς στην Κατερίνη; Αμέτρητες ήταν οι ατομικές δολοφονίες.

Ούτε αυτός ούτε ο ΣΚ  δεν έκαναν την παραμικρή αναφορά σε αυτό τον κόσμο. Ζητά ο κύριος Ζ. να κηρυχθεί τόπος μαρτυρίου ο Αρωνάς. Όμως η Κατερίνη δε χρειάζεται μνημεία δικαίωσης του δωσιλογισμού. Οι πραγματικοί τόποι μαρτυρίων είναι εκεί και οι εκτελεσμένοι αντιστασιακοί  περιμένουν ακόμη τη δικαίωση. Η δικαίωση όμως θα έρθει, αργά η γρήγορα…

Υ.Γ. Ο κ. Ζ. δεν θα πρέπει να έχει παράπονο. Η οργάνωση ΕΔΕΣ-ΠΑΟ Πιερίας κατέθεσε στεφάνι την 28^η Οκτωβρίου, ως αντιστασιακή οργάνωση. Πρόκειται για μια οργάνωση - φάντασμα, αφού ΕΔΕΣ δεν υπήρχε στην Πιερία ενώ από τους ΠΑΟτζήδες, όσοι δεν τ ‘σκασαν στην Αίγυπτο, συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς. Τα ’χει αυτά η ελληνική ιστορία. Το ίδιο έγινε και το 1821. Οι αγωνιστές στα μπουντρούμια και στο θάνατο και  οι δωσίλογοι Τουρκοκοτσαμπάσηδες κληρονόμησαν και κατέχουν το κράτος.

Όπως λέει και ο στιχουργός «όσοι αξίζαν για κρεμάλα στα ψηλά και τα μεγάλα, κι οι λεβέντες και οι άντρες μ’ αίμα βάψανε τις μάντρες».

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ Τ.Ε. ΠΙΕΡΙΑΣ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε.