 |
| ...όταν οι δολοφόνοι του ΝΑΤΟ φαίνεται να επεκτείνουν η δημοκρατία... |
Για να αναδυθεί ως ένα στρατιωτικό σύμφωνο το ΝΑΤΟ πριν από 65 χρόνια, έπρεπε να υπάρχει ένας ή περισσότεροι «εχθροί» των χωρών της Δυτικής Ευρώπης ή έπρεπε να τους εφεύρουν.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο μεγαλύτερος ωφελημένος πόλος οικονομικά, πολιτικά, οικονομικά και γεωστρατηγικά κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αποφάσισε να αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο σε αυτό το μέρος της Ευρώπης, τη δυτική.
Το δεξί χέρι, του κάθε ηγεμόνα, είναι η στρατιωτική δύναμη, έτσι η Ουάσιγκτον επινόησε την ιδέα της ανασφάλειας των Δυτικοευρωπαίων, λόγω της ύπαρξης της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία σύμφωνα με τους στρατηγούς του State Department αποτελούσε συνεχή κίνδυνο για τις Δυτικές δημοκρατίες, λόγω της κομμουνιστικής ιδεολογίας της.
Μετά από έξι χρόνια πολέμου, η Ευρώπη επλήγη - είχε υποστεί μια σοβαρή οικονομική κρίση, αλλά και πνευματική, όπως περιγράφεται από τον De Gaulle στα απομνημονεύματά του. Μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν τη δυνατότητα να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Η Ουάσιγκτον αισθάνθηκε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να ενισχύσει τη θέση της στην Ευρώπη μέσω του σχεδίου Μάρσαλ για την ανασυγκρότηση των ευρωπαϊκών χωρών συνεισφέροντας 13 δισεκατομμύρια δολάρια μεταξύ 1948 και 1951 που δαπανήθηκαν για πρώτες ύλες, ημικατεργασμένα προϊόντα, τρόφιμα, λιπάσματα, μηχανήματα, οχήματα και καύσιμα.
Ένα χρόνο μετά την έναρξη του πλάνου Μάρσαλ, έριξαν οι ΗΠΑ την ιδέα μιας «αμυντικής» στρατιωτικής συμμαχίας που την ονόμασαν ΝΑΤΟ που σκοπός, σύμφωνα με όσα έλεγε ο πρώτος Γενικός Γραμματέας της οργάνωσης, ο Λόρδος Ismay, ήταν «να κρατήσει τους Ρώσους έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Γερμανούς κάτω» .
Αργότερα, ο Αμερικανός Πρόεδρος John F. Kennedy είπε: «Θέλω να χτίσει το ΝΑΤΟ δύο πύργους, έναν Αμερικανικό και έναν ευρωπαϊκό». Στην αρχή δεν υπήρχε πάντα συμφωνία μεταξύ των μελών αυτής της οργάνωσης. Το 1966 ο πρόεδρος της Γαλλίας Charles De Gaulle είπε ότι είναι «απαράδεκτο η συμμαχία να κυριαρχείται από τις ΗΠΑ.».
Ακριβώς το ίδιο συνέβαινε και με τον Nicolas Sarkozy όπου η Γαλλία συνέχισε τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ. Κατά τα πρώτα 42 χρόνια της ύπαρξης της Συμμαχίας μέχρι τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και του σοσιαλιστικού στρατοπέδου το 1989, υπήρξε για τη Δύση ένας καλά καθορισμένος εχθρός, η «κομμουνιστική» ΕΣΣΔ, σύμφωνα με το δόγμα του ΝΑΤΟ που αναπτύχθηκε από Ηνωμένες Πολιτείες, και που ανάγκαζε τη συμμαχία να είναι συνεχώς έτοιμη για συμβατικό πόλεμο κατά του εχθρού.
Σ' αυτά τα 42 χρόνια το ΝΑΤΟ έγινε μια ένοπλη πτέρυγα του Πενταγώνου. Το αφεντικό κάνει ο Γενικός Γραμματέας, ο οποίος πάντα ήταν ευρωπαϊκής προέλευσης, αλλά ο Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής διορίζεται από το Υπουργείο Άμυνας και φυσικά έπρεπε να είναι ο γενικός των Ενόπλων Δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών, μια όχι τυχαία παράδοση μέχρι σήμερα.
Μέχρι την ανατροπή του σοσιαλισμού, ο ορισμός του εχθρού ήταν ένα απλό καθήκον για τα μέλη της Συμμαχίας. Βασίστηκε σε ιδεολογικούς όρους: Αγώνας κατά του κομμουνισμού και τον στυλοβάτη του την ΕΣΣΔ.
Προβλήματα με την επιλογή του επόμενου εχθρού προέκυψαν μετά για τον Αμερικανό πρόεδρο Τζορτζ Μπους (μιας και η μεγαλύτερη ιδιωτική καπιταλιστική επιχείριση στον κόσμο είναι το υπουργείο άμυνας των ΗΠΑ), ο οποίος δήλωσε το 1990 ότι «πριν υπήρχε ένας κόσμος διαιρεμένος μεταξύ δύο ένοπλων στρατοπέδων, αλλά τώρα υπάρχει μόνο μία δύναμη: Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής».
Ο Ψυχρός Πόλεμος είχε τελειώσει, αλλά η Ουάσιγκτον δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά να διαλυθεί το ΝΑΤΟ, ούτε να διατηρήσει την ηγεμονία της στην Ευρώπη. Για το σκοπό αυτό, η Αμερική είχε δημιουργήσει την Στρατηγική Αντίληψη της Συμμαχίας για το 1991-1999, την πρώτη περίοδο της παγκόσμιας μονοπολικότητας του εικοστού αιώνα, τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου του ΝΑΤΟ, της στρατηγικής και της τακτικής του.
Κατά τη συνεδρίαση των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων της Συμμαχίας το 1991 στη Ρώμη, ο Πρόεδρος Μπους έκανε δύο προτάσεις: πρώτον, να παρέχει την ικανότητα στο ΝΑΤΟ να δρά έξω από την περιοχή του (όπως όριζε η συμφωνία για την περίοδο 1949 - 1990), έτσι τροποποιήθηκε το άρθρο V της Συμμαχίας και το δεύτερο, που συνδέει την ευρωπαϊκή άμυνα με τις ΗΠΑ. Στην ίδια συνάντηση, ο Γενικός Γραμματέας της οργάνωσης, Willy Claes, δήλωσε ότι ο «μουσουλμανικός φονταμενταλισμός αποτελεί σήμερα τη μεγαλύτερη πρόκληση για την Ευρώπη μετά την πτώση του Σοβιετικού εχθρού.»
Δηλαδή, ο «νέος εχθρός» ορίστηκε, πέραν των άλλων επικείμενων κινδύνων που σχετίζονται με μελλοντικές συγκρούσεις στην περιοχή του Καυκάσου που συζητήθηκαν, τη διάδοση των πυρηνικών όπλων στη Ρωσία, τη Λευκορωσία, την Ουκρανία και το Καζακστάν. Ετοιμάζονται οι συγκρούσεις στα Βαλκάνια και η πιθανή εμφάνιση των επεκτατικών εθνικισμών στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Έτσι τελείωσε η αβεβαιότητα σχετικά με την ανάγκη για έναν «εχθρό», ώστε να συνεχίσει να υπάρχει το ΝΑΤΟ. Είναι μια παλιά τακτική όλων των αυτοκρατοριών.
Κατά την ίδια περίοδο, η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς άρχισε να ενσωματώνει στη μήτρα του τις πρώην σοσιαλιστικές δημοκρατίες. Τα 12 μέλη που είχε η οργάνωση όταν γεννήθηκε το 1949 έφτασαν τα 28 και η ηγεσία της Ουάσιγκτον, έγινε ιερή και αδιαμφισβήτητη. Έδωσε στο ΝΑΤΟ το δικαίωμα να επεμβαίνει οπουδήποτε στον κόσμο.
Για αυτό είχε γίνει Δεύτερη Στρατηγική Αντίληψη του ΝΑΤΟ για το 1999 - 2010 και τα αποτελέσματά της ήταν ο πόλεμος στα Βαλκάνια και η διάλυση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, η εμπλοκή της Συμμαχίας στον πόλεμο κατά του Αφγανιστάν και του Ιράκ.
Ακριβώς αυτή τη στιγμή, το ΝΑΤΟ αποφάσισε το 2009, εκμεταλλευόμενο την ατμόσφαιρα προσέγγισης μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, που ονομάστηκε «Perezagrusca» κάποια συνεργασία μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας. Ήταν πραγματικά μια δοκιμασία της δυνατότητας της ομαλής και καλά καμουφλαρισμένης επέκτασης της αμερικανικής κυριαρχίας στη χώρα αυτή.
Αυτό προέκυψε στη συνάντηση της Συμμαχίας της Λισαβόνας το 2010. Συμμετείχε ο Ρώσος Πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ. Φαίνεται στην Ουάσιγκτον σαν «το Συμβούλιο ΝΑΤΟ - Ρωσίας», πολλά υποσχόμενο για την ασφάλεια και την ευημερία για τους ανθρώπους της εν λόγω χώρας. Ωστόσο, αυτό που ο Μεντβέντεφ και ο Ομπάμα χαρακτήρισαν ως «ιστορική» στιγμή στις σχέσεις μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας δεν θα διαρκέσει πολύ...
Η αρχή της ισότητας που υποστήριξε ο Πρόεδρος Μεντβέντεφ στις σχέσεις με τη Συμμαχία δεν έγινε δεκτή από την πλειοψηφία των μελών της, ιδιαίτερα από την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής. Όλα ήταν ένα παιχνίδι αποπροσανατολισμού και παραπληροφόρησης. Όταν ο Μπαράκ Ομπάμα μιλούσε για την προσέγγιση με τη Ρωσία, το ΝΑΤΟ ξεκίνησε ένα μυστικό σχέδιο για τη δημιουργία στρατιωτικών βάσεων στην Πολωνία, τη Λιθουανία, την Εσθονία και τη Λετονία και να συγκεκριμενοποιηθούν οι λεπτομέρειες εγκατάστασης πυραυλικών συστημάτων σε αυτές τις χώρες. Ήταν, επίσης, στα τελικά στάδια της προετοιμασίας ενός πραξικοπήματος στην Ουκρανία. Τα μελλοντικά φιλοναζιστικά μέλη της Μαϊντάν είχαν ήδη λάβει στρατιωτική εκπαίδευση στην Πολωνία και τη Λιθουανία.
Η νέα Στρατηγική Αντίληψη για τα έτη 2010 - 2020 στη Λισαβόνα ανέπτυξε και επισημοποίησε στην πραγματικότητα ένας από τους διάσημους ειδικούς, ο Samir Amin ο οποίος τη συμπύκνωσε στην έννοια του «συλλογικού ιμπεριαλισμού», που φαίνεται καθαρά στον πόλεμο των μέσων ενημέρωσης, στις οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας και το υποκινούμενο από το ΝΑΤΟ και την ηγεσία της Ουάσιγκτον πραξικόπημα στην Ουκρανία. Η επιδέξια διαδιδόμενη παραπληροφόρηση αντικατέστησε την αλήθεια.
Καθιστώντας τη Ρωσία, «θύτη» και «θύμα» των Ουκρανών δολοφόνων Ναζί.
Εδώ η Πολωνία και οι χώρες της Βαλτικής, ακολουθώντας τις οδηγίες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ξεκίνησαν μια υστερική εκστρατεία για την επικείμενη ρωσική εισβολή. Αξιοποιώντας τη στιγμή, ένας από τους επιμελητές του βορρά, ο διευθυντής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας, Charles Kupchan, εξέδωσε μια προειδοποίηση μόλις μία ημέρα πριν από την επίσκεψη Ομπάμα στην Εσθονία ότι «η Ρωσία δεν θα έπρεπε καν να σκεφτεί να εισβάλλει στην Εσθονία ή οποιοδήποτε άλλο μέλος του ΝΑΤΟ.» Επίσης, το πραγματικό αφεντικό του ΝΑΤΟ, ο Αμερικανός Στρατηγός Philip Breedlove κυκλοφόρησε μια απειλή για τη Ρωσία, και παρήγγειλε την ενίσχυση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Συμμαχίας «στον αέρα, στη γη και στη θάλασσα.»
Η σύνοδος κορυφής του ΝΑΤΟ στο Κάρντιφ, στο Ηνωμένο Βασίλειο, τροποποιείται και ονομάζεται η νέα Στρατηγική Αντίληψη της Συμμαχίας που αναπτύχθηκε για την περίοδο 2010 - 2020, λαμβάνοντας υπόψη τις εξελίξεις στην Ουκρανία, τη Συρία και το Ιράκ, δίνοντας το νεύμα για την δημιουργία μόνιμων στρατιωτικών βάσεων στην Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής, χρησιμοποιώντας το νόμο για την πρόληψη της ρωσικής επιθετικότητας (RAPA) που αναπτύχθηκε από το Κογκρέσο και κατευθύνεται προς τον επανεξοπλισμό της Ανατολικής Ευρώπης. Η Ουάσιγκτον, η οποία πληρώνει το 73% του προϋπολογισμού του ΝΑΤΟ, απαιτεί επίσης μεγαλύτερη συμμετοχή από τα μέλη για να διατηρηθεί η στρατιωτική ικανότητα της Συμμαχίας και τακτοποίηση των ενόπλων δυνάμεων της κάθε χώρας που δίνουν λιγότερο από το 1% του κρατικού προϋπολογισμού.
Για να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση των ενόπλων δυνάμεων των μελών του ΝΑΤΟ που εφηύρε τη Ρωσία ως «νέο εχθρό» θα πρέπει να αναφέρουμε ότι το σημαντικότερο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel έκανε μια αποκάλυψη σχετικά με την κατάσταση ετοιμότητας της γερμανικού στρατού σε πιθανή σύγκρουση. Λέει η δημοσίευση: στα 109 αεροπλάνα μόνο τα 8 είναι διαθέσιμα για τον πόλεμο και στα 67 CH-53 ελικόπτερα μπορούν να πετάξουν μόνο επτά. Αυτή είναι η κατάσταση και στα περισσότερα μέλη της Συμμαχίας.
Η πραγματικότητα είναι σε πλήρη αντίθεση με το ΝΑΤΟ, όπως ακριβώς συνέβη με το «Star Wars» στη δεκαετία του 1980 όπου η κυβέρνηση Reagan έξυπνα κυκλοφόρησε την προπαγάνδα της που είχε τρομάξει τους σοβιετικούς ηγέτες, σπέρνοντας την αβεβαιότητα. Τώρα το ΝΑΤΟ εγκαινιάζει μια παρόμοια εκστρατεία προπαγάνδας. Ξεχνάνε ότι η Ρωσία πλέον δεν είναι σοσιαλιστική - έχει μάθει από τις εμπειρίες του παρελθόντος και γνωρίζει τη φράση του Γερμανού ποιητή Friedrich von Freiher Hardenberg: «Όταν βλέπετε ένα γίγαντα και ο ήλιος είναι ψηλά έχει τη σκιά ενός πυγμαίου.»
Συγγραφέας: Βίκυ Peláez
Πηγή: RIA Novosti
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου