«ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ»
«Θα πολεμήσουμε
γι’ αυτήν τη μικρή εληά
καταμεσής στον κάμπο,
γι’ αυτήν την πέτρα,
που τη δροσίζει η πρωινή πάχνη.
Θα πολεμήσουμε
για το χαμόγελο του κοριτσιού
καταμεσής στην άνοιξη.
Θα πολεμήσουμε
για τα χαρούμενα παιδικά παιχνίδια,
στις γαλανές ακρογυαλιές,
για την καφτερή άμμο,
γι’ αυτόν τον σβώλο»
Τα video είναι στο τέλος.
.
Το χρονικό της μάχης
Είναι χρόνος και παραπάνω που φύγαν οι Γερμανοί και τίποτε δεν έχει αλλάξει. Φρέσκοι είναι ακόμα οι τάφοι των ηρώων του ΕΛΑΣ, που πέσαν πολεμώντας το Γερμανό καταχτητή. Πάνω στις εκατόμβες του Χαϊδαριού δεν έχει ακόμα φυτρώσει το χορτάρι. Οι ματωμένοι τοίχοι της Αθήνας, οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης, οι μαρτυρικές πλατείες των πόλεων και των χωριών δεν καθάρισαν ακόμα από τα άρματα. Τα δάκρυα των μανάδων και των ορφανών δεν έχουν στεγνώσει ακόμα κι αρχίζουν καινούρια δάκρυα. Η προδοτική πατούσα του ταγματαλήτη ξαναντηχεί γύρω από τους νωπούς τάφους και τους αναστατώνει. Πάλι οι ίδιοι προδότες πατάνε τα στήθεια του λαού. Χτες τους όπλισε ο Γερμανός, σήμερα τους οπλίζουν οι Άγγλοι. Πάλι οι ίδιοι σκοτώνουν. Χτες με τους Γερμανούς, σήμερα για τους Άγγλους και Αμερικάνους καταχτητές. Οι φυλακές και τα ξερονήσια ξαναδέχονται τους ίδιους δεσμώτες της πρώτης κατοχής. Οι κάμποι και τα χωριά στενάζουν. Κι οι κορφές του Ολύμπου και τα λημέρια ξαναδέχονται βουβά το θλιμμένο και καταδιωγμένο ΕΛΑΣίτη. Τριάντα τρεις αητοί της λευτεριάς κυνηγημένοι απ’ το Λιτόχωρο ξανασμίγουν στα πρώτα λημέρια με τον γέρο Τζαβέλα τον καπετάνιο τους, τον Φωτεινό, τον Ανδρεάδη τον αγαπημένο του λαού κι αξέχαστο Πάνο.
- Τι θα γίνει; Κείνο που έγινε στα 1821. Κείνο που έγινε ύστερα απ’ τη χιτλερική σκλαβιά. Ένας ολόκληρος λαός που ξέρει να παλεύει ποτέ του δεν πεθαίνει. «Θα ξαναβροντήξουν τ’ άρματα.» Ο Τζαβέλλας τους μαζεύει γύρω του και τα λόγια του φλογερά αντιλαλούν στα γύρω λημέρια: «Παιδιά φτάνει πια νά ‘μαστε κρυμμένοι στις σπηλιές. Σκλάβοι δε θα ζήσουμε. Λεύτεροι θα πεθάνουμε.» Κι όλοι δίνουν σιωπηρά τον όρκο τους στις σκιές των ηρώων του ‘21 πάνω στους τάφους των ηρώων ΕΛΑΣιτών που βρίσκονται τριγύρω: Θάνατος ή Λευτεριά.
- Είναι νύχτα της 30 προς 31 του Μάρτη του ‘46 όταν ξαναντηχεί το πρώτο αντάρτικο ντουφέκι στο μαρτυρικό σκλαβωμένο Λιτόχωρο. Οι νέοι προδότες, οι τύραννοι του λαού ετοιμάζονταν το πρωί να σύρουν με το κνούτο το λαό στις κάλπες για να υπογράψει την οριστική καταδίκη του. Μα το ίδιο βράδυ αντήχησε βροντερό πάλι το ΟΧΙ. Το Λιτόχωρο σείεται από τα πυρά κι η θύελλα της οργής κι η δύναμη του δίκιου σαρώνει τα άντρα και τις φωλιές των βασανιστών. 23 μένουν νεκροί στο πεδίο της μάχης και 4 αιχμαλωτίζονται. Τα αγγλοαμερικανικά όπλα που στέκονται βραχνάς του λαού πέρασαν στα χέρια των λαϊκών εκδικητών. 4 αυτόματα, 7 ντουφέκια και πολλά πυρομαχικά ήταν τα πρώτα λάφυρα. Το σύνθημα της λαϊκής επανάστασης αντήχησε και πάλι. «Στ’ άρματα, στ’ άρματα εμπρός στον αγώνα για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά» βρόντηξε ο Όλυμπος κι αντιλάλησαν οι βροντές του από τον Έβρο ως την Κρήτη και σείστηκε η Ελλάδα που ξέρει να παλεύει για τη λευτεριά της. Πάνε τρία χρόνια κι οι 33 καταδιωγμένοι έγιναν χιλιάδες, έγιναν ένας στρατός δυνατός που τραβάει αποφασιστικά για να ολοκληρώσει το έργο των ηρώων του ‘21, του 41-44. Τραβάει για να κατακτήσει τη λευτεριά, την ειρήνη, τη Λαϊκή Δημοκρατία.
Η μάχη στο Λιτόχωρο
«Έτσι άρχισε ο λαός μας την νέα ένοπλη εξέγερσή του.
Όχι τα κλαριά να μας κόψεις, όχι δέντρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες μόνο πέτρα πάνω στην πέτρα να μείνει, εμείς δεν προσκυνάμε.
Μόνο ένας Έλληνας να μείνει πάλι θα πολεμάμε. Και μην ελπίζεις τη γη τούτη θα τη κάνεις δική σου» - Κολοκοτρώνης.
Πάνω σε τούτη την αδούλωτη γη που λέγεται Ελλάδα ο ίδιος ο λαός μένει πάντα. έτσι πολέμησε η γενιά του Κολοκοτρώνη τους μπραΐμηδες και τους προσκυνημένους. Έτσι πολέμησαν οι ΕΛΑΣίτες του 40-44 τους Χιτλερικούς καταχτητές. Έτσι απάντησε η ηρωική γενιά του Λιτοχώρου στους μπραΐμηδες της αμερικανικής κατοχής.
Άνοιξη του 1946. Η ματωμένη βία της Αγγλικής κατοχής μεσουρανεί.
Στο Λιτόχωρο απαγορεύεται η κυκλοφορία μετά το σούρουπο. Σε κάθε γωνιά στήνουν καρτέρι οι χίτες. Κάθε λίγο γίνονταν μπλόκα, έρευνες και συλλήψεις. Το Γιάννη τον Κάλιο τον σακάτεψαν. Έμεινε 3 μήνες στο κρεβάτι και τώρα γυρνά με τα δεκανίκια. Τον Γιάννη Τσιτσιρίκο τον κρέμασαν από τα πόδια, τον βασάνισαν και τον πυροβολούσαν από κοντά και το μπαρούτι έκαιγε τις σάρκες του. Το Γιώργη Παπαθανάση τον σκότωσαν με τον βούρδουλα και τη φάλαγγα και έπειτα είπαν πως αυτοκτόνησε. Και ποιους να ιστορήσει κανείς: Το Βασίλη Σίφλα, το Νίκο Ματάπα, τον Φούντο, τον Τηλέγραφο Διονύση, το γυιο του σκοτωμένου Θανάση, το γυιο του Τζαβέλα. Πολλοί απ’ αυτούς πήραν τα βουνά για να σωθούνε. Οι 25 φύγαν από τότε. Πήγαν και βρήκαν τον Τζαβέλα τον ηρωικό παππού του ΕΛΑΣ, τον Ανδρεάδη, τον Φωτεινό και άλλους που δεν μπόρεσαν με τη Βάρκιζα ούτε στο σπίτι τους να πάνε.
Παραμονές εκλογών στις 31 του Μάρτη. Η τρομοκρατία δυναμώνει πιο πολύ. Οι χίτες κάνουν προγραφές. Την άλλη μέρα από τις εκλογές θα βάζαν μαχαίρι όπως λέγαν σε 18 δημοκρατικούς πολίτες. Σαν το μάθαν φύγαν κι απ’ αυτούς 7 στο βουνό. Πού θα κατέληγε αυτή η ιστορία; Έπρεπε να διαλέξουν ή τις αλυσίδες ή τ’ άρματα. Διάλεξαν και πάλι τ’ άρματα. Γιατί μια ήταν η επίκληση των μαρτύρων, μια η κραυγή των 15.000 φυλακισμένων τότε αγωνιστών του ΕΛΑΣ. Μια η προσταγή του λαού: “Χτυπάτε”.
Η απόφαση πάρθηκε. Το σχέδιο είχε καταστρωθεί. Μαζεύτηκαν και οι 33 έξω από το Λιτόχωρο εκεί στην Αγία Παρασκευή. Ήταν νύχτα της 30 του Μάρτη. Μια διμοιρία στρατού ήρθε να ενισχύσει τη φρουρά. Στο σπίτι του Παράσχου έμεινε το απόσπασμα από 20 χωροφύλακες. Στην αστυνομία μείναν άλλοι 20. Και η διμοιρία μοιράστηκε στα δυο αυτά σπίτια. Ο υπομοίραρχος Ντίκας μαζί με τους χίτες μπήκαν σ’ ένα σπίτι και συνεδρίαζαν για το πώς θα αναγκάσουν το λαό να ψηφίσει την άλλη μέρα.
Οι αποστολές από τον Πάνο δόθηκαν με ακρίβεια. Βγάλαν όλοι τα παπούτσια τους για να πετύχουν καλύτερα τον αιφνιδιασμό. Δυο πήγαν να κόψουν τις τηλεφωνικές γραμμές. Τρεις αυτοματιστές θα χτυπούσαν τη σύσκεψη των χιτών. 7 μείναν εφεδρεία στη διοίκηση και οι υπόλοιποι χωρισμένοι σε δυο ομάδες θα κύκλωναν το σταθμό χωροφυλακής και το σπίτι Παράσχου. Το σύνθημα της γενικής επίθεσης θα το ‘διναν οι αυτοματιστές. Πέρασαν κοντά απ’ τις ενέδρες αθόρυβα, κύκλωσαν τους στόχους και περίμεναν το σύνθημα.
Τα μεσάνυχτα ακούστηκαν οι πρώτες μπαταριές. Χτυπήθηκαν με την περίπολο που πήγε και τρύπωσε σ’ ένα σπίτι. Ο σταθμός χωροφυλακής, αφού σκοτώθηκε ο σκοπός με την πρώτη χειροβομβίδα, καταλαμβάνεται εξ εφόδου. 4 χωροφύλακες αιχμαλωτίζονται. Αρκετοί σκοτώνονται και τραυματίζονται οι άλλοι φεύγουν από την πίσω πόρτα, τα όπλα των πρωτοπόρων της λευτεριάς παθαίνουν αφλογιστία. Σκουριασμένες και παλιές είναι οι σφαίρες τους. Στο σπίτι του Παράσχου η μάχη λυσσομανά. Απότομα σταματούν τα πυρά και ο Ανδρεάδης φωνάζει: “Διακόπτουμε για 5 λεπτά τα πυρά για να σας πούμε να παραδοθείτε. Είστε και σεις παιδιά του λαού, αλλιώς θα βάλουμε φωτιά στο σπίτι και τη φωτιά δεν μπορούμε να τη σταματήσουμε. Οι χωροφύλακες απαντούσαν από μέσα με πυρά, βρισιές και κοροϊδίες. Μα ο Ανδρεάδης κάθε τόσο επέμενε να τους ειδοποιεί. Κι αυτοί απαντούσαν πάντα όπως πρώτα. Ρίξαν στο τέλος 3 φιάλες πετρέλαιο μα το σπίτι δεν παίρνει φωτιά. Τότε ο Ανδρεάδης κάτω από βροχή πυρών μαζεύει ξερά κλαδιά και χόρτα από τους φράχτες στην πόρτα και δίνει φωτιά στο σπίτι ενώ σκάζαν οι χειροβομβίδες γύρω του. Η φωτιά σε λίγο έπιασε καλά. Η σκάλα του δεύτερου πατώματος άναψε κι αυτή. Και σαν άρχισαν η φωτιά να προχωρά στο επάνω πάτωμα και ο καπνός να τους πνίγει έβαλαν τις φωνές: “Είμαστε και μεις παιδιά του λαού, σώστε μας”. Ήταν όμως αργά πια. Όσοι πηδούσαν από τα παράθυρα μέσα στις φωτιές σκοτώνονταν και καίγονταν. Τα πυρά είχαν σχεδόν σταματήσει. Μόνο ένας εγκληματίας έβαζε ως τη στιγμή που οι φλόγες τον κύκλωσαν και κάηκε. Από το απόσπασμα αυτό μόνο ένας γλύτωσε για να πάει τα μαντάτα της καταστροφής στην Κατερίνη.
Εφτά αγγλικά όπλα, 2 τόμγκαν, 1 στέν. 1 τόμσον, πολλά πυρομαχικά και το αρχείο της αστυνομίας ήταν τα πρώτα λάφυρα. Έτσι άρχισε η νέα ένοπλη εξέγερση του ελληνικού λαού.
====
====
====
====
====
====
====
====
====
====
====
13-4-49
Τα ονόματα των μαχητών και στελεχών του Δημοκρατικού Στρατού που πήραν μέρος στην πρώτη μάχη του Λιτόχωρου (30 του Μάρτη 1946).
Αυτοί με διάταγμα της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης παίρνουν μετάλλια ανδρείας.
Προτάσσονται τα ονόματα των τιμημένων νεκρών:
Καπετάνιος Ευρυπίδης
Μυλωνάς Βαγγέλης
Παλάσκας Παναγιώτης
Πάλας Χρήστος
Τσιλίκας Δημήτριος
Κουφός Νικόλαος
Φούντος Νικόλαος
Φτίκας Θανάσης
Μπορνοβόλιας Δημήτριος
Πατσάς Γρηγόριος
Γκέκας Νικόλαος
Γασήνης Γεώργιος
Γρουνάς Γεώργιος
Καζαμίας Ευάγγελος
Γκούνος Σταύρος
Γκούνος Νίκος
Νούλας Νίκος
Γκίμκης Ηλίας
Γκέκας Δημήτριος
Αλεξίου Κώστας
Αντώνης Νίκος
Τα ονόματα που ακολουθούν είναι των μαχητών και αξιωματικών που υπηρετούν σήμερα στις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού.
Ρόσιος Αλέκος
Σαρρής Μιχάλης
Κουκοτάσος Γ.
Τσισσιρίκος Γιάννης
Καστάνης Γιάννης
Ελευθερίου Γεώργιος
Ντούμτσιος Ζήνων
Τσιουκανάρης Κώστας
Παπαγεωργίου Θανάσης
Παπαθανασίου Θανάσης
Σούλας Βασίλης
Βρεττάς Κώστας
Ζιάκας Γεώργιος
Παλάσκας Κώστας
Παπαγεωργίου Βασίλης
Πάτσας Νικόλαος
Σιαμήτρας Γιάννης
Σιαμήτρας Γεώργης
Παλιούρας Γρηγόρης
Γκαβοδήμος Βασίλης
Ανδρέας Κώστας
Νίκας Γιάννης
Τηλέγραφος Διονύσης
Ζαχουδάκης Κώστας
Παπανικολάου Βασίλης
Κυριάκος Δημήτριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου