Για την παρατεταμένη δομική κρίση του καπιταλισμού, λύση είναι η Επανάσταση

Η εξέλιξη της ελληνικής κρίσης παραδίδει σημαντικά μαθήματα στις προοδευτικές δυνάμεις σε δεκάδες χώρες, σε όλο τον κόσμο της εργασίας που αγωνίζεται ενάντια στον ιμπεριαλισμό, σε διαφορετικά πλαίσια.

Το κύριο: επιβεβαίωσε την αδυναμία του, στο εγχείρημα του που τιτλοφορείται «ανθρωποποιημένη μεταρρύθμιση του καπιταλισμού».

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις ελληνικές εκλογές έσπειρε αυταπάτες.
Οι ομιλίες του Τσίπρα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ήταν γεμάτες υποσχέσεις, παραπλάνησε τα σοσιαλιστικά κόμματα στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική και τα ίδια αποδέχτηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ ως «κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς», πείστηκαν ότι ήταν έτοιμος να εισαγάγει σημαντικές αλλαγές στην ελληνική κοινωνία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πήρε την υποστήριξη και από ορισμένα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα. Όμως, μετά την έναρξη των διαπραγματεύσεων με τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα (το νέο όνομα της τρόικας), ήταν σαφές ότι ο Τσίπρας έκανε δεκτές όλες τις απαιτήσεις των Βρυξελλών.

Στην Ελλάδα μέχρι και τον περασμένο Μάιο, η κυβέρνησή του, διακήρυσσε ότι θα σταματήσει την «πολιτική των μνημονίων και της λιτότητας», που ακολούθησε ο συνασπισμός της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ. Στη συνέχεια, ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς εισήγαγε καλλυντικές αλλαγές που παρήγαγε η βιομηχανία λέξεων του οπορτουνιστικού αυτού μορφώματος.

Οι συνεχείς παραχωρήσεις του, στις προτάσεις των εκπροσώπων της Τρόικας, στις Βρυξέλλες, δεν εμπόδισαν να αναβάλλεται διαδοχικά η συμφωνία που θα επιτρέψει στην κυβέρνηση της Αθήνας να πάρει 7.2 δισεκατομμύρια ευρώ (το τελευταίο πακέτο του δεύτερου προγράμματος «βοήθειας») για την πρόληψη επικείμενης κατάρρευσης του τραπεζικού χρηματιστηριακού κεφαλαίου, όπως διακηρύσσει, παρέχοντας τις υπηρεσίες διάσωσης του.

Ημέρες πριν από τη λήξη της προθεσμίας για την καταβολή των 1.5 δις € του ΔΝΤ, ο Τσίπρας προκάλεσε δημοψήφισμα. Οι άνθρωποι έπρεπε να αποκριθούν αν γίνονται δεκτές ή απορρίπτονται οι τελευταίες προτάσεις του Eurogroup. Σε μια δραματική ομιλία του ο Τσίπρας ζήτησε από τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν ΟΧΙ.

Οι ιθαγενείς απάντησαν θετικά στο αίτημά του, δίνοντας περισσότερο από 61% ποσοστό των ψήφων. Η κυβέρνηση ερμήνευσε αυτό το όχι σαν υποστήριξη στην πολιτική Τσίπρα.

Το δημοψήφισμα, απορρίφθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα, σαν ένας θεατρικός ελιγμός του πρωθυπουργού - πολιτικού υπηρέτη του μεγάλου κεφαλαίου, ένα ψεύτικο δίλημμα, που αφορούσε μόνο την πρόταση του Γιούνκερ και όχι της κυβέρνησης, ούτε φυσικά έθετε το ερώτημα παραμονής στην ΕΕ.

Επαναλαμβάνοντας τις διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες, ο Έλληνας Πρωθυπουργός πρόδωσε την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων, έκανε έκκληση για ένα νέο πακέτο διάσωσης ύψους 53 δισεκατομμυρίων ευρώ και παρουσιάζοντας στην Ευρωομάδα ακόμη χειρότερες προτάσεις από αυτές που είχε απορρίψει.

Αρχικά αμφισβήτησε τη λιτότητα, αλλά μέρες αργότερα πρότεινε σκληρή λιτότητα. Και αυτή πιο ενισχυμένη. Το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι έχουν τοποθετηθεί με μια καλυμμένη συναίνεση στην κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι τυραννική. Η συνολική συνθηκολόγηση τους επιβεβαίωσε τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ.

ΧΙΛΗ, ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ, ΕΛΛΆΔΑ

Η συνειδητοποίηση ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να βρει λύσεις για τη διαρθρωτική κρίση συνέβαλε στην αύξηση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.

Αυτή η επιλογή εμφανίζεται ξεκάθαρα στην στρατηγική των ΗΠΑ, που είναι έτοιμες να επιτεθούν στους λαούς οι οποίοι δεν έχουν ακόμη υποταχθεί.

Ο αποκλεισμός της Κούβας, οι πόλεμοι κατά των λαών του Ιράκ, του Αφγανιστάν και της Λιβύης, οι στρατιωτικές και πολιτικές στη Συρία με την υποστήριξη τρομοκρατικών οργανώσεων, η υποστήριξη των επιθέσεων του φασιστικού κράτους του Ισραήλ, και οι απειλές προς το Ιράν είναι μόνο ένα μέρος αυτής της πολιτικής.

Ποτέ η αλληλεγγύη των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την υπεράσπιση του Κεφαλαίου δεν ήταν τόσο φανερή!

Στην εξέλιξη της σημερινής ελληνικής κρίσης, το μάθημα της Χιλής είναι σίγουρα πολύτιμο. Η ιμπεριαλιστική απάντηση στη σοσιαλιστική επιλογή της κυβέρνησης της Λαϊκής Ενότητας του Αλιέντε που συγκροτήθηκε από το μαρξιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Κομμουνιστικό Κόμμα, ήταν ένα βάρβαρο στρατιωτικό πραξικόπημα.

Μετά από περισσότερα από 40 χρόνια, η ΕΣΣΔ έχει φύγει, η παγκόσμια ηγεμονία του καπιταλισμού, είναι πολύ διαφορετική.

Σήμερα είναι αρκετό για έναν πολιτικό στην εξουσία που θα αποφασίσει να απαντήσει δειλά στην δικτατορία του κεφαλαίου, για να τον κρίνουν σαν εχθρό του συστήματος. Δεν αναφέρομαι στον Τσίπρα, φυσικά. Ο ίδιος και το κόμμα του έκανε σαφέστατη και εκ των προτέρων επιλογή και τα δεδομένα δείχνουν ότι έδρασε και δρα ακριβώς ως εντολοδόχος του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου, χειραγωγώντας και εξαπατώντας τον ελληνικό λαό.

Στην Ονδούρα, ο Μανουέλ Σελάγια, συνταγματικός πρόεδρος, είχε ξηλωθεί από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα που οργανώθηκε από την πρεσβεία των ΗΠΑ. Στην Παραγουάη καθαιρέθηκε ένας πρόεδρος, ο οποίος υπερασπίστηκε δειλά δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, που δεν χαροποίησαν την Ουάσιγκτον. Στη Βενεζουέλα, ο Μπους και ο Ομπάμα είχαν συνενωθεί και χρηματοδοτούσαν, ανεπιτυχώς, διαδοχικές συνωμοσίες για την ανατροπή του Ούγκο Τσάβες, παρά του ότι οι δομές του καπιταλισμού παρέμεναν και παραμένουν σχεδόν ανέπαφες. Ο Τσάβες πέθανε. Όμως η δαιμονοποιητική εκστρατεία στα μέσα ενημέρωσης για τον «Σοσιαλισμό του ΧΧΙ αιώνα» συνεχίζεται και ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δήλωσε για την Μπολιβαριανή επανάσταση ότι εντοπίζει σ’ αυτήν μια ανυπόφορη «απειλή για την ασφάλεια των ΗΠΑ». Χωρίς επαναλαμβάνω σε καμία απ’ τις παραπάνω περιπτώσεις να υπάρχει ουσιαστική αλλαγή τάξης στην εξουσία, δικτατορία του προλεταριάτου κτλ.

Στη Βολιβία, η δειλών αποχρώσεων σοσιαλίζουσα κυβέρνηση του Έβο Μοράλες ταλαιπωρείται τόσο από την Ουάσιγκτον, καθώς ο πρέσβης των ΗΠΑ οργάνωσε μια αποτυχημένη συνωμοσία που οδήγησε στην αποβολή του από την Λα Παζ.

Η λύση είναι Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Στην παρούσα ιδεολογική σύγχυση, η οποία υποκινείται από τη χειραγώγηση του συστήματος των μέσων ενημέρωσης, η συνολική κατάσταση στην Ελλάδα επιβεβαίωσε, πάλι, την αδυναμία του μετασχηματισμού των καπιταλιστικών κοινωνιών στην ανώτερη σοσιαλιστική κοινωνία με θεσμικά μέσα. Οι κάθε λογής οπορτουνιστές - αντικομμουνιστές συνεχίζουν τη βρώμικη δουλειά από άλλα πόστα-αναχώματα, δείχνοντας επιμονή στην εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου, μετά από συνεχείς αποτυχίες: Απέτυχαν να διαλύσουν το ΚΚΕ, στην πιο δύσκολη στιγμή για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, απέτυχαν να μειώσουν το κύρος του ΚΚΕ στα μάτια του ελληνικού λαού. Τώρα, προβοκάρουν με θράσος - Λαϊκή Ενότητα! Ποιος να το ‘λεγε στον Βίκτορ Χάρα, στέλεχος της Κομμουνιστικής Νεολαίας Χιλής που δολοφονήθηκε αφού πρώτα βασανίστηκε από εθελόδουλους του αμερικανοκίνητου πραξικοπήματος, ότι 42 χρόνια μετά, το όνομα της Ουνιντάντε Ποπουλάρ θα το χρησιμοποιούσε ο Λαφαζάνης!

Αλλά μήπως οι αυταπάτες που σπέρνονται από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα και τον λαϊκιστή δημαγωγό Βαρουφάκη, εξαφανίστηκαν; Όχι! Στην Ευρώπη οι «προοδευτικές δυνάμεις» και ορισμένα κομμουνιστικά κόμματα, ιδιαίτερα εκείνα του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, σε όποια ακόμα υπάρχει στα προγράμματά τους ο σοσιαλισμός ως απώτερος στόχος (προς τον κομμουνισμό) δρουν στο σύστημα σαν να ήταν δυνατό να πάρουν την εξουσία μέσω μιας εκλογικής διαδρομής.

Τα προγράμματά τους στηρίζονται στη θεώρηση ότι στο σημερινό ευρωπαϊκό πλαίσιο η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας μέσω μιας επανάστασης σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα μοιάζει αδύνατη. Αυτό όμως δεν ισχύει. Σε ορισμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχουν αντικειμενικές προϋποθέσεις για την επαναστατική ρήξη, αλλά δεν υπάρχουν οι υποκειμενικές συνθήκες.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα προγράμματα δεν είναι ρεαλιστικά και είναι σχεδιασμένα για τη μετάβαση στο πλαίσιο μιας «δημοκρατικής και εθνικής επανάστασης».

Σήμερα, η Σοβιετική Ένωση εξαφανίστηκε, οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα κάνουν χρήση βίας, εφόσον είναι αναγκαίο, εναντίον οποιασδήποτε χώρας της οποίας η δημοκρατική κυβέρνηση, προοδευτική, κινηθεί άβολα για τις καπιταλιστικές πολιτικές τάξεις.

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν;

Οι επαναστάσεις δεν έχουν ακριβή ημερομηνία. Πέτυχαν σχεδόν πάντα σε απρόσμενες καταστάσεις, κατά της «προφανούς λογικής» της ιστορίας. Συνέβη ότι με τη γαλλική το 1789, με τη ρωσική το 1917, με την Κίνα, με το Βιετνάμ και την Κούβα.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας γνωρίζει τις αντιξοότητες και τις συνθήκες στις οποίες δρα. Είναι το μόνο κόμμα που έχει ειλικρινείς και επιστημονικές επεξεργασίες για τον καπιταλισμό και την τωρινή του κρίση και επιπλέον είναι ανυπόταχτο στον ιμπεριαλισμό. Μας προσφέρει το παράδειγμα μιας επαναστατικής οργάνωσης και θα αγωνιστεί με αποφασιστικότητα και θάρρος για την καταστροφή του καπιταλιστικού συστήματος στη χώρα μας και την οικοδόμηση της ανώτερης κοινωνίας, του επιστημονικού σοσιαλισμού.

Η συνέπεια και η επιμονή του στη μάχη εμπνέει σεβασμό και θαυμασμό σε κομμουνιστές από άλλες χώρες.

Οι επαναστάσεις - επαναλαμβάνω δεν έχουν καμία ημερομηνία στο ημερολόγιο. Είναι πεποίθησή μου ότι ο καπιταλισμός δεν έχει λύσεις για τη διαρθρωτική του κρίση. Μπήκε ήδη σε μια τραμπάλα που μπορεί να διαρκέσει για πολλά χρόνια μέχρι να πέσει.

Το ηγεμονικό γρανάζι - οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής - έχει με τους συμμάχους του μια τεράστια ικανότητα να προκαλεί πραξικοπήματα και ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Πρόκειται για εκδηλώσεις απόγνωσης από ένα ετοιμοθάνατο τέρας, βάρβαρους πολέμους που προκαλούν αύξηση της αντίστασης των λαών, των θυμάτων της κρατικής τρομοκρατίας.

Η σύγκλιση αυτών των αγώνων και η άνοδος της μαζικής πάλης στην Ασία, την Αφρική, την Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική μπορεί να ενισχυθεί με την ταξική αλληλεγγύη, με επίγνωση των εσωτερικών αντιφάσεων του καπιταλισμού, των αδιεξόδων του. Με τον προλεταριακό διεθνισμό, μπορεί να επισπευθεί η τελική ήττα του.

Σε αυτή τη μάχη βλέπω αναντικατάστατη τη συμμετοχή των επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων.

Η εναλλακτική λύση είναι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού μετά από μια περίοδο επώδυνης μετάβασης, παρατεταμένης και διαφορετικής σε κάθε χώρα.

Μία βεβαιότητα: η θεσμική πορεία προς το σοσιαλισμό είναι αδύνατη, επιβεβαιώνεται από τα παραδείγματα της ιστορίας.

Προς τους αγαπητούς αναγνώστες του blog:

Λόγω εξεταστικής, το blog ανανεώνεται με ξαφνικά επαναστατικά ποστ σαν το σημερινό.