Με αφορμή την άδικη μεθόδευση της στέρησης των πολιτικών μου δικαιωμάτων και άλλων 100.000 νέων από τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), που, αφού μας χόρτασαν με 60% ανεργία και πλεόνασμα, προσέφυγαν σε αυτή την αντιδημοκρατική ασχήμια, ανεβάζω την παρακάτω έκθεση.
Σαν νέος και σαν κομμουνιστής, αντιλαμβάνομαι ότι η μεθόδευση αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από αντιδημοκρατική συμπεριφορά που οφείλεται στο ότι τα επιτελεία της συγκυβέρνησης έδειχναν πως οι νέοι θα τους μαυρίσουν στις κάλπες. Έτσι, χρησιμοποιώντας νομικίστικα τερτίπια, νοθεύουν εκ των προτέρων το αποτέλεσμα και μας γυρίζουν στην εποχή της ΕΡΕ που ψήφιζαν και τα δέντρα.
Όσο για το ΣΥΡΙΖΑ, που τροχάει τα μαχαιροπίρουνα της εξουσίας και οραματίζεται τα βρυξελλιώτικα σαλόνια έχω να πω πως ξέχασε την απλή και ανόθευτη αναλογική και βολεύεται στο +50.
Οι σύγχρονες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις καταφαίνεται ότι δε συνιστούν περίοδο κρίσης του πολιτικού συστήματος. Αντιθέτως, το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα έχει διαμορφωθεί ακριβώς για να λειτουργεί όπως τώρα. Οι έννοιες δημοκρατία και καπιταλισμός είναι ασυμβίβαστες και ανώτερη έκφραση αυτής της αντίφασης είναι το ίδιο το «δημοκρατικό» μας πολίτευμα. Η συνεχής άμεση και έμμεση παρεμβολή στην πολιτική ζωή της Ελλάδας συνιστά πάγια τακτική του οικονομικού κατεστημένου. Ο πραγματικά δημοκρατικός πολίτης οφείλει να αντιδράσει απέναντι σ' αυτή την κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων του. Επομένως, αξίζει να στοιχειοθετηθούν οι καθημερινά παρατηρήσιμες αντιδημοκρατικές συμπεριφορές και οι αξίες οι οποίες διακρίνουν τον πραγματικά δημοκρατικό πολίτη.
Πρωταρχικά, η πιο ακραία μορφή αντιδημοκρατικής συμπεριφοράς η οποία δυστυχώς παρατηρείται στις μέρες μας είναι η έξαρση φασιστικών και ρατσιστικών φαινομένων. Στην έννοια της δημοκρατίας εμπεριέχονται η ισότητα και η αλληλεγγύη στο συνάνθρωπο, ανεξαρτήτως των θρησκευτικών πεποιθήσεων, της εθνικής καταγωγής, του φύλου και του χρώματος του. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις επιθέσεων σε οικονομικούς μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα μας οι οποίες πραγματοποιούνται χωρίς αμφιβολία από ανθρώπους που υπερασπίζονται την εθνική μας υπερηφάνεια και ταυτότητα, δέρνοντας οικονομικά αδύναμους ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι, καλούνται πολλές φορές, στο πλαίσιο της αγαστής συνεργασίας τους με την προσωρινά κυρίαρχη οικονομικά τάξη, να καταστείλουν διαμαρτυρίες όχι γενικά κι αόριστα των πολιτών, αλλά της εργατικής τάξης, η οποία αντιδρά απέναντι στον εργασιακό Μεσαίωνα που της επιβάλλεται.
Επομένως η βαθιά συντηρητική και αντιδημοκρατική δράση του νεοφασισμού σήμερα είναι διπλή: καταπίεση των προσφύγων και μεταναστών που ζουν στη χώρα μας και καταστολή των κινητοποιήσεων της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, δηλαδή της μικρομεσαίας αγροτιάς και των αυτοαπασχολουμένων της πόλης και του χωριού.
Αναμφίβολα, αντιδημοκρατική είναι και η συμπεριφορά των σύγχρονων ΜΜΕ, τα οποία κατά τα άλλα πράττουν το καθήκον τους ως φερέφωνο της αστικής τάξης. Τα ΜΜΕ - πιο σωστά μέσα μαζικής «εξημέρωσης», όντας ιδιοκτησία των βιομηχάνων, των τραπεζιτών και των εφοπλιστών, εκφράζουν πρώτα και κύρια την άποψη των ιδιοκτητών τους. Ένα μεγάλο μέρος των δημοσιογράφων αποτελεί υποχείριο του οικονομικού κατεστημένου. Σαφώς δρουν αντιδεοντολογικά, εφόσον φιμώνουν το λαό με τη μη προβολή των απεργιών και διαμαρτυριών που γίνονται καθημερινά. Από την άλλη, οι πολιτικοί αποδεικνύουν την πιστή υπακοή τους στο σύστημα, ψηφίζοντας αντιλαϊκά νομοσχέδια, αδιαφορώντας πλήρως για τα προβλήματα του λαού, με το αστικό κοινοβούλιο να είναι ουσιαστικά ο ναός της ασυδοσίας των κεφαλαιοκρατών. Πολύ συχνά είναι τα φαινόμενα χρηματισμών των πολιτικών, οι οποίοι υποτίθεται ότι αποτελούν τους αυθεντικούς εκφραστές της λαϊκής βούλησης. Άρα, η αντιδεοντολογική προσέγγιση των καθημερινών προβλημάτων από πλευράς ΜΜΕ και η αναντιστοιχία της λαϊκής βούλησης με τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς συνιστούν αδιαμφισβήτητα αντιδημοκρατικά φαινόμενα.
Ο καθημερινός εξευτελισμός και η καταστρατήγηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου, όπως είναι η ελευθερία της έκφρασης, η ελευθερία του τύπου, καθώς και η ασυδοσία της αστικής τάξης είναι ολοφάνερο ότι οργίζουν τη νεολαία. Αυτή η οργή όμως πρέπει να μεταφραστεί σε λαϊκή απαίτηση, σε συνειδητοποίηση των αρετών που διακρίνουν ένα δημοκρατικό νέο.
Καθοριστικότερος παράγοντας εμπέδωσης και συνειδητοποίησης της αξίας της δημοκρατίας από τον πολίτη είναι η ικανότητά του να κρίνει τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις και να αντιδρά αναλόγως με την περίπτωση. Ένα διόλου ακραίο παράδειγμα για τους σημερινούς χαλεπούς καιρούς είναι η απρόσμενη εγκατάσταση μιας στρατιωτικής δικτατορίας. Σε τέτοια περίπτωση, ο πολίτης οφείλει να αφυπνίσει τα δημοκρατικά αντανακλαστικά του, να εξεγερθεί οργανωμένα και να ανατρέψει αυτό το ολοκληρωτικό καθεστώς. Άμεσο καθημερινό παράδειγμα είναι η ψήφιση πληθώρας φορολογικών μηχανισμών από πλευράς κυβέρνησης. Ο λαός, ο οποίος στη συντριπτική πλειοψηφία του δεν επιθυμεί να φορολογηθεί επιπλέον, οπότε υπόκειται μία αντιδημοκρατική συμπεριφορά, καλείται εκ των πραγμάτων να ξεσηκωθεί, αν και εφόσον διαφωνεί με τα συγκεκριμένα νομοσχέδια. Συνεπώς, τα δημοκρατικά αντανακλαστικά και ο καταλυτικός παράγοντας της κριτικής αντίληψης του πολίτη τον βοηθούν να αντιμετωπίσει τη συχνή αναντιστοιχία της βούλησής του με αυτά που ψηφίζονται στη Βουλή των Ελλήνων.
Επιπροσθέτως, ένας άνθρωπος που εγκολπώνεται στα δημοκρατικά ιδεώδη, διακρίνεται για την ταξική συνειδητοποίησή του, δηλαδή για την ικανότητά του να αναγνωρίσει ότι η κοινωνία χωρίζεται σε δύο διακριτές οικονομικά τάξεις, την αστική τάξη και την εργατική τάξη. Ο εργαζόμενος λαός, στις σημερινές συνθήκες όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων, οφείλει να οργανωθεί στους τόπους δουλειάς, ώστε να αντιμετωπίσει την καταπάτηση των δικαιωμάτων του. Κακός σύμβουλος είναι το αίσθημα ηττοπάθειας και μοιρολατρίας το οποίο τεχνιέντως έχει εμποτιστεί στη συνείδηση των νέων από την ανώτερη οικονομικά τάξη και τους μηχανισμούς της, δηλαδή τα μέσα παραπληροφόρησης και προπαγάνδας. Ο νέος πρέπει να αποβάλλει τέτοιου είδους αντιλήψεις και αντίθετα να δράσει εποικοδομητικά στη συγκρότηση του μαζικού λαϊκού κινήματος το οποίο θα συντρίψει τους δυνάστες του πλούτου που παράγουν οι γονείς του. Επομένως, η τόνωση του αγωνιστικού φρονήματος σε συνδυασμό με την ταξική αλληλεγγύη που επιδεικνύουν οι εργαζόμενοι οι οποίοι οργανώνονται σε συνδικάτα αποτελούν αναμφίβολα αρετές ενός πραγματικά δημοκρατικού πολίτη.
Συμπερασματικά, οι φασίστες, όντας οι μπράβοι της κεφαλαιοκρατίας μαγαρίζουν τον καθημερινό βίο του λαού με τα κατορθώματά τους. Το πολιτικό προσωπικό, το οποίο σφετερίζεται την ψήφο της πλειοψηφίας του λαού νομοθετεί για τα συμφέροντα μιας χούφτας μονοπωλίων. Ο ταξικά συνειδητοποιημένος λαός θα χειραφετηθεί σύντομα και θα ανατρέψει την εις βάρος του κατάσταση, θεμελιώνοντας ένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το οποίο δίνει έμφαση στο κράτος δικαίου. Είναι πασιφανές πια αυτό που ορθώς επεσήμανε ο Λένιν στο βιβλίο του «Κράτος κι Επανάσταση»:
«Για τον Μαρξ όμως η επαναστατική διαλεχτική δεν ήταν ποτέ η κούφια εκείνη φράση της μόδας, το κρόταλο που την κατάντησαν ο Πλεχάνοφ, ο Κάουτσκι και άλλοι. Ο Μαρξ ήξερε να ξεκόβει αμείλιχτα από τον αναρχισμό, που δεν κατάφερνε να χρησιμοποιήσει ούτε και το «σταύλο» του αστικού κοινοβουλευτισμού, ιδίως όταν ήταν φανερό πως δεν υπάρχει επαναστατική κατάσταση, - μα ταυτόχρονα ήξερε να κάνει και πραγματικά επαναστατική - προλεταριακή κριτική του κοινοβουλευτισμού.»
Γιώργος Γκέκας μαθητής γ' Λυκείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου