«Καταπιεστικό και γκρι; Όχι, μεγαλώνοντας κατά τη διάρκεια του κομμουνισμού ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου.»

Κοιτάζοντας πίσω: Zsuzsanna Clark

Αυτόν τον τίτλο, έβαλε η Daily Mail, στην συνέντευξη της Σουζάνας, που γεννήθηκε στην Ουγγαρία και είναι παντρεμένη με τον προοδευτικό δημοσιογράφο Νέιλ Κλαρκ. Η Σουζάνα γράφει σε ένα βιβλίο της, τις εμπειρίες της στην Ουγγαρία, σε αντίθεση με την προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης που μας βομβαρδίζουν συνεχώς για να δαιμονοποιήσουν τη ζωή στις σοσιαλιστικές χώρες. Για το αντίθετο, η συγγραφέας αναφέρει ότι οι δυτικές χώρες θα πρέπει να διδαχθούν από την εμπειρία της Ουγγαρίας και άλλων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, καθώς και την εφαρμογή της αλληλεγγύης και κοινωνικού πλούτου που αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν.

Για την Κλαρκ, η ζωή της στην κομμουνιστική Ουγγαρία ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής της. «Όταν οι άνθρωποι με ρωτούν πώς ήταν να μεγαλώνω στην κομμουνιστική περίοδο στην Ουγγαρία το 70 ή 80 περιμένουν να τους πω για την «Σεκιουριτάτε» (πολιτική αστυνομία), ή για ατέλειωτες ουρές για να αγοράσουν ψωμί, και άλλες δυσάρεστες εκδηλώσεις της ζωής σε ένα μονοκομματικό κράτος. Αισθάνονται απογοητευμένοι όταν εξηγώ, ότι, η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική στην Ουγγαρία. Αυτό που μετράει, είναι ότι στην πραγματικότητα ήταν ένα ευτυχισμένο μέρος όπου έχω ζήσει», «τολμά» να πει η Κλαρκ, μια «αμαρτία» που λίγοι είναι σε θέση να τολμήσουν να δεσμευτούν δημοσίως, αλλά και στην καθημερινή ζωή της είναι ένα κοινό σχόλιο.

Σπάζοντας το ταμπού της σιωπής, το φόβο, δίνει μεγαλύτερη αξία στη Κλαρκ, σε μια κοινωνία στην οποία ο κομμουνισμός έχει δαιμονοποιηθεί, ενώ λίγοι είναι σε θέση να αναγνωρίσουν το πώς έχει ζήσει κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής περιόδου, εκτός εάν πρόκειται για κάτι προσωπικό. Τώρα που η οικονομική κρίση εκθέτει το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλισμού, μπορεί να χρησιμεύσει ως μια αναφορά και παράδειγμα για το ότι μετρά το πως πραγματικά ζούσαν στις σοσιαλιστικές χώρες.

Αστέρι μαθήτρια: H Zsuzsanna ηλικίας επτά στο δημοτικό σχολείο στην Ουγγαρία

Η Κλαρκ εξηγεί ότι «ο κομμουνισμός εγγυάται δουλειά για όλους, δωρεάν και καλή εκπαίδευση, ποιότητα στις παροχές υγείας, επίσης, η βία ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Και λέει κάτι σημαντικό, το τόσο σπάνιο είναι σήμερα στις χώρες της δύσης: «Αλλά ίσως το καλύτερο από όλα ήταν η αίσθηση που υπήρχε τότε, η συντροφικότητα, ένα πνεύμα που εξαφανίστηκε στην υιοθετημένη πατρίδα μου, την Αγγλία αλλά και στην Ουγγαρία σήμερα».

Η Σουζάνα Κλαρκ, που γεννήθηκε το 1968 από μια οικογένεια της εργατικής τάξης, λέει στη συνέντευξή της και στο επερχόμενο βιβλίο της ότι το εκπαιδευτικό σύστημα της Ουγγαρίας ήταν, τότε, παρόμοιο με αυτό που υπήρχε στη Βρετανία ότι τα ακαδημαϊκά πρότυπα ήταν πολύ υψηλά και υπήρχε αυστηρή πειθαρχία. «Θυμάμαι με ευχαρίστηση το χρόνο που ως φοιτήτρια συμμετείχα στις πρωτοπόρες, κομμουνιστικές οργανώσεις της νεολαίας που δίδασκαν στα παιδιά να συμμετάσχουν από τις μικρές ηλικίες και να οργανώνονται συλλογικά.»

«Πολλοί Δυτικοί πίστευαν ότι αυτό ήταν μια ακατέργαστη προσπάθεια για κατήχηση των νέων στην κομμουνιστική ιδεολογία, αλλά ήταν κάτι πρωτοποριακό που βοηθά στην γνώση σημαντικών πραγμάτων στη ζωή, για να χτίσει η νεολαία την συντροφικότητα ή τη σημασία της συνεργασίας προς όφελος της κοινότητας» λέει η Κλαρκ, «κάτι που είναι απόν στον καπιταλισμό, που το κύριο για τα παιδιά της μάθησης είναι να θεωρούν τους εαυτούς τους σπουδαίους και να περιφρονούν την κοινότητα.»

Μιλώντας για τον πολιτισμό, η Σουζάνα Κλαρκ εξηγεί ότι αυτός «θεωρήθηκε πολύ σημαντικός από την κυβέρνηση» και ότι «οι κομμουνιστές δεν θέλουν τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή να περιορίζονται σε μια προνομιακή ανώτερη μεσαία τάξη ή τα καλύτερα, όπως η καλύτερη μουσική και η λογοτεχνία ήταν διαθέσιμα για όλους όσους ήθελαν να τα απολαμβάνουν», με προσιτές τιμές, με πολύ φθηνά εισιτήρια για πολιτιστικές εκδηλώσεις, και ο καθένας μπορούσε να αντέξει οικονομικά να πάει στην όπερα ή το θέατρο.

Για την Κλαρκ είναι σαφές ότι υπήρχαν και αρνητικά πράγματα στον κομμουνισμό, όπως οι περιορισμοί για τα ταξίδια προς δυτικά, η υποχρεωτική εκμάθηση της ρωσικής, το υπερβολικό επίπεδο γραφειοκρατίας, και ο περιορισμός στο δικαίωμα να επικρίνουν την κυβέρνηση, αλλά βάζοντας τα πάντα σε ισορροπία «τα θετικά υπερτερούν κατά πολύ των αρνητικών».

Χρυσά χρόνια: H Zsuzsanna, δεξιά, ηλικίας 14 με μια φίλη

Το άρθρο είναι πιο εκτεταμένο, και πολύ ενδιαφέρον να το διαβάσετε, και να είστε βέβαιοι ότι θα σας κάνει να τραβάτε τα μαλλιά σας και να σχίζετε τα ρούχα σας απολογούμενοι για τον αντικομουνισμό, που μπορεί να σας επηρέασε, καθώς και εκείνοι που φοβούνται ότι και πάλι ο κομμουνισμός θα θέσει σε κίνδυνο τα αποκλειστικά τους προνόμια.

Κατά τη διάρκεια των 20 χρόνων αναθεματισμού του κομμουνισμού, από τους υποστηρικτές του τέλους της ιστορίας και από αυτούς που λένε ότι ο μόνος δρόμος είναι ο καπιταλισμός, με τον  προπαγανδιστικό βομβαρδισμό της καθημερινής ζωής μας κατά της σοβιετικής σοσιαλιστικής οικονομίας που «υπήρξε βάναυση», ακολουθούν τις διδασκαλίες του μεγάλου θεωρητικού της χειραγώγησης των συνειδησεων Goebbels.

Τα συνεχή ψέματα για το βιοτικό επίπεδο των σοβιετικών πολιτών και των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών τους, έχουν κάνει τις δικές τους αναμνήσεις για πολλούς ταμπού. Για παράδειγμα, στη Ρουμανία, ένα άρθρο ή ένα βιβλίο όπως αυτό θα ήταν σχεδόν αδύνατο, να κυκλοφορήσει και οι αναφορές στην πραγματικότητα με αυτό το άρθρο της Daily Mirror να  εμφανιστούν σε αντιστοιχία μόνο σε μερικές μικρές εφημερίδες.

Για τη ζωή στη σοσιαλιστικές ή σοβιετικές χώρες γράφονται μόνο, τραγικές και θλιβερές ιστορίες σαν να υπήρξαν μόνο αρνητικές πτυχές. Τα πλεονεκτήματα βολικά αποθηκεύονται σε κουτιά θωρακισμένα με σιωπή. Είναι αλήθεια ότι κανένα σύστημα δεν είναι τέλειο, αλλά δεν είναι και ο καπιταλισμός, η ουσία του οποίου είναι η πρόοδος ορισμένων - λίγων και η πείνα και η γενοκτονία της πλειοψηφίας, η ανάπτυξη των λίγων με προνόμια και η φτώχεια σχεδόν όλων των άλλων.

Φέτος οι υπερασπιστές της διατήρησης των προνομίων γιορτάζουν 20 χρόνια «θριάμβου» του καπιταλισμού και παρουσιάζουν ίδιο το φασισμό με τον σοσιαλισμό (μεταξύ άλλων για να καθαρίσουν τις τεράστιες ομοιότητες και τις οικονομικές και κοινωνικές ομοιότητες ανάμεσα στον καπιταλισμό και το φασισμό). Οι μαρτυρίες πώς πραγματικά έζησαν εκείνη την εποχή, άνθρωποι ξεπερνώντας το φόβο και την κοινωνική πίεση που ποινικοποιεί κάθε τι που δίνει την αίσθηση της κοινότητας, της αλληλεγγύης και του κομμουνισμού, δεν είναι ευπρόσδεκτες.

Κέφι: Σε μια έξοδο με τα ξαδέρφια της στη διάρκεια της παιδικής τους ηλικίας στην Ουγγαρία

Παρά τις προσπάθειες των αντι-φρονούντων (πολλοί από αυτούς στις χώρες τις πρώην «κομμουνιστικές» που ήταν και τόσο κοντά στην εξουσία, δεδομένου ότι δεν ήταν ούτε κομμουνιστικές ούτε καπιταλιστικές, αλλά οπορτουνιστικές), να παρουσιάσουν μια «αλήθεια» επιφανειακή, είναι γνωστό το γεγονός (παρά τις προσπάθειες να το κρύψουν) ότι ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε την Ευρώπη από το φασισμό. 

Ο σοσιαλισμός οικοδόμησε μια πιο δίκαιη κοινωνία. Η εναλλακτική λύση από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της στη Δυτική Ευρώπη πρόσφερε την κοινωνία της πρόνοιας για να σταματήσει η ελκυστικότητα της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Στην πραγματικότητα η πτώση του σοσιαλισμού πριν από 20 χρόνια αποκάλυψε το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλισμού με την απώλεια κεκτημένων εργατικών δικαιωμάτων που αποκτήθηκαν μέχρι και σήμερα στον καπιταλιστικό κόσμο. Οι επιχειρηματίες και οι προνομιούχοι, δεν είχαν πλέον το αντίπαλο δέος και επέτειναν την εκμετάλλευση.

Όπως λέει η Σουζάνα Κλαρκ, ο κομμουνισμός, φυσικά, είχε ελαττώματα, αλλά αυτός ήταν μια πολύ πιο δίκαιη και ενωμένη κοινωνία. Και αυτό, τώρα που οι καπιταλιστές έχουν δείξει τον αληθινό στόχο τους, να πλουτίσουν με όλα τα μέσα, για τη μεγιστοποίηση του κέρδους όσο το δυνατόν περισσότερο χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους εργαζομένους, τους καταναλωτές, τους πολίτες, πόσο μάλλον τα ανθρώπινα όντα όλα πάνω από τον πλανήτη ή τους φυσικούς πόρους. Αυτό γίνεται όλο και πιο σαφές.

Ίσως ο εορτασμός της 20ης επετείου από την πτώση του «Σιδηρού Παραπετάσματος» δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα το σημείο καμπής για να αρχίσουν να γιορτάζουν την τελική κατάρρευση του καπιταλισμού.