Ήρθε πραγματικά η ειρήνη στην Κολομβία;

Αυτά θα ήταν τα λόγια του πρώην επικεφαλής του FARC-EP, διοικητή Alfonso Cano, ο οποίος δολοφονήθηκε από τον κολομβιανό στρατό πριν από πέντε χρόνια. Ο Cano είχε κάνει σαφές τι θα σήμαινε ειρηνευτική συμφωνία με την κυβέρνηση - μαφία του José Manuel Santos. «Η αποστράτευση είναι συνώνυμη με την αδράνεια, είναι δειλή παράδοση. Είναι παράδοση και προδοσία του λαού και της επαναστατικής ιδεολογίας που αναπτύσσεται και αγωνίζεται για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, είναι μια ταπείνωση που συνεπάγεται ένα μήνυμα απελπισίας στους ανθρώπους που εμπιστεύονται τη δέσμευσή μας και την Μπολιβαριανή πρόταση» και είχε σημειώσει ότι «η απελπισμένη επιθυμία του Προέδρου Juan Manuel Santos να καταστείλει την αντάρτικη ομάδα μας, οφείλεται στην επιδίωξή του να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και να βυθίσει τους φτωχούς στη δυστυχία.» Δήλωσε πως: «η ηρωική αντίσταση της Κολομβιανής εξέγερσης, τα υψηλά ιδανικά που κινητοποίησαν τους ανθρώπους σε ένδειξη διαμαρτυρίας, δεν μπορεί να σταματήσει με την ψευδή κλήση για διαπραγμάτευση και συναίνεση. Οποιαδήποτε προσπάθεια διάλυσης του λαϊκού αγώνα, χωρίς συντονισμένες λύσεις για την εξάλειψη των αιτιών του θα είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.»

O Alfonso Cano

Πέντε χρόνια αργότερα, ο διάδοχος του Cano, ο «Τιμοσένκο» (πραγματικό όνομα Timoleon Jimenez), δήλωσε μετά την ανακοίνωση της ειρηνευτικής συμφωνίας που επιτεύχθηκε από τους αντάρτες με την ίδια κυβέρνηση του Santos - που κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και εξαθλιώνει τους φτωχούς - ότι «τώρα η Κολομβία χρειάζεται να παράξει μια πραγματικά τελική συμφιλίωση» και ισχυρίστηκε ότι «η βία πρέπει να σταματήσει». Το νούμερο ένα του FARC-EP ανακοίνωσε ότι το αντάρτικο τέλειωσε την περασμένη 27η Μαΐου, μετά από 52 χρόνια ανατρεπτικής αντίστασης και «σήμερα βλέπουμε το όνειρο της ειρήνης πολύ πιο κοντά από ποτέ.»

Όμως τι έχει αλλάξει στην Κολομβία;

Εξουδετερώθηκαν ή έχουν εξαλειφθεί τα αίτια του αγώνα; Ο Cano είπε ότι «δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη χωρίς το τέλος της καταπίεσης και της πείνας». Μήπως σταμάτησε η καταπίεση ή εξαλείφθηκε η πείνα στην Κολομβία; Ακριβώς αυτό το μήνα, τρεις θάνατοι οφείλονται σε αστυνομική καταστολή στην τελευταία απεργία εργατών γης, ή τον περασμένο Απρίλιο ένοπλοι παρακρατικοί χρησιμοποιήθηκαν για την καταστολή της απεργίας των φατριών Usuga στο Μεντεγίν, χωρίς την κυβέρνηση ή τις δυνάμεις ασφαλείας του Σάντος της Κολομβίας να κάνουν τίποτα για αυτό. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε την ατιμωρησία για τη γενοκτονία εναντίον της Πατριωτικής Ένωσης, το κόμμα που σχηματίστηκε από τους αντάρτες και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κολομβίας μετά την αποκαλούμενη ειρηνευτική συμφωνία του 1985, τα μέλη της οποίας σφαγιάστηκαν από την κυβέρνηση και τους παραστρατιωτικούς. Τρεις δεκαετίες αργότερα, φαίνεται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, και αυτή τη φορά, όπως ο Μαρξ θα έλεγε, όχι μόνο ως μια τραγωδία, αλλά και ως φάρσα. Γιατί αυτό που προσπαθούνε τόσο ρεφορμιστές όσο και οπορτουνιστές είναι να εμπιστευθούν τις καλές προθέσεις της αστικής τάξης. Μήπως η ιστορία δεν έχει δείξει ότι αυτοί είναι που πρόκειται να επωφεληθούν από τυχόν αδυναμία της εργατικής τάξης να οξύνει τον ταξικό πόλεμο;

Ήδη γνωρίζουμε ποια είναι η λέξη «ειρήνη» για την αστική τάξη: καταπίεση, εκμετάλλευση, πλούτος και ευημερία μόνο για λίγους!

Φαίνεται ότι η ειρηνευτική συμφωνία που επιτεύχθηκε από το FARC-EP του Τιμοσένκο με την κυβέρνηση Santos είναι μια προδοσία κατά της ιστορίας και του αγώνα της οργάνωσης και κατά του κολομβιανού λαού, ο οποίος εξακολουθεί, ακόμα και μετά το ξεπούλημα του αγώνα να είναι εξίσου καταπιεσμένος και πεινασμένος και εκμεταλλευόμενος, όπως πάντα. Η διαδικασία «ειρήνευσης» χρηματοδοτείται από τη Βενεζουέλα και την Κούβα, χώρες της νέας σοσιαλδημοκρατίας - ρεφορμισμού, που αυτοαποκαλείται «σοσιαλισμός του ΧΧΙ αιώνα», και άλλες που κυριαρχούνται απ’ ευθείας από την καπιταλιστική τάξη και το νεοφιλελευθερισμό, όπως η Νορβηγία. Υπογράφτηκε μια αντιφατική συμφωνία που αποκαλύπτει τον αντι - μαρξιστικό χαρακτήρα των σημερινών ηγετών του αντάρτικου και καταδικάζει τον ηρωικό αγώνα 52 χρόνων: Η ειρηνευτική συμφωνία πληροί τις προϋποθέσεις του Cano, για να μπορέσουμε επιτέλους να μιλάμε για ειρήνη; Ή μήπως είναι μόνο ένας άσος απ’ το μανίκι της αστικής τάξης, που επιχειρεί να ενσωματώσει το αντάρτικο και να αρχίσει πλέον να παίζει με τους κανόνες που επιβάλλονται από αυτήν, εκείνους της «αστικής δημοκρατίας»; Είναι αλήθεια ότι ένας αγώνας πενήντα χρόνων δεν μπορεί να ξεχαστεί ούτε να πουληθεί εν μια νυκτί. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι αντάρτες ζουν στο δάσος, στη μέση της ζούγκλας, ενώ παρενοχλούνται από τη στρατιωτική ή παραστρατιωτική κυβέρνηση και τα ναρκοπέδια. Ίσως θα ήταν πιο ειλικρινής η ηγεσία, ή τουλάχιστον η απογοήτευση θα ήταν μικρότερη αν αντί της ήττας με την «συμφωνία ειρήνης», είχε αναγνωριστεί η κούραση, η πλήξη ή οι δυσκολίες στον αγώνα, χωρίς αυτός να σταματήσει και να εκφυλιστεί στην σοσιαλδημοκρατία με νέες ρεφορμιστικές θέσεις. Εν ολίγοις, η Κολομβία παραμένει το 2016 να είναι μια πολιτικά και στρατιωτικά ελεγχόμενη χώρα από την Ουάσιγκτον, όπως ήταν πριν από πέντε χρόνια, όταν σκότωσαν τον Cano τα αεροπλάνα τους. Παραμένει η ίδια Κολομβία όπου συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι και ιθαγενείς δολοφονούνταν με ατιμωρησία σχεδόν καθημερινά στις πόλεις και κωμοπόλεις από τις «δυνάμεις ασφαλείας» και τους παραστρατιωτικούς, όπου συνεχίζεται «η καταστολή και η πείνα», όπως έλεγε ο Cano. Είναι λοιπόν η ώρα της ειρήνης στην Κολομβία, όπως λέει ο Τιμοσένκο; Δυστυχώς, είναι γνωστό, ότι το μόνο νόημα της λέξης «ειρήνη» για την ποινική αστική τάξη είναι η υποδούλωση και αποσιώπηση όσων παράγουν τον πλούτο και η εξασφάλιση των προνομίων για την ίδια. Ποτέ δεν πρέπει να υπάρχουν αμφιβολίες ότι δε θα διστάσει να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε τέχνασμα, χρήση καταστολής, τρομοκρατίας, ακόμα και πολέμου για να επιτύχει τους σκοπούς της.

Η συμφωνία ειρήνης στην Κολομβία είναι συμφωνία παράδοσης του αγώνα.

Δεν μπορεί να υπάρξει ειρηνευτική συμφωνία με το κεφάλαιο, στην Κολομβία ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο.