Η λαϊκή υποστήριξη προς τον Ερντογάν της Τουρκίας: Περισσότερο ύποπτη παρά ρεαλιστική!

Ξηλώνει τον Κεμάλ ο Ερντογάν;

Στον απόηχο του «αποτυχημένου» πραξικοπήματος της Παρασκευής, η κίνηση με τους χιλιάδες διαδηλωτές υποστηρικτές του Ερντογάν φάνηκε ύποπτη. Όλοι οι ηγέτες, μπορούν να κινητοποιήσουν τον σκληρό πυρήνα οπαδών τους σε σύντομο χρονικό διάστημα για να τύχουν δημόσια στήριξη.  

Το Σάββατο οι διαδηλώσεις φαινόταν πιο ανεβασμένες και αυθεντικές απ' ότι την ημέρα του πραξικοπήματος. Η γνήσια υποστήριξη στον απόηχο του πραξικοπήματος, θα φέρει δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες στο δρόμο.

Μετά την προσπάθεια πραξικοπήματος την 11η, Απριλίου, του 2002 εναντίον της Βενεζουέλας και του Ούγκο Τσάβες, η λαϊκή υποστήριξη ήταν συντριπτική. Αυθόρμητες μαζικές διαμαρτυρίες ξέσπασαν. Δεκάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους, απαιτώντας να αποκατασταθεί.

Έτσι στις 13 Απριλίου ήταν πίσω στη Βενεζουέλα και αποδείχτηκε ότι ενωμένοι άνθρωποι δεν πρόκειται ποτέ να ηττηθούν (λαός ενωμένος ποτέ ηττημένος).

Ο Τσάβες ήταν όμως ένας παγκόσμιας κλάσης δημοκράτης, ένας λαϊκός ήρωας, αγαπητός και υποστηριζόμενος ευρέως. Ο Ερντογάν έγινε πρωθυπουργός το Μάρτιο του 2003 επειδή μάζεψε τα σκουπίδια απ την Κωνσταντινούπολη της οποίας ήταν δήμαρχος, και πρόεδρος από τον Αύγουστο του 2014.

Είναι ένας απαξιωμένος δεσπότης, σε ένα διεθνές εκτός νόμου περιβάλλον, ένας αδίστακτος αρχηγός που κάνει πόλεμο με τους Κούρδους δολοφονώντας και καταπιέζοντας ολόκληρο λαό σε τρεις χώρες, που υποστηρίζει το ISIS και άλλες τρομοκρατικές ομάδες, ένα αντικομουνιστής, ανελέητος εναντίον οποιουδήποτε αμφισβητεί την σκληρότητά του.

Η Τουρκία σύμφωνα με τον κανόνα του, είναι περισσότερο αστυνομικό κράτος παρά μια αστική δημοκρατία. Οι επικριτές του θεωρούνται τρομοκράτες ή προδότες. Ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί, φοιτητές, συνδικαλιστές, υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δικηγόροι και άλλοι ακτιβιστές μαραζώνουν ως πολιτικοί κρατούμενοι κάτω από σκληρές συνθήκες τύπου Γκουαντάναμο.

Οι παραβιάσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών είναι κοινός τόπος. Ο πλούτος και η δύναμη των συμφερόντων είναι το μόνο θέμα. Λαϊκές ανάγκες δεν καλύπτονται και ο λαός είναι στα όρια της επαιτείας. Η νεοφιλελεύθερη σκληρότητα υπερισχύει.

Οι χιλιάδες διαδηλωτές υποστηρικτές του στην Άγκυρα και την πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης, δεν αποτελούν λαϊκή υποστήριξη. Οι μνήμες από τις μαζικές διαδηλώσεις στα τέλη Μαΐου / αρχές Ιούνη του 2013 παραμένουν κηλίδα αυταρχικότητας. (Ταξίμ είναι η περιοχή των μαζικών διαδηλώσεων κατά του καθεστώτος Ερντογάν).

Τα σχέδια για την καταστροφή του Πάρκου Γκεζί και την μετατροπή του σε ένα εμπορικό κέντρο, βορά στο πολυεθνικό κεφάλαιο, ανακατασκευάστηκαν σε στρατώνες πυροδοτώντας τα πράγματα. Η αστυνομική βαρβαρότητα ακολούθησε. Οι διαδηλωτές φώναζαν ζητώντας «Ο Ερντογάν να παραιτηθεί.»

Ακολούθησαν απεργίες, δημόσια οργή που εκφράστηκε ενάντια στην καταστολή, στην νεοφιλελεύθερη σκληρότητα, την καταπάτηση του κοσμικού χαραχτήρα της Τουρκίας. Ο πόλεμος στη Συρία και η στάση του Ερντογάν, η εχθρότητα με την Ρωσία και η βία στις κουρδικές περιοχές τον χαρακτηρίζουν. Η ιστορική πείρα λέει ότι «όταν ένα καθεστώς καταφεύγει στη βία και τις δολοφονίες είναι καταδικασμένο να ανατραπεί».

Στην πλατεία Ταξίμ τότε και τώρα εκδηλώνονται οι αντιθέσεις. Επιχειρείται δημοφιλές μασκάρεμα  με υποστήριξη από στημένους οπαδούς που προβαίνουν σε ακρότητες πράγμα που θα οξύνει την βαθιά δυσαρέσκεια.

Θα ξεσπάσει σύντομα και πιο έντονα από ό, τι πριν; Ο αδίστακτος κανόνας του Ερντογάν θα είναι η καταστροφή του; Θα συνεχίσει να κυβερνά την Τουρκία με πυγμή μη αμφισβητούμενος; Παίζεται! Όταν οι λαοί αγωνίζονται, τότε νικούν και σπρώχνουν μπροστά τη ρόδα της ιστορίας.