Δημοψήφισμα: Η μαγιονέζα στην πατάτα του ΣΥΡΙΖΑ

Δημοκρατική Αλλαγή; Ή φασιστική αβάντα. Πρώτα βγάζει το διάγγελμα ο Τσίπρας και μετά καλεί την πολιτική γραμματεία.

«Πρώτη φορά αριστερά», 2015

Έχει ξοδευτεί πολύ μελάνι και έχουν ακουστεί πάρα πολλά σχετικά με τις κοινωνικοοικονομικές ρίζες του φασισμού. Πάντως, η εφιαλτική εμπειρία απ' αυτό το καρκίνωμα δεν έχει ανάγκη από επιστημονική τεκμηρίωση.

Μένει, πάντως, διαρκώς επίκαιρο το ερώτημα της υιοθέτησης του φασισμού από μια μεγάλη παραπλανημένη (;) μικροαστική μάζα, η οποία αφού προλεταριοποιήθηκε βίαια,  επέλεξε να παίξει το μακάβριο παιχνίδι του καπιταλισμού ο οποίος επιλέγει τον φασισμό κάθε φορά που οι αστοί αισθάνονται ανίσχυροι να στηρίξουν τις βρομιές τους με «νόμιμα» μέσα. Ο φασισμός δεν είναι κοινωνικοπολιτικό σύστημα αλλά καπιταλιστικό παρακλάδι. Η ανάγνωσή του, λοιπόν, ως στοιχείο, κοινωνικοπολιτικό, είναι αδύνατο να απομονωθεί από την φάση του ιμπεριαλισμού. Μέχρι εδώ τα πράγματα είναι μάλλον απλά. Αρχίζουν να μπερδεύονται από τη στιγμή που θα επιχειρήσει κάποιος να ερμηνεύσει το περίεργο φαινόμενο της υποστήριξης του φασισμού από τους μικροαστούς αριστερούς («Μένουμε Ευρώπη» - ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμης, «Στηρίζουμε τη διαπραγμάτευση» - ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ), οι οποίοι θα αποτελέσουν - και αποτελούν - τις στρατεύσιμες εφεδρείες κρούσεως της κεφαλαιοκρατίας. 
Ο Αλέξης Τσίπρας, επιχειρεί στην τελευταία του τούμπα μια προώθηση του φασισμού όχι ως κοινωνικοπολιτικής τάσης, αλλά ως νοοτροπίας, ως τρόπου σκέψης, ως φαινομένου καθημερινού. Άλλωστε, το πραγματικό αποτέλεσμα της τούμπας είναι ο καθημερινός φασισμός, πράγμα που σημαίνει πως ο Τσίπρας θα απογοητεύσει ίσως τους «κρύους ανατόμους της ιστορίας», που αρέσκονταν να ερμηνεύουν τα κοινωνικά φαινόμενα εντελώς ξεκομμένα, κουτοπόνηρα και ανεξάρτητα από την ταξική τους πραγματική διάσταση.

Ο Τσίπρας δεν είναι ο πρώτος οπορτουνιστής κολοτουμπαδόρος που προσπάθησε να δώσει στην ιστορία μια ερμηνεία δήθεν μαρξιστική, όχι με την πραγματική επιστημονική άποψη. Δημιούργησε μια κάποια ευφορία στην αρχή, που υιοθετήθηκε, όμως, αργότερα έγινε «μότο» ολόκληρης της νέας γενιάς των «Αριστερών» σαλτιμπάγκων. Η πολιτική είναι ανεπαρκής, έως μηδενική. Δεν ερμηνεύει ο ΣΥΡΙΖΑ τα πολύπλοκα κοινωνικά φαινόμενα που έχουν ανάγκη από τα ισχυρά εργαλεία του μαρξισμού-λενινισμού για να γίνουν απόλυτα κατανοητά. Μόνο έτσι μπορούμε να ερμηνεύσουμε την τυφλή υποταγή στα κελεύσματα ενός διαγγελματία —που έφτασε στα όρια της μαζικής εξαπάτησης — ενός λαού του οποίου η προσφορά του στην ιστορία υπήρξε κολοσσιαία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξέρει καλά και χρησιμοποιεί την ψυχολογία των μικροαστών από τους οποίους, άλλωστε, προέρχεται και στηρίζεται. Ξέρει πως ο εφησυχασμένος μικροαστός του «μένουμε Ευρώπη» μόνο με συναισθηματικομαγικά γαργαλιστικά εφέ θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί. Η μάσκα του φιλολαϊκού πολιτικού, για την κατασκευή του οποίου επιστρατεύθηκαν δεκάδες ενδυματολόγοι, οι τέλεια οργανωμένες από διάσημους σκηνοθέτες πασαρέλες στις Βρυξέλλες που ξεπερνούν σε σύλληψη και εκτέλεση και τις καλύτερες ερμηνείες της βαγκνερικής όπερας, οι προβαρισμένες δημόσιες εμφανίσεις του Τσίπρα που θα τις ζήλευαν και οι καλύτεροι ηθοποιοί της εποχής, εν ολίγοις η πεποιημένη «ατμόσφαιρα μεγαλείου και δύναμης» μάγεψαν τους εκστασιασμένους αφελείς που εξακολουθούν πάντα να μην μπορούν να ξεχωρίσουν το θέατρο από τη ζωή.

Ο φασισμός παρέσυρε τις μάζες γιατί κατόρθωσε να μπει στην καθημερινή ζωή τού ανθρώπου από την πλάγια πόρτα του συναισθηματισμού, παραλύοντας προηγουμένως τέλεια τη λογική. Ολόκληρη η «πολιτική» του ΣΥΡΙΖΑ στρέφεται γύρω από τον άξονα της ΕΕ. Η συνεχής παρεμβολή πολύ απλών και φαινομενικά ασήμαντων στοιχείων από την καθημερινή ζωή τόσο στην καπιταλιστική Ευρώπη όσο και στο σημερινό μας κόσμο, έχει ως σκοπό να αποδείξει πως ο φασισμός μπορεί να βρει στήριγμα στην ελλιπή ψυχολογία των μικροαστών που νιώθουν την ανάγκη να συμψηφίσουν αυτή τους την έλλειψη με στοιχεία δανεισμένα από το κατασκευασμένο «μεγαλείο» ενός άλλου.

Μένουμε Ευρώπη. Μένουμε φιλελέδες με γραβάτα ή και χωρίς αλλά με βρακί μπαλωμένο.

Στην Ελλάδα, ο Τσίπρας αρνείται εντελώς τη «λογική», ξερή ιστορική παράθεση των γεγονότων. Τα ύπουλα διαλεγμένα σχέδια του υπακούουν μόνο στους τέλεια καθορισμένους συνειρμούς για την ερμηνεία του ΟΧΙ στη -γνωστή, άλλωστε- εξιστόρηση ενός γεγονότος. Ο Τσίπρας δεν εικονογραφεί την ιστορία. Την ερμηνεύει με τον τρόπο που προαναφέραμε. Φυσικά, τα στοιχεία του είναι δανεισμένα από την «καταγεγραμμένη ιστορία», την οποία όμως την ξεπερνούν κατά πολύ και φτάνουν στο επίπεδο εκείνο της τέλειας «δευτερογενούς οπορτουνιστικής μετάπλασης» ενός πρωτοφανούς ιστορικού μορφώματος.