Τέχνη στη ναζιστική Γερμανία

Σήμερα 5 Δεκέμβρη είναι η επέτειος της Μάχης της Μόσχας. Για να μην ξεχνιόμαστε.

Τέχνη, μαζί με την αρχιτεκτονική, τη μουσική και τις ταινίες, σε μεγάλο βαθμό διαμορφώνεται από τη ναζιστική ιδεολογία καθώς ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία στις 30 Ιανουαρίου ου 1933. Ο Χίτλερ θεωρούσε τον εαυτό του, μοναδικό σε σχέση με την τέχνη και αποφάσισε ότι υπήρχαν δύο μορφές της τέχνης η - αντι-γερμανική εκφυλισμένη τέχνη σαν αυτή του Πάμπλο Πικάσο και η κλασική ρεαλιστική τέχνη που εκπροσωπούσε όλα αυτά που ήταν καλά για τη ναζιστική Γερμανία και τους Γερμανούς.

 Οι Ναζί ήρθαν για να δοξάσουν το Kampfzeit, 

την περίοδο πριν από το 1933, 

όταν το κόμμα τους, πολέμησε για την εξουσία. 

Αυτή η ζωγραφιά παρουσιάζει έναν άνθρωπο 

σε μια «μάχη» σε αίθουσα συνεδριάσεων. 

Η βία είναι πάντα στο προσκήνιο.

Πηγή: Deutschland erwacht
(Αμβούργο: Cigaretten-Bilderdienst
Αμβούργο-Bahrenfeld, 1933).

Η Γερμανία της Βαϊμάρης ήταν διάσημη για τους καλλιτέχνες που εργάστηκαν εκεί. Οι διάφορες μορφές της τέχνης που διακρίθηκαν ο εξπρεσιονισμός, ο ντανταϊσμός, ο κυβισμός και ο ιμπρεσιονισμός. Κομβικό σημείο στη Γερμανία που απέσπασε την προσοχή ολόκληρου του κόσμου της τέχνης, ήταν το Bauhaus, όπου εργάστηκαν καλλιτέχνες όπως οι Paul Klee, Wassily Kandinsky και ο George Grosz .
Ο Χίτλερ είχε δηλώσει σαφώς στο «O Αγών μου», τις σκέψεις του για την σύγχρονη τέχνη, για τα ρεύματα Dada και τον κυβισμό:
 «Η τέχνη είναι ο άρρωστη και παραγωγή τρελών! Κρίμα που οι άνθρωποι δεν είναι πλέον σε θέση να ελέγξουν αυτή την ασθένεια.»

Στο μυαλό του, οι νέες μορφές τέχνης όλες προήλθαν από την ΕΣΣΔ και σύμφωνα με τον Χίτλερ είχαν βρεθεί για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα στο βαυαρικό κρατίδιο σαν «Σοβιετική Δημοκρατία» κατά τις πρώτες ημέρες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

Ο Χίτλερ προτιμούσε τη ρομαντική μορφή της τέχνης. Δήλωσε ότι μια τελική εικόνα δεν θα πρέπει να εμφανίζει το άγχος, τη δυσφορία ή το πόνο. «Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και ηρωικοί.» Ο Χίτλερ πίστευε ότι οι «καλοί» καλλιτέχνες πρέπει να χρησιμοποιούν το χρώμα στα έργα τους, ότι «ήταν διαφορετικός από αυτούς που αντιλαμβάνονται τη φύση από το φυσιολογικό μάτι.» Ο Χίτλερ ήθελε στους πίνακες να εμφανίζεται «το πραγματικό γερμανικό πνεύμα» και προτίμησε το έργο των καλλιτεχνών όπως ο Franz von Defregger, ενός Αυστριακού που ειδικεύεται στην ζωγραφικές σκηνές της παραδοσιακής αγροτικής ζωής της Αυστρίας.

Μόλις έγινε καγκελάριος, ο Χίτλερ ήταν στην ιδανική θέση να επιβάλει τις «καλλιτεχνικές» αξίες του για το σύνολο της ναζιστικής Γερμανίας. Το Μάρτη του 1933 «ενεργοποίηση - πράξη Μαρ. 1933» ήταν επισήμως γνωστή ως ο «νόμος για την αντιμετώπιση της αγωνίας του λαού και του έθνους». Του έδωσε τη νομική βάση για να γίνει αυτό. Ο Χίτλερ δημιούργησε στο Ράιχ το Επιμελητήριο Πολιτισμού με επικεφαλής τον Joseph Goebbels. Η οργάνωση αυτή χωρίστηκε σε επτά τμήματα: τις καλές τέχνες, τη μουσική, το θέατρο, τη λογοτεχνία, τον τύπο, το ραδιόφωνο και τον κινηματογράφο. Κάθε ένα από αυτά ήταν υποχρεωμένο να θέσει σχέδιο του τρόπου που λειτουργεί. Ο Χίτλερ επιδιώκει τον έλεγχο του γερμανικού πληθυσμού.

Σε 42.000 καλλιτέχνες δόθηκε η έγκριση της κυβέρνησης και είχαν κληθεί να συμμετάσχουν στο  Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών του Ράιχ. Οι κανόνες τους καθορίζονταν από το νόμο. Οι καλλιτέχνες δεν είχαν τη δυνατότητα να είναι «πολιτικά αναξιόπιστοι» και θα απορρίπτονταν αν δεν ήταν ναζιστές. Εκδιώχθηκαν, τους απαγορευόταν να ζωγραφίζουν, τους απαγορεύεται να διδάξουν και τους στερήθηκαν τα δικαιώματα να εκθέσουν τα έργα τους. Στα καταστήματα που πωλούνταν τα έργα ζωγραφικής δόθηκε μια λίστα των εγκεκριμένων καλλιτεχνών και στους καλλιτέχνες που είχαν απαγορευτεί για «πολιτική αναξιοπιστία», η Γκεστάπο έκανε αιφνιδιαστικές επισκέψεις στα στούντιο τέχνης για να εξασφαλιστεί ότι έκαναν όλα αυτά που απαιτούνται από αυτούς για τη ζωγραφική, όπως το κράτος απαιτούσε από αυτούς να ζωγραφίζουν.

Πολλοί καλλιτέχνες έφυγαν από τη Ναζιστική Γερμανία, δεδομένου ότι δεν ήταν σε θέση να εργαστούν υπό αυτές τις συνθήκες. Ο Klee έφυγε για την Ελβετία, ο Kandinsky πήγε στο Παρίσι, ο Kokoschka έφυγε για την Αγγλία, ενώ ο Grosz μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Ήταν όλοι χαρακτηρισμένοι ως «προμηθευτές μη γερμανικής τέχνης».

Λίγους μόλις μήνες στην καγκελαρία του, ο Χίτλερ διέταξε μια επίδειξη της «εκφυλισμένης τέχνης» στην Καρλσρούη. Χρησίμευσε ως μια προειδοποίηση για το τι δεν γίνεται αποδεκτό. Το 1936, ο Χίτλερ δημιούργησε ένα δικαστήριο που αποτελείτο από τέσσερις Ναζί εγκεκριμένους καλλιτέχνες που ήταν επιφορτισμένοι με τις γκαλερί και τα μουσεία. Έκανε περιοδείες για την κατάργηση της «παρακμιακής τέχνης». Συνολικά, οι τέσσερις άνδρες απομάκρυναν 12.890 έργα τέχνης, συμπεριλαμβανομένων γλυπτών που θεωρούνταν εκφυλισμένη ή παρακμιακή τέχνη. Ένας από τους άνδρες του δικαστηρίου, της φάρας Baudissen στις απόψεις του είναι αρκετά σαφής:

"Το πιο τέλειο σχήμα ... είναι το χαλύβδινο κράνος." Δηλαδή ο πόλεμος!

Η τέχνη απομακρύνθηκε τέθηκε στη διάθεση του, στο Μόναχο στις 31 Μαρτίου 1936. Η «εκφυλισμένη τέχνη» που περιέχει στα έργα του ο Πικάσο, ο Σεζάν, ο Γκογκέν και Βαν Γκογκ... Στο κάδρο εμφανίζεται μια έκθεση με 900 κομμάτια (εγκεκριμένα) τέχνης γνωστά ως Έκθεση Τέχνης της Μεγάλης Γερμανίας.

Για να ενθαρρυνθούν οι Γερμανοί καλλιτέχνες να αναπτύξουν αποδεκτές μεθόδους της ζωγραφικής στο φασισμό, ο Χίτλερ εισήγαγε αρκετές εκατοντάδες διαγωνισμούς τέχνης με καλές οικονομικές απολαβές για τους νικητές.

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έδωσε στον Χίτλερ και σε άλλους «ανώτερους» Ναζί την ευκαιρία να λεηλατήσουν έργα τέχνης από τα μουσεία των χωρών που βρέθηκαν υπό την ναζιστική κατοχή. Πάνω από 5.000 έργα τέχνης από τους Rubens, Rembrandt Goya και άλλων καλλιτεχνών στάλθηκαν πίσω στο Βερολίνο.

Η πηγή: Διάφορα βιβλία και περιοδικά:

Ιστορικό: Πρόκειται για μια μικρή συλλογή των Ναζί πολιτική τέχνη. Ο Χίτλερ είχε πει «Κανένα κράτος δεν διαρκεί περισσότερο από ό, τι τα έγγραφα του πολιτισμού του», αυτά τα έργα τέχνης είχαν ως στόχο να δοξάσουν το κόμμα και τις δραστηριότητές του. Η Ναζιστική, η τέχνη του πολέμου και τα πορτρέτα του Αδόλφου Χίτλερ είναι διαθέσιμα παντού στη γερμανική προπαγάνδα.Δείτε επίσης το θέμα της 9 Νοεμ., την επέτειο του Beer Hall αποτυχημένου ναζιστικού πραξικοπήματος.

Εδώ ο Ναζί κοιτάζει έναν πεσμένο σύντροφό του.

Πηγή: Deutschland erwacht (Αμβούργο: Cigaretten-Bilderdienst Αμβούργο-Bahrenfeld, 1933)

Ο τίτλος αυτής της ζωγραφιάς από τον Π. Πάδοβα, με ημερομηνία 1939, είναι «Ο Φύρερ μιλάει.» Η οικογένεια από παλιά, συγκεντρώνονται γύρω από το Volksempfänger, έναν φθηνό ραδιοφωνικό δέκτη, ακούγοντας τον Χίτλερ να μιλά. Η εικόνα του είναι στον τοίχο. Οι θρησκευτικοί παραλληλισμοί είναι μάλλον απλοϊκοί.

Πηγή: Hans Hagemeyer, Gestalt und Wandel des Reiches (Berlin: Im Propyläen Verlag, 1944)

 Ένας πίνακας του 1934. Συνάθροιση της Νυρεμβέργης

Πηγή: Ο τόμος για το 1934 σχετικά με την Συνάθροιση της Νυρεμβέργης, που εκδόθηκε από τον Julius Streicher

Από τον Arthur Kampf τιμά τη ναζιστική κατάληψη της εξουσίας στις 30 Ιανουαρίου 1933. Υπήρχε μια τεράστια πομπή εκείνο το βράδυ στο Βερολίνο.

Πηγή: Die Kunst im Dritten Ράιχ, Ιανουάριος, 1938.

Αυτό το χάλκινο γλυπτό από Anni Spetzler-Proschwitz απεικονίζει ένα αγόρι ντράμερ της νεολαίας του Χίτλερ.

Πηγή: Die Kunst im Dritten Ράιχ, τον Αύγουστο, 1938.

Αυτό είναι μέρος πίνακα ζωγραφικής του Rudolf Hermann Eisenmemger με τίτλο «Η Αυστρία έρχεται κατ 'οίκον». Απεικονίζει έναν Αυστριακό που έχει απελευθερωθεί από τις αλυσίδες και βαδίζει παράλληλα με την σημαία με τη σβάστικα. Η εκδήλωση που περιγράφεται είναι η Anschluss στην Αυστρία το 1938.

Πηγή: Die Kunst im Deutschen Ράιχ, Μάρτιος 1941.

Αυτό είναι ένα τμήμα ενός μεγαλύτερου «έργου» ζωγραφικής από τον Adolf Reich με τίτλο «Η Συλλογή Μαλλιού» στο Μόναχο. Εμφανίζει μια μονάδα συλλογής μάλλινων για τους στρατιώτες κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι μια προσπάθεια στο να δείξει τη ναζιστική ιδέα της Volksgemeinschaft, κοινότητας. Μικροί και μεγάλοι θα συνεργαστούν για το καλό της Μεγάλης Γερμανίας.

Πηγή: Kunst dem Volk, Σεπτεμβρίου 1942.