Θα ήταν λάθος αν, κάποιος που θέλει ν΄ απαντήσει στις ασυναρτησίες, την κοπτοραπτική, τις πλαστογραφίες και τον χυδαίο αντικομμουνισμό των κ.κ. Ξανθόπουλου (Ξ) και Ζαρκανελα(Ζ), περιοριζόταν σε μια προσωπικού χαρακτήρα αντιπαράθεση. Το ζήτημα δεν είναι προσωπικό, έστω και αν εκφράζεται μέσω προσώπων.
Η όψιμη δραστηριότητα τους εντάσσεται σε μια συνολικότερη τάση και προσπάθεια αναβίωσης του ναζισμού και του φασισμού στην Ευρώπη όχι μόνο στο επίπεδο κάποιων νεοναζιστικών ομάδων αλλά στο επίπεδο της «θεσμικής» Ευρώπης.
Εννοούμε την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη λυκοσυμμαχία δηλαδή της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας (γερμανικής, γαλλικής, ελληνικής κ.α.), η οποία μπροστά στα αδιέξοδα της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος αναζητά νέους τρόπους αυταρχικότερης διακυβέρνησης, αφού η ως τώρα κοινοβουλευτική δεν φαίνεται να περπατάει.
Ο αυταρχισμός αυτός βαδίζει χέρι - χέρι με την οικονομική επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Επειδή φοβούνται ακριβώς ότι η εργατική τάξη μπορεί να χειραφετηθεί , να γίνει τάξη για τον εαυτό της και να διεκδικήσει την εξουσία, διεκδικώντας πρωτ΄απ΄όλα την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής(εργοστάσια, τράπεζες, πλοία κλπ) , γκρεμίζοντας το καπιταλιστικό σύστημα, σπεύδουν να ακυρώσουν αυτήν την προοπτική. Ξέρουν ότι την προοπτική χειραφέτησης της εργατικής τάξης ένα κόμμα μόνο μπορεί να την εκφράσει, το κομμουνιστικό κόμμα. Όχι μόνο γιατί έχει ιστορικούς - αγωνιστικούς δεσμούς με την εργατική τάξη, και ειδικά με το πιο συνειδητό κομμάτι της, δεκαετίες τώρα , αλλά και γιατί είναι το μόνο κόμμα που επιδιώκει ξεκάθαρα τη λαϊκή εξουσία ως απαραίτητη προϋπόθεση για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων από την εκμετάλλευση της άρχουσας τάξης.
Δεν είναι τυχαία λοιπόν η συντονισμένη επίθεση ενάντια στα κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν είναι τυχαία η προσπάθεια αναθεώρησης της ιστορίας και δικαιολόγησης του φασισμού και ναζισμού. Δεν είναι τυχαία η παρανομία και ημιπαρανομία των Κ.Κ. σε Ουγγαρία, Εσθονία, Λετονία , Ουκρανία κλπ. Δεν είναι τυχαία η προσπάθεια νομιμοποίησης των ναζιστών από τον Ομπάμα και την Μέρκελ. Έχουν να δουν πολλά τα μάτια μας και πρέπει να είμαστε έτοιμοι γι αυτό.
Επειδή δεν μπορούμε να απαντούμε κάθε φορά σε όσα κατά καιρούς επαναλαμβάνονται κουραστικά η ανασύρονται από το παρελθόν και παρουσιάζονται σαν μια δήθεν ανακάλυψη, θα επιχειρήσουμε μια συνοπτική απάντηση σε όσα έχουν συσσωρευτεί από τα γραφόμενα των κ.κ. Ξ. και Ζ. και πάντα έχοντας στο μυαλό μας τον απληροφόρητο αναγνώστη.
ΟΙ ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΙΕΣ ΤΟΥ κ. Ξ. ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ
Οι Ξ. και Ζ. στην προσπάθεια που καταβάλουν, αν πάρουμε στα σοβαρά τα όσα λένε, έχουν να λύσουν ένα άλυτο πρόβλημα, να μας πείσουν δηλαδή ότι οι δωσίλογοι- προδότες της κατοχής παρέδωσαν την πατρίδα τους στον ξένο κατακτητή (Βούλγαρους, Γερμανούς και Ιταλούς φασίστες) για τέσσερα ολόκληρα χρόνια, για να τη «σώσουν» από την υποτιθέμενη προδοσία των κομμουνιστών.
Τι συνέπειες είχε η «σωτηρία» τους; Πρακτικά, τι σήμαινε αυτό για την Ελλάδα;
Περίπου 200.000 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους από την πείνα, επειδή η κατοχική δύναμη κατέσχεσε τρόφιμα και καύσιμα. Καταστράφηκε το 50% της βιομηχανίας και το 75% του οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου.
Ο πληθυσμός της Ελλάδας το 1940 ήταν 7.344.860 άτομα, το 1944 κατήλθε στα 6.805.000 και το 1947 ήταν 7.367.405, ενώ έπρεπε να ξεπερνάει τα 8.500.000.
Αλλά και μετά, όταν η άρχουσα τάξη με το πολιτικό της προσωπικό και τους προστάτες της νίκησαν τον εχθρό -- λαό «για να ανήκει αυτός ο τόπος στις επόμενες γενιές», κατά τον κ. Ξ., τίποτα τέτοιο δεν ακολούθησε. Δεκαετίες ολόκληρες «σωτήριας» διακυβέρνησης από τους πολιτικούς εκπροσώπους των αστών έφεραν την πατρίδα σ΄αυτό το χάλι, όχι μόνο τις τωρινές γενιές αλλά και τις επόμενες. Εκατομμύρια ζουν στην εξαθλίωση, η ανεξαρτησία της χώρας δεν υφίσταται και ο πλούτος ανήκει στους ξένους και ντόπιους κεφαλαιοκράτες.
Ο κ. Ξ. συνηθίζει να ψεύδεται για το λεγόμενο «Μακεδονικό πρόβλημα» για να δικαιολογήσει το δωσιλογισμό.
Δεν διστάζει να πλαστογραφεί ακόμη και τις πηγές στις οποίες παραπέμπει. Για παράδειγμα παραπέμπει στις σελ. 78-81 του βιβλίου του Ηλία Ηλιού «Ο ελληνικός εμφύλιος» και ανακαλύπτει δήλωση του Ζαχαριάδη, γ.γ. του ΚΚΕ, «ότι ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας θα αγωνισθεί για τη δημιουργία Μακεδονικού κράτους από τον Έβρο έως την Καστοριά και τον Όλυμπο».
Όσο και αν ψάξετε δεν θα βρείτε τέτοια δήλωση. Όσο για το Μακεδονικό παραπέμπουμε σε απάντηση που δόθηκε, αλλά δεν δημοσιεύτηκε, στα τοπικά μέσα, στις 8-5-2013 και δημοσιεύτηκε τελικά στα blogs redfly planet και gekoudi, για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια («Όταν ο αστικός κοινοβουλευτισμός δίνει το χέρι στο ναζισμό-εθνικισμό»).
Δεύτερη λαθροχειρία. Προσέξτε τη λογική του κ. Ξ. «Οι Βούλγαροι και οι Γερμανοί φασίστες απελευθερώνουν κυρίως σλαβόφωνα στελέχη του ΚΚΕ για να ξεσηκώσουν τους Δραμινούς, όχι για να διώξουν τους Βούλγαρους φασίστες, αλλά για να δώσουν την ευκαιρία να εξοντώσουν τους εξεγερμένους και έτσι να παραδώσουν την ελληνική Μακεδονία στους Βούλγαρους».
Η λογική όμως του κ. Ξ. έχει ένα πρόβλημα. Πώς να εξηγήσει, για παράδειγμα, το γεγονός πως πολλοί από τους 27 εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς, όπως ο γραμματέας της Π.Ε. Κατερίνης του Κ.Κ.Ε. Τάσος Καρατζάς;
Πώς να εξηγήσει το γεγονός πως από έγγραφα του γερμανικού κατοχικού στρατού η κύρια αντίσταση προερχόταν από το Ε.Α.Μ. και το Κ.Κ.Ε.;
Πώς να εξηγήσει ότι με την ενεργό συνεργασία των δοσίλογων, τους οποίους έχει αναλάβει υπό την προστασία του, ( π.χ. Τσαούς Αντών) «κατέβηκε» η φασιστική Βουλγαρία στο Αιγαίο;
Επειδή ο κ Ξ. μας ρωτά υποκριτικά αν «ξέρουμε αν διέπραξαν οι (εθνικιστές) Κισά-Μπατζάκ και Τσαούς Αντών τέτοιο έγκλημα σε βάρος της πατρίδας μας», ενώ αυτός «δεν ξέρει», θα τον προτείναμε, στην επόμενη έκδοση του βιβλίου του, να συμπεριλάβει τη διακήρυξη του Τσαούς Αντών προς τη φασιστική κυβέρνηση της Βουλγαρίας.
Τον δυσκολεύει βέβαια λίγο η θέση του «πατριώτη» Τσαούς Αντών ότι έχει «τον ίδιο σκοπό» με τον βουλγαρικό στρατό κατοχής, δηλαδή την κατοχή της πατρίδας μας και το κυνήγι των κομμουνιστών (αυτά τα δυο πάνε μαζί).
Είναι ν' απορεί κανείς. Πως σε τόσες σελίδες του βιβλίου του κ. Ξ. δεν χώρεσε μια απλή σύγκριση των όρκων των μαχητών της μιας και της άλλης πλευράς για να αποδειχτεί, και μ΄αυτόν τον τρόπο, ποιος ήταν προδότης και ποιος πατριώτης; Κρίμα. Αφού δεν μπόρεσε ο κ. Ξ. ας βγάλει το συμπέρασμα ο αναγνώστης.
Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας – «Καθημερινή» 30/4/1944
«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον Άγιον τούτον όρκον ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανώτατου αρχηγού του Γερμανικού Στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Ανατεθησόμενός μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς δια μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεων μου, τας οποίας δια του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των Γερμανικών Στρατιωτικών Αρχών.»
Ο επίσημος «Όρκος του Ελασίτη», καθιερωμένος με απόφαση της Π.Ε.Ε.Α. (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) – «Κυβέρνησης του Βουνού», το 1944 είναι ο εξής:
«Ορκίζομαι ότι θα αγωνιστώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση, ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδας. Για την περιφρούρηση των συμφερόντων του ελληνικού λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα υπακούω στις πράξεις και αποφάσεις της Π.Ε.Ε.Α. και θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου και θα αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζει σαν άτομο και σαν αγωνιστή του ελληνικού λαού».
Άλλη απόδειξη
Οι κατακτητές – ναζί ήξεραν καλύτερα από κάθε άλλο ποια είναι η κατεχόμενη Ελλάδα από τους ίδιους και ποια είναι η ελεύθερη. Σχεδίασαν λοιπόν ένα χάρτη, ανάμεσα στους πολλούς , για να τον χρησιμοποιήσουν στις πολεμικές επιχειρήσεις και να αποτυπώσουν τη στρατιωτική τους παρουσία στην κατεχόμενη Ελλάδα. Στην ελεύθερη Ελλάδα δρα ο Ε.Λ.Α.Σ., έχει την εξουσία το Ε.Α.Μ. και το Κ.Κ.Ε. που σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κατοχικά στρατεύματα σε αυτήν. Στην υπόλοιπη , την κατεχόμενη, υπάρχουν δυνάμεις που κατέχουν την πατρίδα μας , δηλαδή κατοχικές δυνάμεις . Μήπως ξέρει να μας πει ο κ. Ξ. που δρα ο δωσιλογικός Ε.Ε.Σ. με τον Κισαμπατζάκ ( Κ.Μ. ) και τον Τσαούς Αντών (Τ. Α.); Το ξέρει όμως δεν λέει τίποτα. Γιατί ξέρει ότι, αφού δρουν οι δωσιλογικές δυνάμεις του Κ.Μ. και Τ. Α. μαζί με τα κατοχικά στρατεύματα των Γερμανών-ναζί, είναι τμήματα ενός ξένου κατοχικού στρατού. Απλή συλλογιστική που και ένας μαθητής του δημοτικού μπορεί να κάνει, αλλά κανείς δεν περιμένει από τους κ.κ. Ξ. και Ζ. έστω αυτή την απλή λογική ερμηνεία των γεγονότων. Ο λόγος είναι απλός … αν παραδεχόταν το αυτονόητο θα έπρεπε να αποδεχτεί τον δωσιλογισμό των ιδεολογικών του προγόνων. Γι΄αυτό συνεχώς τσαλαβουτά στα λασπόνερα της παραδοξολογίας.
ΑΣ ΕΡΘΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙ Ο Κ. Ζ.
Εξακολουθεί να επαναλαμβάνει ισχυρισμούς για τους οποίους έχουν δοθεί πειστικές απαντήσεις στο παρελθόν (βλέπε άρθρα 2/4, 7/4, 31/10/2013).
Εδώ θέλουμε να σχολιάσουμε μόνο το γεγονός της χρήσης βίας σε έκτακτες καταστάσεις, όπως είναι ο πόλεμος. Κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει ότι σε αυτές τις καταστάσεις οι άνθρωποι αλλά και οι συλλογικές οντότητες, τα οργανωτικά σχήματα (κόμματα, στρατοί, κράτη) στα οποία εντάσσονται δεν αντιδρούν το ίδιο με τις περιόδους που υπάρχει ακραία αντιπαράθεση. Ο κ Ζ. κάνει ένα σκόπιμο, λογικό και χρονικό άλμα, μονομερές και επιλεκτικό.
Ζητά από τον Ε.Λ.Α.Σ. και το Κ.Κ.Ε. να συμπεριφέρονταν σαν να μην υπήρχε εμπόλεμη κατάσταση, ενώ δεν ζητά το ίδιο από τους δωσίλογους αντιπάλους του Ε.Λ.Α.Σ. Για παράδειγμα, καταδικάζει την εκτέλεση των δωσίλογων στον Αρωνά και κατηγορεί τον Ε.Λ.Α.Σ. ότι δεν χρησιμοποίησε από πριν όλες τις δικονομικές διαδικασίες της ποινικής δικαιοσύνης στις μέρες μας. Όμως η θεσμική δικαιοσύνη σε μια κατεχόμενη χώρα δεν είναι δικαιοσύνη. (Φανταστείτε τους επαναστάτες του 1821 να παρέδιδαν τους προδότες του αγώνα στην δικαιοσύνη των Οθωμανών).
Από την άλλη είναι τέτοια η αμεροληψία του ώστε δεν ζητά το ίδιο από τους δωσίλογους που έχει αναλάβει υπό την προστασία του. Τον ρωτήσαμε και άλλη φορά , με ποια διαδικασία δωσίλογοι Έλληνες και κατακτητές αποφάσισαν να κάψουν δεκάδες χωριά στη Πιερία; Με ποιες διαδικασίες αποφάσισαν να σκοτώσουν εκατοντάδες συμπατριώτες μας; Με ποιες διαδικασίες αποφάσισαν να λεηλατήσουν τον κόπο χιλιάδων συμπολιτών μας; Είναι προφανές ότι ο Ε.Λ.Α.Σ. χρησιμοποίησε αντιβία. Βία δηλαδή απέναντι στην κατοχική βία. Όπως αντιβία , που πολλές φορές υπερέβαινε και τα όρια, χρησιμοποίησαν και οι αγωνιστές του ‘21 σε βάρος των Οθωμανικών αρχών αλλά και αμάχων. Και όμως, κανείς δεν βρέθηκε απαξιώσει τον αγώνα τους .
Σε άλλο σημείωμα του γράφει: «Οι αντάρτες αντί να κυνηγήσουν τους αποχωρούντες Γερμανούς δημιουργώντας τους προβλήματα με πράξεις σαμποτάζ…» προσπαθώντας να απαξιώσει την αντιστασιακή δράση του Ε.Λ.Α.Σ. Όμως ο Ε.Λ.Α.Σ. μόνο το τελευταίο δίμηνο της κατοχής έκανε επτά (7) κρούσεις και επιθέσεις κατά των κατοχικών δυνάμεων (τρεις κατά του αεροδρομίου στην Ανδρομάχη όπου σκότωσε το Γερμανό υποδιοικητή του), με την τελευταία στις 22-10-1944.
Βέβαια ο Ε.Λ.Α.Σ. θα μπορούσε να τους δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα, αλλά εκτός από τους Γερμανούς είχε να αντιμετωπίσει και τον Ε.Ε.Σ. που ακόμη και την τελευταία στιγμή κάλυπτε τα νότα των κατοχικών στρατευμάτων. Και όμως και γι αυτό ακόμα θα πρέπει να απολογηθεί, κατά τον κ. Ζ., ο Ε.Λ.Α.Σ. Ο απόλυτος παραλογισμός…
ΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ Η Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ Κ. Ζ.
Ως προς την έκτακτη φορολογία των «πλουτησάντων επί κατοχής» ο κ. Ζ. δεν αναφέρει κάτι το καινούργιο. Το γεγονός έχει καταγραφεί στο βιβλίο του Ν.Σ. «Κατερίνη 1941-1944», σελ. 126.
Είναι ν’ απορεί κανείς πως ένα γεγονός που θα έπρεπε ν’ αναφέρεται ως μια ελάχιστη πράξη δικαιοσύνης από το Ε.Α.Μ., με την κοπτοραπτική του κ. Ζ., παρουσιάζεται ως αρνητικό γεγονός.
Όμως, όταν ο κόσμος τον οποίο υπερασπίζεσαι είναι βουτηγμένος στη λάσπη μέχρι το λαιμό η μόνη «λύση» που σου μένει, για να κρύψεις αυτό το γεγονός, είναι να πετάξεις λάσπη σ΄ αυτόν που σε καταγγέλλει. Γνώριμη τακτική, όμως ανέντιμη και ετοιμόρροπη.
Βέβαια του κ. Ζ. του «ξεφεύγουν λόγια». Για παράδειγμα ότι η φορολογία ήταν αναλογική της περιουσίας και του κέρδους που συσσώρευσαν οι λίγες δεκάδες φορολογηθέντες πλούσιοι από τους χιλιάδες κατοίκους της Κατερίνης εκμεταλλευόμενοι, με άμεσο η έμμεσο τρόπο, την δυστυχία του κόσμου και τη γερμανική κατοχή. Την περίοδο αυτή δεν λειτουργούσαν μόνο οι κλασσικοί τρόποι συσσώρευσης κεφαλαίων του καπιταλισμού αλλά και η εξωοικονομική βία των Γερμανών και των δοσίλογων Ελλήνων, με το πλιάτσικο και την αρπαγή.
Τι έκανε το Ε.Α.Μ.? Φορολόγησε τους εύπορους « και ενίσχυσε τους πυροπαθείς, τα θύματα, τους φτωχούς γεωργούς και υπάλληλους». Ε, αυτό δεν το ανέχεται ο κ. Ζ. Που ακούστηκε το πόπολο να αποκτήσει εξουσία και να την ασκεί σε βάρος των εκμεταλλευτών του? Δεν είναι και πολύ καθώς πρέπει , διαταράσσει τη νέα τάξη πραγμάτων και τον αστικό καθωσπρεπισμό του. Παρακάτω κάνει λόγο για μεγάλες εταιρίες (Ζαλοκώστα) που φορολογήθηκαν, ότι αντέδρασε η αστική κοινωνία, δηλ. οι πλουτοκράτες, ( την οποία ο κ. Ζ. υπερασπίζεται όπως και το καθεστώς της εκμετάλλευσης).
Κατηγορεί το Ε.Α.Μ. ότι επί εξουσίας του δεν λειτουργούσαν οι θεσμοί του αστικού κράτους(νομάρχης, αστυνομία, στρατός). Προφανώς ο κ. Ζ. νοσταλγούσε τις αρχές αυτές, δηλ. το δοσιλογικό κράτος, που υπήρχαν και προστάτευαν την ελληνική πλουτοκρατία σε βάρος του ελληνικού λαού επί γερμανικής κατοχής. Αυτό τον ενδιαφέρει και όχι «ο λαός των …πολλών».
Όσο για το ότι η φορολόγηση αυτή έγινε με την απειλή χρήσης βίας, αυτή ήταν αντίστοιχη της κατοχικής βίας και λεηλασίας. Τηρουμένων των αναλογιών, αυτό γίνεται και σήμερα στην Ελλάδα του Σαμαρά με την κατάσχεση σπιτιών, εξώσεις οικογενειών, αυτοκτονίες κλπ. Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά : στην πρώτη περίπτωση η απειλή ασκήθηκε σε βάρος των λίγων που πλούτισαν επί κατοχής και στη δεύτερη σε βάρος των πολλών, των λαϊκών στρωμάτων.
Ο κ. Ζ., απέναντι στις πηγές και τα ντοκουμέντα, αντιπαραθέτει μαρτυρίες αγνώστων και φήμες.. Έτσι για παράδειγμα, γραφεί ότι « κυκλοφορούσε η φήμη ότι πολλές λίρες κατέληξαν σε συγκεκριμένες τσέπες». Τελεία. Ο.τι καταλάβατε, καταλάβατε. Ποιος διέδιδε αυτές τις φήμες, σε ποιες τσέπες κατέληξαν? Μην περιμένετε απάντηση δεν θα πάρετε.
Παρακάτω αναφέρει ότι « οι κομμουνιστές υπεξαιρούσαν τα ακριβά εμπορεύματα σε βάρος των αδύναμων» ( όχι ότι δεν μπορούσε να υπάρχει και κανένας λαθρόβιος απατεώνας που τρύπωσε στο Ε.Α.Μ. και που άλλαξε παράταξη μόλις άρχισαν τα δύσκολα). Ποια είναι η πηγή δεν μας αναφέρει. Πάλι καλά που παραδέχεται ότι «μοίρασαν όσπρια, κριθαράκι, ρύζια και τέτοια…»
Στο τέλος του βιβλίου του Ν.Σ. υπάρχει ένας κατάλογος των 50 σημαντικότερων στελεχών του Ε.Λ.Α.Σ., του Ε.Α.Μ. και του Κ.Κ.Ε. στην Πιερία. Όλοι έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα - γράμματα , πολλοί εξοντώθηκαν , άλλοι βασανίστηκαν εξορίστηκαν στα ξερονήσια , άφησαν πίσω οικογένειες , πολλοί πέθαναν στην ψάθα ή στην πολιτική προσφυγιά. Ας αναφέρει έστω και έναν που, παραμένοντας πιστός στις ιδέες του, πλούτισε, έστω και έναν. Και μιλάμε για το σύνολο σχεδόν των πενήντα στελεχών.
Είναι προφανές ότι πιστεύουμε σε διαφορετικούς κόσμους με τον κ. Ζ. Ο δικός του κόσμος , ο κόσμος της εκμετάλλευσης, ο κόσμος δηλ. του καπιταλισμού, στις συνθήκες φασιστικής κατοχής μιας χώρας, περιγράφεται πολύ παραστατικά από έναν , όχι κομμουνιστή, όχι «σταλινικό», ούτε «ΕΑΜοβούλγαρο» αλλά αστό διπλωμάτη και μεγάλο ποιητή, το Γιώργο Σεφέρη. Είναι τόση η ξεδιαντροπιά, ο αμοραλισμός, η αχαλίνωτη κερδοσκοπία, η κραιπάλη και προδοσία της αστικής τάξης, την ώρα που ο κατακτητής τσάκιζε τον ελληνικό λαό, που ακόμη και ο αστός διπλωμάτης δεν άντεξε. Δείτε πως περιγράφει το δικό του κόσμο, τον κόσμο των αστών. «Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία, η γενική αναπηρία της ηγέτιδας τάξης στην Ελλάδα, σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις (...). Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα». («Ημερολόγιο», 1945).
Εκφράζοντας την απογοήτευση του για την εξόριστη αστική ελληνική κυβέρνηση γραφεί στο ποίημα του ο Τελευταίος σταθμός:
Ερχόμαστε απ' την άμμο της έρημος
απ' τις θάλασσες του Πρωτέα,
ψυχές μαραγκιασμένες
από δημόσιες αμαρτίες.
Ένας άλλος διπλωμάτης, ο Σουηδός πρέσβης Τύμπεργκ, περιγράφει τις στρατιωτικές δυνάμεις που χρησιμοποιούσαν οι αστοί για να υπερασπίσουν τα συμφέροντα τους.
Όταν την άνοιξη του 1944 επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη, βρέθηκε μπροστά σε μια άσχημη κατάσταση. Σε έκθεσή του σημείωνε χαρακτηριστικά:
«Για τους Γερμανούς αποδείχθηκε πολύ πιο εύκολο και πιο αποτελεσματικό, αντί να πολεμάνε κατευθείαν τους παρτιζάνους, να διαμορφώσουν συνθήκες που θα οδηγούσαν 'Έλληνες να χτυπάνε 'Έλληνες.
Κατέφυγαν σε δόλια μέσα. Και τη διαδικασία αυτή τους εξασφάλισαν τα λεγόμενα Τάγματα ασφαλείας. Τις μονάδες αυτές τις συγκρότησε αρχικά η κυβέρνηση της Κατοχής με επικεφαλής τον Ράλλη. Αλλά ο οπλισμός τους χορηγήθηκε αποκλειστικά από τους Γερμανούς. Σχεδόν μόλις συγκροτήθηκαν, έφτασαν στη Θεσσαλονίκη. Είναι εξτρεμιστές, εθνικιστές και αντικομουνιστές. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για πρόσωπα που δεν έχουν καμιά ιδεολογία αλλά σκοτεινό παρελθόν. (Η δίωξη) του κομμουνισμού αποτελεί γι' αυτούς πρόσχημα. Εκείνο που ενδιαφέρει τα μέλη των … Ταγμάτων Ασφαλείας είναι η λεηλασία, η αρπαγή και η καταστροφή της μακεδονικής γης. Η χωρίς όρια καταστροφή. …..Το πρώτο τάγμα που εκπαιδεύτηκε στην Αθήνα έχει την ονομασία Ε.Ε.Σ. (Κισα- Μπατζάκ)».
Η ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ
Στο σημείο αυτό αναφέρουμε μια μαρτυρία του Γιώργου Θεοτοκά, ενός από τους πιο διεισδυτικούς παρατηρητές των ημερών( 14 Οκτωβρίου 1944) από την πλευρά του αστικού κόσμου απ την οποία φαίνεται ότι η αντιπαράθεση στη διάρκεια της κατοχής δεν ήταν μόνο μια αντιπαράθεση ανάμεσα σε εθνικιστές και κομμουνιστές, ανάμεσα σε δωσίλογους και αντιστασιακούς. Στη βάση της υπήρξε η ταξική αντιπαράθεση, δηλαδή ο αγώνας για το ψωμί , αντιπαράθεση ανάμεσα στη μειοψηφία που εκμεταλλευόταν την εργασία όσων παρήγαγαν τον πλούτο στη χώρα μας, με σκοπό να πλουτίσουν σε βάρος τους. Στην περίοδο 1941-1945 αυτή η εκμετάλλευση πήρε το χαρακτήρα λεηλασίας , αφού μεσολάβησε η κατοχική δύναμη (γερμανική βουλγαρική, ιταλική) με την οποία συνεργάστηκαν οι οικονομικοί δωσίλογοι. Γραφεί ο Γιώργος Θεοτοκάς :
«Νοιώθουμε ένα μεγάλο και ασυγκράτητο λαϊκό κύμα που μας σηκώνει και μας παίρνει. : «Λαοκρατία». […]
Ο λαός ν’ ανέβει, ο λαός να γίνει αφέντης, να πάψουν οι κακοί ν’ αδικούν το λαό –αυτό είναι το γενικό αίτημα. Μα συνάμα ο λαός βρίσκει και το Κ.Κ. που το εγκολπώνεται και το αγαπά, όχι για την κοσμοθεωρία του, που δεν την καταλαβαίνει, ούτε για το πρόγραμμά του, που είναι σήμερα ελαστικό και αμφίβολο σαν τα προγράμματα των αστικών κομμάτων, μα γιατί το νιώθει το Κ.Κ. δικό του, το βλέπει πάντα κοντά του, το ακούει να μιλά τη γλώσσα του, αισθάνεται μαζί του βαθιά ψυχική συγγένεια. Του παραδίδεται λοιπόν μ’ εμπιστοσύνη τυφλή, έτσι που μας ξεσκεπάζεται ξαφνικά, σε τούτη την απότομη στροφή της ιστορίας, μια πρωτεύουσα κόκκινη» (Γιώργος Θεοτοκάς, «Τετράδια Ημερολογίου 1939-1953», Αθήνα 1980, σ. 510-1).
Και πιο κάτω:
«Είναι η πρώτη φορά αυτές τις μέρες που ένιωσα στην Ελλάδα τόσο έντονα, τόσο ξεκάθαρα κι απόλυτα τον κοινωνικό διχασμό, την ατμόσφαιρα του ταξικού πολέμου. Αυτή είναι πια στο εξής η ελληνική πραγματικότητα» (σ. 513).
«Το Κολωνάκι και οι άλλοι», έγραψε ο αντικομουνιστής, κατά τα άλλα, ο Άγγλος συγγραφέας της εποχής Ρίτσαρντ Κάπελ («Simiomata», Λονδίνο 1945).
Ο λαός κ. Ζ. είναι ένας. Δεν υπάρχουν δυο λαοί . Η διάκριση δεν είναι κυρίως ποσοτική αλλά ποιοτική, ταξική.
Ο λαός είναι το πλήθος, δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία, αυτοί που παράγουν τον πλούτο . Από την άλλη είναι αυτοί που τον καρπώνονται, δηλαδή η οικονομική ολιγαρχία. Τα συμφέροντα τους είναι συγκρουόμενα, γιατί η εξυπηρέτηση του ενός αποκλείει το άλλο. Η ύπαρξη του ενός (εργατική τάξη) προϋποθέτει την ανυπαρξία του άλλου( άρχουσα τάξη) και το αντίθετο. Γι αυτό και η ταξική σύγκρουση, με τον ένα η τον άλλο τρόπο, είναι πάντα παρούσα (μέχρι την κατάργηση της εκμετάλλευσης).
Ακόμη και ο Μανώλης Χιώτης στο τραγούδι «Λαός και Κολωνάκι» το τονίζει:
«Φτώχεια και πλούτη δυστυχώς
ποτέ τους δεν ταιριάζουν»
Στην απελευθέρωση και στον εμφύλιο κινδύνεψε η εξουσία της άρχουσας τάξης. Για να εδραιώσει την εξουσία της ματοκύλισε τον αγωνιζόμενο λαό. Τα κατάφερε. Τις συνέπειες όμως τις ζούμε και σήμερα, με τους πολλούς να δυστυχούν και λίγους να καλοπερνούν, ελπίζουμε όχι για πάντα.
Γι΄ αυτό αγωνιζόμαστε.
Η όψιμη δραστηριότητα τους εντάσσεται σε μια συνολικότερη τάση και προσπάθεια αναβίωσης του ναζισμού και του φασισμού στην Ευρώπη όχι μόνο στο επίπεδο κάποιων νεοναζιστικών ομάδων αλλά στο επίπεδο της «θεσμικής» Ευρώπης.
Εννοούμε την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη λυκοσυμμαχία δηλαδή της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας (γερμανικής, γαλλικής, ελληνικής κ.α.), η οποία μπροστά στα αδιέξοδα της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος αναζητά νέους τρόπους αυταρχικότερης διακυβέρνησης, αφού η ως τώρα κοινοβουλευτική δεν φαίνεται να περπατάει.
Δεν είναι τυχαία λοιπόν η συντονισμένη επίθεση ενάντια στα κομμουνιστικά κόμματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν είναι τυχαία η προσπάθεια αναθεώρησης της ιστορίας και δικαιολόγησης του φασισμού και ναζισμού. Δεν είναι τυχαία η παρανομία και ημιπαρανομία των Κ.Κ. σε Ουγγαρία, Εσθονία, Λετονία , Ουκρανία κλπ. Δεν είναι τυχαία η προσπάθεια νομιμοποίησης των ναζιστών από τον Ομπάμα και την Μέρκελ. Έχουν να δουν πολλά τα μάτια μας και πρέπει να είμαστε έτοιμοι γι αυτό.
Επειδή δεν μπορούμε να απαντούμε κάθε φορά σε όσα κατά καιρούς επαναλαμβάνονται κουραστικά η ανασύρονται από το παρελθόν και παρουσιάζονται σαν μια δήθεν ανακάλυψη, θα επιχειρήσουμε μια συνοπτική απάντηση σε όσα έχουν συσσωρευτεί από τα γραφόμενα των κ.κ. Ξ. και Ζ. και πάντα έχοντας στο μυαλό μας τον απληροφόρητο αναγνώστη.
ΟΙ ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΙΕΣ ΤΟΥ κ. Ξ. ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑΟι Ξ. και Ζ. στην προσπάθεια που καταβάλουν, αν πάρουμε στα σοβαρά τα όσα λένε, έχουν να λύσουν ένα άλυτο πρόβλημα, να μας πείσουν δηλαδή ότι οι δωσίλογοι- προδότες της κατοχής παρέδωσαν την πατρίδα τους στον ξένο κατακτητή (Βούλγαρους, Γερμανούς και Ιταλούς φασίστες) για τέσσερα ολόκληρα χρόνια, για να τη «σώσουν» από την υποτιθέμενη προδοσία των κομμουνιστών.
Τι συνέπειες είχε η «σωτηρία» τους; Πρακτικά, τι σήμαινε αυτό για την Ελλάδα;
Περίπου 200.000 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους από την πείνα, επειδή η κατοχική δύναμη κατέσχεσε τρόφιμα και καύσιμα. Καταστράφηκε το 50% της βιομηχανίας και το 75% του οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου.
Ο πληθυσμός της Ελλάδας το 1940 ήταν 7.344.860 άτομα, το 1944 κατήλθε στα 6.805.000 και το 1947 ήταν 7.367.405, ενώ έπρεπε να ξεπερνάει τα 8.500.000.
Αλλά και μετά, όταν η άρχουσα τάξη με το πολιτικό της προσωπικό και τους προστάτες της νίκησαν τον εχθρό -- λαό «για να ανήκει αυτός ο τόπος στις επόμενες γενιές», κατά τον κ. Ξ., τίποτα τέτοιο δεν ακολούθησε. Δεκαετίες ολόκληρες «σωτήριας» διακυβέρνησης από τους πολιτικούς εκπροσώπους των αστών έφεραν την πατρίδα σ΄αυτό το χάλι, όχι μόνο τις τωρινές γενιές αλλά και τις επόμενες. Εκατομμύρια ζουν στην εξαθλίωση, η ανεξαρτησία της χώρας δεν υφίσταται και ο πλούτος ανήκει στους ξένους και ντόπιους κεφαλαιοκράτες.
Ο κ. Ξ. συνηθίζει να ψεύδεται για το λεγόμενο «Μακεδονικό πρόβλημα» για να δικαιολογήσει το δωσιλογισμό.
Δεν διστάζει να πλαστογραφεί ακόμη και τις πηγές στις οποίες παραπέμπει. Για παράδειγμα παραπέμπει στις σελ. 78-81 του βιβλίου του Ηλία Ηλιού «Ο ελληνικός εμφύλιος» και ανακαλύπτει δήλωση του Ζαχαριάδη, γ.γ. του ΚΚΕ, «ότι ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας θα αγωνισθεί για τη δημιουργία Μακεδονικού κράτους από τον Έβρο έως την Καστοριά και τον Όλυμπο».
Όσο και αν ψάξετε δεν θα βρείτε τέτοια δήλωση. Όσο για το Μακεδονικό παραπέμπουμε σε απάντηση που δόθηκε, αλλά δεν δημοσιεύτηκε, στα τοπικά μέσα, στις 8-5-2013 και δημοσιεύτηκε τελικά στα blogs redfly planet και gekoudi, για να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια («Όταν ο αστικός κοινοβουλευτισμός δίνει το χέρι στο ναζισμό-εθνικισμό»).
Δεύτερη λαθροχειρία. Προσέξτε τη λογική του κ. Ξ. «Οι Βούλγαροι και οι Γερμανοί φασίστες απελευθερώνουν κυρίως σλαβόφωνα στελέχη του ΚΚΕ για να ξεσηκώσουν τους Δραμινούς, όχι για να διώξουν τους Βούλγαρους φασίστες, αλλά για να δώσουν την ευκαιρία να εξοντώσουν τους εξεγερμένους και έτσι να παραδώσουν την ελληνική Μακεδονία στους Βούλγαρους».
Η λογική όμως του κ. Ξ. έχει ένα πρόβλημα. Πώς να εξηγήσει, για παράδειγμα, το γεγονός πως πολλοί από τους 27 εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς, όπως ο γραμματέας της Π.Ε. Κατερίνης του Κ.Κ.Ε. Τάσος Καρατζάς;
Πώς να εξηγήσει το γεγονός πως από έγγραφα του γερμανικού κατοχικού στρατού η κύρια αντίσταση προερχόταν από το Ε.Α.Μ. και το Κ.Κ.Ε.;
Πώς να εξηγήσει ότι με την ενεργό συνεργασία των δοσίλογων, τους οποίους έχει αναλάβει υπό την προστασία του, ( π.χ. Τσαούς Αντών) «κατέβηκε» η φασιστική Βουλγαρία στο Αιγαίο;
Επειδή ο κ Ξ. μας ρωτά υποκριτικά αν «ξέρουμε αν διέπραξαν οι (εθνικιστές) Κισά-Μπατζάκ και Τσαούς Αντών τέτοιο έγκλημα σε βάρος της πατρίδας μας», ενώ αυτός «δεν ξέρει», θα τον προτείναμε, στην επόμενη έκδοση του βιβλίου του, να συμπεριλάβει τη διακήρυξη του Τσαούς Αντών προς τη φασιστική κυβέρνηση της Βουλγαρίας.
Τον δυσκολεύει βέβαια λίγο η θέση του «πατριώτη» Τσαούς Αντών ότι έχει «τον ίδιο σκοπό» με τον βουλγαρικό στρατό κατοχής, δηλαδή την κατοχή της πατρίδας μας και το κυνήγι των κομμουνιστών (αυτά τα δυο πάνε μαζί).
Είναι ν' απορεί κανείς. Πως σε τόσες σελίδες του βιβλίου του κ. Ξ. δεν χώρεσε μια απλή σύγκριση των όρκων των μαχητών της μιας και της άλλης πλευράς για να αποδειχτεί, και μ΄αυτόν τον τρόπο, ποιος ήταν προδότης και ποιος πατριώτης; Κρίμα. Αφού δεν μπόρεσε ο κ. Ξ. ας βγάλει το συμπέρασμα ο αναγνώστης.
Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας – «Καθημερινή» 30/4/1944
«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον Άγιον τούτον όρκον ότι θα υπακούω απολύτως εις τας διαταγάς του ανώτατου αρχηγού του Γερμανικού Στρατού Αδόλφου Χίτλερ. Ανατεθησόμενός μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς δια μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεων μου, τας οποίας δια του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή παρά των Γερμανικών Στρατιωτικών Αρχών.»
Ο επίσημος «Όρκος του Ελασίτη», καθιερωμένος με απόφαση της Π.Ε.Ε.Α. (Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) – «Κυβέρνησης του Βουνού», το 1944 είναι ο εξής:
«Ορκίζομαι ότι θα αγωνιστώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση, ακεραιότητα και ανεξαρτησία της πατρίδας. Για την περιφρούρηση των συμφερόντων του ελληνικού λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα υπακούω στις πράξεις και αποφάσεις της Π.Ε.Ε.Α. και θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου και θα αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζει σαν άτομο και σαν αγωνιστή του ελληνικού λαού».
Άλλη απόδειξη
Οι κατακτητές – ναζί ήξεραν καλύτερα από κάθε άλλο ποια είναι η κατεχόμενη Ελλάδα από τους ίδιους και ποια είναι η ελεύθερη. Σχεδίασαν λοιπόν ένα χάρτη, ανάμεσα στους πολλούς , για να τον χρησιμοποιήσουν στις πολεμικές επιχειρήσεις και να αποτυπώσουν τη στρατιωτική τους παρουσία στην κατεχόμενη Ελλάδα. Στην ελεύθερη Ελλάδα δρα ο Ε.Λ.Α.Σ., έχει την εξουσία το Ε.Α.Μ. και το Κ.Κ.Ε. που σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κατοχικά στρατεύματα σε αυτήν. Στην υπόλοιπη , την κατεχόμενη, υπάρχουν δυνάμεις που κατέχουν την πατρίδα μας , δηλαδή κατοχικές δυνάμεις . Μήπως ξέρει να μας πει ο κ. Ξ. που δρα ο δωσιλογικός Ε.Ε.Σ. με τον Κισαμπατζάκ ( Κ.Μ. ) και τον Τσαούς Αντών (Τ. Α.); Το ξέρει όμως δεν λέει τίποτα. Γιατί ξέρει ότι, αφού δρουν οι δωσιλογικές δυνάμεις του Κ.Μ. και Τ. Α. μαζί με τα κατοχικά στρατεύματα των Γερμανών-ναζί, είναι τμήματα ενός ξένου κατοχικού στρατού. Απλή συλλογιστική που και ένας μαθητής του δημοτικού μπορεί να κάνει, αλλά κανείς δεν περιμένει από τους κ.κ. Ξ. και Ζ. έστω αυτή την απλή λογική ερμηνεία των γεγονότων. Ο λόγος είναι απλός … αν παραδεχόταν το αυτονόητο θα έπρεπε να αποδεχτεί τον δωσιλογισμό των ιδεολογικών του προγόνων. Γι΄αυτό συνεχώς τσαλαβουτά στα λασπόνερα της παραδοξολογίας.
ΑΣ ΕΡΘΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙ Ο Κ. Ζ.
Εξακολουθεί να επαναλαμβάνει ισχυρισμούς για τους οποίους έχουν δοθεί πειστικές απαντήσεις στο παρελθόν (βλέπε άρθρα 2/4, 7/4, 31/10/2013).
Εδώ θέλουμε να σχολιάσουμε μόνο το γεγονός της χρήσης βίας σε έκτακτες καταστάσεις, όπως είναι ο πόλεμος. Κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει ότι σε αυτές τις καταστάσεις οι άνθρωποι αλλά και οι συλλογικές οντότητες, τα οργανωτικά σχήματα (κόμματα, στρατοί, κράτη) στα οποία εντάσσονται δεν αντιδρούν το ίδιο με τις περιόδους που υπάρχει ακραία αντιπαράθεση. Ο κ Ζ. κάνει ένα σκόπιμο, λογικό και χρονικό άλμα, μονομερές και επιλεκτικό.
Ζητά από τον Ε.Λ.Α.Σ. και το Κ.Κ.Ε. να συμπεριφέρονταν σαν να μην υπήρχε εμπόλεμη κατάσταση, ενώ δεν ζητά το ίδιο από τους δωσίλογους αντιπάλους του Ε.Λ.Α.Σ. Για παράδειγμα, καταδικάζει την εκτέλεση των δωσίλογων στον Αρωνά και κατηγορεί τον Ε.Λ.Α.Σ. ότι δεν χρησιμοποίησε από πριν όλες τις δικονομικές διαδικασίες της ποινικής δικαιοσύνης στις μέρες μας. Όμως η θεσμική δικαιοσύνη σε μια κατεχόμενη χώρα δεν είναι δικαιοσύνη. (Φανταστείτε τους επαναστάτες του 1821 να παρέδιδαν τους προδότες του αγώνα στην δικαιοσύνη των Οθωμανών).
Από την άλλη είναι τέτοια η αμεροληψία του ώστε δεν ζητά το ίδιο από τους δωσίλογους που έχει αναλάβει υπό την προστασία του. Τον ρωτήσαμε και άλλη φορά , με ποια διαδικασία δωσίλογοι Έλληνες και κατακτητές αποφάσισαν να κάψουν δεκάδες χωριά στη Πιερία; Με ποιες διαδικασίες αποφάσισαν να σκοτώσουν εκατοντάδες συμπατριώτες μας; Με ποιες διαδικασίες αποφάσισαν να λεηλατήσουν τον κόπο χιλιάδων συμπολιτών μας; Είναι προφανές ότι ο Ε.Λ.Α.Σ. χρησιμοποίησε αντιβία. Βία δηλαδή απέναντι στην κατοχική βία. Όπως αντιβία , που πολλές φορές υπερέβαινε και τα όρια, χρησιμοποίησαν και οι αγωνιστές του ‘21 σε βάρος των Οθωμανικών αρχών αλλά και αμάχων. Και όμως, κανείς δεν βρέθηκε απαξιώσει τον αγώνα τους .
Σε άλλο σημείωμα του γράφει: «Οι αντάρτες αντί να κυνηγήσουν τους αποχωρούντες Γερμανούς δημιουργώντας τους προβλήματα με πράξεις σαμποτάζ…» προσπαθώντας να απαξιώσει την αντιστασιακή δράση του Ε.Λ.Α.Σ. Όμως ο Ε.Λ.Α.Σ. μόνο το τελευταίο δίμηνο της κατοχής έκανε επτά (7) κρούσεις και επιθέσεις κατά των κατοχικών δυνάμεων (τρεις κατά του αεροδρομίου στην Ανδρομάχη όπου σκότωσε το Γερμανό υποδιοικητή του), με την τελευταία στις 22-10-1944.
Βέβαια ο Ε.Λ.Α.Σ. θα μπορούσε να τους δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα, αλλά εκτός από τους Γερμανούς είχε να αντιμετωπίσει και τον Ε.Ε.Σ. που ακόμη και την τελευταία στιγμή κάλυπτε τα νότα των κατοχικών στρατευμάτων. Και όμως και γι αυτό ακόμα θα πρέπει να απολογηθεί, κατά τον κ. Ζ., ο Ε.Λ.Α.Σ. Ο απόλυτος παραλογισμός…
ΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ Η Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ Κ. Ζ.
Ως προς την έκτακτη φορολογία των «πλουτησάντων επί κατοχής» ο κ. Ζ. δεν αναφέρει κάτι το καινούργιο. Το γεγονός έχει καταγραφεί στο βιβλίο του Ν.Σ. «Κατερίνη 1941-1944», σελ. 126.
Είναι ν’ απορεί κανείς πως ένα γεγονός που θα έπρεπε ν’ αναφέρεται ως μια ελάχιστη πράξη δικαιοσύνης από το Ε.Α.Μ., με την κοπτοραπτική του κ. Ζ., παρουσιάζεται ως αρνητικό γεγονός.
Όμως, όταν ο κόσμος τον οποίο υπερασπίζεσαι είναι βουτηγμένος στη λάσπη μέχρι το λαιμό η μόνη «λύση» που σου μένει, για να κρύψεις αυτό το γεγονός, είναι να πετάξεις λάσπη σ΄ αυτόν που σε καταγγέλλει. Γνώριμη τακτική, όμως ανέντιμη και ετοιμόρροπη.
Βέβαια του κ. Ζ. του «ξεφεύγουν λόγια». Για παράδειγμα ότι η φορολογία ήταν αναλογική της περιουσίας και του κέρδους που συσσώρευσαν οι λίγες δεκάδες φορολογηθέντες πλούσιοι από τους χιλιάδες κατοίκους της Κατερίνης εκμεταλλευόμενοι, με άμεσο η έμμεσο τρόπο, την δυστυχία του κόσμου και τη γερμανική κατοχή. Την περίοδο αυτή δεν λειτουργούσαν μόνο οι κλασσικοί τρόποι συσσώρευσης κεφαλαίων του καπιταλισμού αλλά και η εξωοικονομική βία των Γερμανών και των δοσίλογων Ελλήνων, με το πλιάτσικο και την αρπαγή.
Τι έκανε το Ε.Α.Μ.? Φορολόγησε τους εύπορους « και ενίσχυσε τους πυροπαθείς, τα θύματα, τους φτωχούς γεωργούς και υπάλληλους». Ε, αυτό δεν το ανέχεται ο κ. Ζ. Που ακούστηκε το πόπολο να αποκτήσει εξουσία και να την ασκεί σε βάρος των εκμεταλλευτών του? Δεν είναι και πολύ καθώς πρέπει , διαταράσσει τη νέα τάξη πραγμάτων και τον αστικό καθωσπρεπισμό του. Παρακάτω κάνει λόγο για μεγάλες εταιρίες (Ζαλοκώστα) που φορολογήθηκαν, ότι αντέδρασε η αστική κοινωνία, δηλ. οι πλουτοκράτες, ( την οποία ο κ. Ζ. υπερασπίζεται όπως και το καθεστώς της εκμετάλλευσης).
Κατηγορεί το Ε.Α.Μ. ότι επί εξουσίας του δεν λειτουργούσαν οι θεσμοί του αστικού κράτους(νομάρχης, αστυνομία, στρατός). Προφανώς ο κ. Ζ. νοσταλγούσε τις αρχές αυτές, δηλ. το δοσιλογικό κράτος, που υπήρχαν και προστάτευαν την ελληνική πλουτοκρατία σε βάρος του ελληνικού λαού επί γερμανικής κατοχής. Αυτό τον ενδιαφέρει και όχι «ο λαός των …πολλών».
Όσο για το ότι η φορολόγηση αυτή έγινε με την απειλή χρήσης βίας, αυτή ήταν αντίστοιχη της κατοχικής βίας και λεηλασίας. Τηρουμένων των αναλογιών, αυτό γίνεται και σήμερα στην Ελλάδα του Σαμαρά με την κατάσχεση σπιτιών, εξώσεις οικογενειών, αυτοκτονίες κλπ. Υπάρχει όμως μια βασική διαφορά : στην πρώτη περίπτωση η απειλή ασκήθηκε σε βάρος των λίγων που πλούτισαν επί κατοχής και στη δεύτερη σε βάρος των πολλών, των λαϊκών στρωμάτων.
Ο κ. Ζ., απέναντι στις πηγές και τα ντοκουμέντα, αντιπαραθέτει μαρτυρίες αγνώστων και φήμες.. Έτσι για παράδειγμα, γραφεί ότι « κυκλοφορούσε η φήμη ότι πολλές λίρες κατέληξαν σε συγκεκριμένες τσέπες». Τελεία. Ο.τι καταλάβατε, καταλάβατε. Ποιος διέδιδε αυτές τις φήμες, σε ποιες τσέπες κατέληξαν? Μην περιμένετε απάντηση δεν θα πάρετε.
Παρακάτω αναφέρει ότι « οι κομμουνιστές υπεξαιρούσαν τα ακριβά εμπορεύματα σε βάρος των αδύναμων» ( όχι ότι δεν μπορούσε να υπάρχει και κανένας λαθρόβιος απατεώνας που τρύπωσε στο Ε.Α.Μ. και που άλλαξε παράταξη μόλις άρχισαν τα δύσκολα). Ποια είναι η πηγή δεν μας αναφέρει. Πάλι καλά που παραδέχεται ότι «μοίρασαν όσπρια, κριθαράκι, ρύζια και τέτοια…»
Στο τέλος του βιβλίου του Ν.Σ. υπάρχει ένας κατάλογος των 50 σημαντικότερων στελεχών του Ε.Λ.Α.Σ., του Ε.Α.Μ. και του Κ.Κ.Ε. στην Πιερία. Όλοι έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα - γράμματα , πολλοί εξοντώθηκαν , άλλοι βασανίστηκαν εξορίστηκαν στα ξερονήσια , άφησαν πίσω οικογένειες , πολλοί πέθαναν στην ψάθα ή στην πολιτική προσφυγιά. Ας αναφέρει έστω και έναν που, παραμένοντας πιστός στις ιδέες του, πλούτισε, έστω και έναν. Και μιλάμε για το σύνολο σχεδόν των πενήντα στελεχών.
Είναι προφανές ότι πιστεύουμε σε διαφορετικούς κόσμους με τον κ. Ζ. Ο δικός του κόσμος , ο κόσμος της εκμετάλλευσης, ο κόσμος δηλ. του καπιταλισμού, στις συνθήκες φασιστικής κατοχής μιας χώρας, περιγράφεται πολύ παραστατικά από έναν , όχι κομμουνιστή, όχι «σταλινικό», ούτε «ΕΑΜοβούλγαρο» αλλά αστό διπλωμάτη και μεγάλο ποιητή, το Γιώργο Σεφέρη. Είναι τόση η ξεδιαντροπιά, ο αμοραλισμός, η αχαλίνωτη κερδοσκοπία, η κραιπάλη και προδοσία της αστικής τάξης, την ώρα που ο κατακτητής τσάκιζε τον ελληνικό λαό, που ακόμη και ο αστός διπλωμάτης δεν άντεξε. Δείτε πως περιγράφει το δικό του κόσμο, τον κόσμο των αστών. «Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία, η γενική αναπηρία της ηγέτιδας τάξης στην Ελλάδα, σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις (...). Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα». («Ημερολόγιο», 1945).
Εκφράζοντας την απογοήτευση του για την εξόριστη αστική ελληνική κυβέρνηση γραφεί στο ποίημα του ο Τελευταίος σταθμός:
Ερχόμαστε απ' την άμμο της έρημος
απ' τις θάλασσες του Πρωτέα,
ψυχές μαραγκιασμένες
από δημόσιες αμαρτίες.
Ένας άλλος διπλωμάτης, ο Σουηδός πρέσβης Τύμπεργκ, περιγράφει τις στρατιωτικές δυνάμεις που χρησιμοποιούσαν οι αστοί για να υπερασπίσουν τα συμφέροντα τους.
Όταν την άνοιξη του 1944 επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη, βρέθηκε μπροστά σε μια άσχημη κατάσταση. Σε έκθεσή του σημείωνε χαρακτηριστικά:
«Για τους Γερμανούς αποδείχθηκε πολύ πιο εύκολο και πιο αποτελεσματικό, αντί να πολεμάνε κατευθείαν τους παρτιζάνους, να διαμορφώσουν συνθήκες που θα οδηγούσαν 'Έλληνες να χτυπάνε 'Έλληνες.
Κατέφυγαν σε δόλια μέσα. Και τη διαδικασία αυτή τους εξασφάλισαν τα λεγόμενα Τάγματα ασφαλείας. Τις μονάδες αυτές τις συγκρότησε αρχικά η κυβέρνηση της Κατοχής με επικεφαλής τον Ράλλη. Αλλά ο οπλισμός τους χορηγήθηκε αποκλειστικά από τους Γερμανούς. Σχεδόν μόλις συγκροτήθηκαν, έφτασαν στη Θεσσαλονίκη. Είναι εξτρεμιστές, εθνικιστές και αντικομουνιστές. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για πρόσωπα που δεν έχουν καμιά ιδεολογία αλλά σκοτεινό παρελθόν. (Η δίωξη) του κομμουνισμού αποτελεί γι' αυτούς πρόσχημα. Εκείνο που ενδιαφέρει τα μέλη των … Ταγμάτων Ασφαλείας είναι η λεηλασία, η αρπαγή και η καταστροφή της μακεδονικής γης. Η χωρίς όρια καταστροφή. …..Το πρώτο τάγμα που εκπαιδεύτηκε στην Αθήνα έχει την ονομασία Ε.Ε.Σ. (Κισα- Μπατζάκ)».
Η ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ
Στο σημείο αυτό αναφέρουμε μια μαρτυρία του Γιώργου Θεοτοκά, ενός από τους πιο διεισδυτικούς παρατηρητές των ημερών( 14 Οκτωβρίου 1944) από την πλευρά του αστικού κόσμου απ την οποία φαίνεται ότι η αντιπαράθεση στη διάρκεια της κατοχής δεν ήταν μόνο μια αντιπαράθεση ανάμεσα σε εθνικιστές και κομμουνιστές, ανάμεσα σε δωσίλογους και αντιστασιακούς. Στη βάση της υπήρξε η ταξική αντιπαράθεση, δηλαδή ο αγώνας για το ψωμί , αντιπαράθεση ανάμεσα στη μειοψηφία που εκμεταλλευόταν την εργασία όσων παρήγαγαν τον πλούτο στη χώρα μας, με σκοπό να πλουτίσουν σε βάρος τους. Στην περίοδο 1941-1945 αυτή η εκμετάλλευση πήρε το χαρακτήρα λεηλασίας , αφού μεσολάβησε η κατοχική δύναμη (γερμανική βουλγαρική, ιταλική) με την οποία συνεργάστηκαν οι οικονομικοί δωσίλογοι. Γραφεί ο Γιώργος Θεοτοκάς :
«Νοιώθουμε ένα μεγάλο και ασυγκράτητο λαϊκό κύμα που μας σηκώνει και μας παίρνει. : «Λαοκρατία». […]
Ο λαός ν’ ανέβει, ο λαός να γίνει αφέντης, να πάψουν οι κακοί ν’ αδικούν το λαό –αυτό είναι το γενικό αίτημα. Μα συνάμα ο λαός βρίσκει και το Κ.Κ. που το εγκολπώνεται και το αγαπά, όχι για την κοσμοθεωρία του, που δεν την καταλαβαίνει, ούτε για το πρόγραμμά του, που είναι σήμερα ελαστικό και αμφίβολο σαν τα προγράμματα των αστικών κομμάτων, μα γιατί το νιώθει το Κ.Κ. δικό του, το βλέπει πάντα κοντά του, το ακούει να μιλά τη γλώσσα του, αισθάνεται μαζί του βαθιά ψυχική συγγένεια. Του παραδίδεται λοιπόν μ’ εμπιστοσύνη τυφλή, έτσι που μας ξεσκεπάζεται ξαφνικά, σε τούτη την απότομη στροφή της ιστορίας, μια πρωτεύουσα κόκκινη» (Γιώργος Θεοτοκάς, «Τετράδια Ημερολογίου 1939-1953», Αθήνα 1980, σ. 510-1).
Και πιο κάτω:
«Είναι η πρώτη φορά αυτές τις μέρες που ένιωσα στην Ελλάδα τόσο έντονα, τόσο ξεκάθαρα κι απόλυτα τον κοινωνικό διχασμό, την ατμόσφαιρα του ταξικού πολέμου. Αυτή είναι πια στο εξής η ελληνική πραγματικότητα» (σ. 513).
«Το Κολωνάκι και οι άλλοι», έγραψε ο αντικομουνιστής, κατά τα άλλα, ο Άγγλος συγγραφέας της εποχής Ρίτσαρντ Κάπελ («Simiomata», Λονδίνο 1945).
Ο λαός κ. Ζ. είναι ένας. Δεν υπάρχουν δυο λαοί . Η διάκριση δεν είναι κυρίως ποσοτική αλλά ποιοτική, ταξική.
Ο λαός είναι το πλήθος, δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία, αυτοί που παράγουν τον πλούτο . Από την άλλη είναι αυτοί που τον καρπώνονται, δηλαδή η οικονομική ολιγαρχία. Τα συμφέροντα τους είναι συγκρουόμενα, γιατί η εξυπηρέτηση του ενός αποκλείει το άλλο. Η ύπαρξη του ενός (εργατική τάξη) προϋποθέτει την ανυπαρξία του άλλου( άρχουσα τάξη) και το αντίθετο. Γι αυτό και η ταξική σύγκρουση, με τον ένα η τον άλλο τρόπο, είναι πάντα παρούσα (μέχρι την κατάργηση της εκμετάλλευσης).
Ακόμη και ο Μανώλης Χιώτης στο τραγούδι «Λαός και Κολωνάκι» το τονίζει:
«Φτώχεια και πλούτη δυστυχώς
ποτέ τους δεν ταιριάζουν»
Στην απελευθέρωση και στον εμφύλιο κινδύνεψε η εξουσία της άρχουσας τάξης. Για να εδραιώσει την εξουσία της ματοκύλισε τον αγωνιζόμενο λαό. Τα κατάφερε. Τις συνέπειες όμως τις ζούμε και σήμερα, με τους πολλούς να δυστυχούν και λίγους να καλοπερνούν, ελπίζουμε όχι για πάντα.
Γι΄ αυτό αγωνιζόμαστε.
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ Τ.Ε. ΠΙΕΡΙΑΣ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου