Υπουργείο Προστασίας του Γκάουκ εναντίον του ΠΑΜΕ

«Ώ ευγενικοί μου άνθρωποι, η ζωή είναι σύντομη... Αν ζούμε, ζούμε για να πατήσουμε πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων.»

Σαίξπηρ («Ερρίκος Δ’»)

Το απόγευμα της Πέμπτης 7 Μάρτη, ανοίγοντας τον υπολογιστή μου για μια βόλτα στο «Ιντερνετ», άρχισαν τα πίξελ να ανάβουν στα γνώριμα για μένα χρώματα. 

Οι εικόνες άρχισαν να εναλλάσσονται στέλνοντάς μου διάφορες ειδήσεις και εικόνες. 

Πανδαισία! 

Ώσπου ήρθε μια είδηση που με τάραξε και με εξόργισε. 

Ξύλο στους ανέργους! 

Από το υπουργείον προστασίας του πολίτη. 

Υποκρισία; 

Τουλάχιστον. 

Οι ροπαλιές τη μια γινόταν πιο δυνατές και πιο πυκνές, την άλλη σαν πογκρόμ. Κι όλες μαζί κατέληγαν σ’ εμένα τον ανυποψίαστο που έτρεχα μακρυά πιο μακρυά, όσο γίνεται από την οθόνη του κορεάτη εργάτη που την έφτιαξε για να πλουτίσει ο κορεάτης Σάμσουνγκ, έξω από το δωμάτιο αν ήταν δυνατόν να βγω. Με τη μπλούζα μου να ποτίζεται από τον ιδρώτα και τα αφτιά μου κόκκινα από την οργή. Άργησε βέβαια να βρεθεί βολική θέση στην καρέκλα.

Ανάμικτες σκέψεις, και να η φωτογραφία του ηλικιωμένου οικοδόμου υπενθύμιση για την σκληρή πραγματικότητα. Και να που ξαφνικά η οθόνη έγινε γκρίζα και η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη... Έφταιγε εκείνη η άτιμη η φωτογραφία που πετάχτηκε στα ξαφνικά, όπως όλα στο ξαφνικό και στο τυχαίο στη ζωή και στη σκέψη σου, μπορεί να στ’ αλλάξει όλα.

Τι να γίνονται με την ανεργία αυτή εκείνοι οι έρμοι οικοδόμοι μας, που ο χρόνος και η τρόικα τους έβγαλε έξω απ’ τη δουλειά, έξω από τη ζωή τους; 

Πόσα σπίτια, πόσες οικοδομές έχτισαν; 

Όλες. 

Πόσα κτήρια, μαγαζιά, σχολειά έχτισαν; 

ΟΛΑ! 

Και τι απόλαυσαν; 

Ξύλο, ξύλο όπως έδερναν τους δούλους στον μεσαίωνα. 

Κι εκεί που η αφεντιά μου απολάμβανε την άπλα της πολυθρόνας με τις ρόδες και χάζευε τις ζωγραφιές των οθονών του υπολογιστή, ήρθαν στη σκέψη οι παππούδες μου, ο Γιώργος γιδοβοσκός πριν την Αλβανία, στην Αλβανία, με τον ΕΛΑΣ, μετά στον ΔΣΕ, στο Επταπύργιο, στο Παύλου Μελά, στη Γυάρο και αγρότης μέχρι τα 75. 

Ο παππούς μου ο Ιορδάνης οικοδόμος, χρόνια κόλλαγε βαρέα για να πάρει 700 ευρώ από το ΙΚΑ σύνταξη. Συνηθίζει το μάτι το άτιμο στο καθημερινό παραπλανητικό θέαμα των ΜΜΕ και κάνει το μυαλό να ξεχνά. 

Μα, τώρα η υπενθύμιση, μ’ αφορμή την ξαφνική βαρβαρότητα, χτύπησε κάποιες χορδές του μυαλού μου. Φαίνεται από τα γεγονότα ότι η ανέχεια τιμωρείται πλέον και με ξυλοδαρμό. Το να διαμαρτύρεσαι παρουσία του Γερμανού προέδρου Γκάουκ, είναι σα να χαλάς τη βιτρίνα Σαμαρά-Βενιζέλου, που ο τελευταίος με τα πρόσφατα κατορθώματά του, έδειξε το ποιόν του. Λουλούδια στην πλατεία Ανεξαρτησίας του Κιέβου στη μνήμη των θυμάτων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Έδωσε χειραψίες με τους φιλοναζί ολιγάρχες πραξικοπηματίες, Κουίσλινγκ της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Από αυτό μπορούμε να καταλάβουμε και τις διαθέσεις του απέναντι στο κίνημα. Αυταρχισμός και βία στα πρότυπα των φασιστικών καθεστώτων. 

Η λιτότητα πάει πακέτο με τον αυταρχισμό. 

Η εικόνα μιλάει από μόνη της. Ο απόμαχος της δουλιάς, που δε φοβάται και με γυμνά τα χέρια αντιπαρατίθεται σε μια ομάδα πάνοπλων οργάνων του συστήματος ή αλλιώς του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη Γκάουκ και δέχεται χτυπήματα πισώπλατα. Η Ελληνική Αστυνομία είναι ένα αμαρτωλό σώμα, συνέχεια των προδοτικών γερμανοντυμένων Ταγμάτων Ασφαλείας που έδιναν όρκο στο Χίτλερ και πολέμησαν στο πλευρό των Εγγλέζων κατακτητών εναντίον των απελευθερωτών του ΕΛΑΣ στο Μακρυγιάννη. Οι σημερινοί αστυνομικοί είναι κατά τα γκάλοπ 50% χρυσαυγίτες και τόλμησαν να χτυπήσουν στελέχη του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ με εντολές Αντώνη Σαμαρά - Βενιζέλου. Γνωρίζουμε τα μαθήματα των σχολών αυτών και τους «Αγίους» του Εμφυλίου όπως ο Παΐσιος ο Ασυρματιστής του θεού (για τον τελευταίο εκκρεμεί ανάρτηση).

Ανέκδοτο των ημερών και οι δηλώσεις του Αντιπροέδρου και Υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας ότι «Η Ελλάδα μπορεί να προσφέρει τεχνογνωσία στην ουκρανική οικονομία» (ΤΟ ΒΗΜΑ 2/3/2014). Ή μήπως ο Β.Β. πήγε να πάρει τεχνογνωσία στην προβοκάτσια και στις δολοφονικές πρακτικές των φασιστόμουτρων φιλοευρωπαίων;

Μια ακατάπαυστη οργή κι ένα κοίταγμα στα πίξελ, λες και είχα καταλήξει στο συμπέρασμα που όλοι πρέπει να καταλήξουμε, αλλά δεν τολμούμε να το βγάλουμε απ’ τα χείλη μας.

Επανάσταση.

Ξαναγυρίζω την σκέψη μου στα πεζά και καθημερινά. Επίτηδες για να δω αν μπορώ να ξεχάσω. Αλλά η άτιμη η βία, όλο και δυνάμωνε κι όλο και φούντωνε ο νους απ την προηγούμενη εικόνα…

Είδηση: Επεισόδια στην Αθήνα, χημικά από τα Ματ εναντίον των ανέργων, χημικά στη Σταδίου, δαρμένοι συνδικαλιστές, πλημμύρισαν οι δρόμοι, απολυμένοι συνάνθρωποί μας, χωριά και πόλεις αποκλείστηκαν, η τρόικα ήρθε-έφυγε-θα’ρθει ξανά και η ντόπια κρατική μηχανή έσπευσε προς βοήθεια... Ήρθα στα... ίσια μου και πάλι, μια απ’ τα ίδια σκέφτηκα. Οι δυνατοί έκαναν πάλι τη δουλειά τους.

80 δις δόθηκαν στις φτωχές τράπεζες και δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για ένα έκτακτο επίδομα ανεργίας. Δεν εκπλήσσομαι όμως γιατί το ίδιο το επίδομα το παίρνει μόνο ένα μικρό ποσοστό των πραγματικών ανέργων οι οποίοι είναι 1.5 εκατομμύριο. Όπως θα λέγε και κάποιος άνεργος: Η φτώχεια θέλει Επανάσταση…